Τραυματική εμπειρία από κάθε άποψη να βρίσκεσαι στα ΤΕΠ του Βενιζέλειου νοσοκομείου στην εφημερία του. Το έλεγαν πολλοί, το πίστευα, αλλά δεν συμμεριζόμουν την άποψή τους στο βαθμό που το περιέγραφαν, πρωτίστως οι γιατροί και μετά οι ασθενείς. Είναι να λυπάσαι και τους μεν και τους δε. Οι πρώτοι, οι γιατροί δηλαδή, τρέχουν πανικόβλητοι. «Τι να πρωτοκάνουμε, αφού έχουμε επιδημία παραιτήσεων» έλεγαν στους ασθενείς. «Μα περιμένουμε πάνω από πέντε ώρες» απαντούσαν οι ασθενείς. Η καρδιά μου πόνεσε με τον ηλικιωμένο, ο οποίος από τις 5 το απόγευμα, εξετάστηκε στις 11 το βράδυ…
Και πάλι καλά, μου λέγανε, υπάρχουν και χειρότερα.