Θλίψη
Σίγουρα το πρώτο συναίσθημα που προκαλούν οι εικόνες της καταστροφικής πυρκαγιάς στο Ρέθυμνο, της πρώτης μεγάλης πυρκαγιάς φέτος στην Κρήτη, είναι θλίψη.
Είναι αυτά τα αποκαΐδια που σου «μαυρίζουν» την ψυχή, είναι η απόγνωση και η απελπισία στα μάτια των ανθρώπων που είδαν τις περιουσίες τους να καταστρέφονται. Και η αλήθεια είναι πως δεν είναι εύκολο.
Πάλι καλά
Η δεύτερη σκέψη που περνά από την καταστροφή στην επιβίωση είναι να σκεφτεί κανείς ότι οι επιπτώσεις περιορίστηκαν μόνο σε υλικές ζημιές, όσο μεγάλες κι αν είναι αυτές, όσο κι αν ταλαιπωρήσουν τους ανθρώπους που τις υπέστησαν να ξαναχτίσουν τις ζωές τους. Δυστυχώς στην Ελλάδα τα τελευταία χρόνια βιώσαμε με τον πιο δραματικό τρόπο τις συνέπειες των πυρκαγιών σε ανθρώπινες ζωές.
Ελπίδα
Και κάπου εκεί υψώνεις τα μάτια στον ουρανό, ατενίζεις ξανά τον ήλιο και σε πλημμυρίζει η ελπίδα, πως μπορεί να γίνουν και καλύτερα τα πράγματα. Όσο υπάρχουν άνθρωποι που προσπαθούν, η ελπίδα μένει ζωντανή.
Ευγνωμοσύνη
Στο τέλος έρχεται και ο απολογισμός. Κι εκεί σκέφτεσαι όσους προσπάθησαν και μόχθησαν για να μην ζήσουμε δραματικές καταστάσεις. Όχι όσους φωτογραφήθηκαν στη φωτιά, αλλά όσους μπήκαν μέσα σε αυτήν ταγμένοι στο καθήκον προς τον άνθρωπο. Τους 300 και τους άλλους που κάθε μέρα δίνουν την μάχη τους να μην «καούμε όλοι ζωντανοι».
Η μάχη
Ξέρεις πως αυτή η μάχη δεν τελειώνει εύκολα. Θα συνεχιστεί, γιατί δυστυχώς όλη αυτή η κατάσταση που ζούμε σχετίζεται με τις επιπτώσεις της κλιματικής αλλαγής, οι οποίες θα είναι στη ζωή μας για πολλά χρόνια. Δεν μπορούμε να αποτρέψουμε την κλιματική αλλαγή, μπορούμε όμως να κάνουμε ό,τι περνά από το χέρι μας για να την βιώνουμε όσο το δυνατόν ανώδυνα.