Τον λες και ξεδιάντροπο, ακόμα και απεχθή… Ο λόγος για τον συμψηφισμό στον οποίο καταφεύγουν τα κόμματα εξουσίας, όταν προσπαθούν να αποδράσουν από τις ευθύνες και το αδιέξοδό τους. Το βλέπουμε και τώρα στην τραγωδία των Τεμπών.
Ένας ολόκληρος λαός κλαίει, σπαράζει και οι πολιτικοί προσπαθούν να αποσείσουν τις διαχρονικές ευθύνες τους και να πουν ο ένας στον άλλο «μας εσείς κάνατε περισσότερα λάθη, επί των ημερών σας συντελέστηκε το έγκλημα, εμείς καμένες… ράγες παραλάβαμε, περυσινά ξινά σταφύλια, στα χέρια σας έσκασε στο δυστύχημα κ. ο. κ.». Ρίχνουν κροκοδείλια δάκρυα πάνω από τα πτώματα και υπόσχονται δικαιοσύνη και καταμερισμό ευθυνών.
Μα δεν πείθουν. Η κοινωνία τώρα πια γνωρίζει, είναι υποψιασμένη και δικαίως φωνάζει: «Ας το βουλώσουν οι πολιτικοί, τώρα ουρλιάζουν οι μανάδες»! Όσο και αν περιμένουν, τα παιδιά τους δεν θα γυρίσουν. Έχουν τουλάχιστον να περιμένουν δικαιοσύνη. Έστω και αυτή που υπόσχεται ο Ντογιάκος, κατά το λαϊκό «το μαχαίρι θα φτάσει στο κόκαλο. Δεν ξέρω γιατί αλλά όταν ακούω αυτή τη φράση, προσωπικά δεν περιμένω τίποτα…