…Μια κοινωνία συντηρητική, ρατσιστική και άκρως φοβική μοιάζει ξαφνικά σαν να έκανε την επανάστασή της. Να αποδέχεται το διαφορετικό. Τι να το αποδέχεται, το επικροτεί, το ενθαρρύνει, το πάει ένα βήμα παραπέρα. Το επιλέγει ως εκπρόσωπό του, τον θέλει να είναι μπροστά και δεν τον κρύβει!
Όταν βλέπεις κοινωνίες δύσκολες όπως στα Σφακιά, στον Μυλοπόταμο, σε αγροτικές και κτηνοτροφικές περιοχές, στην ενδοχώρα της Ελλάδας, εκεί που όλα τα πλάκωνε η φοβέρα για το «διαφορετικό» να υπερψηφίζουν Κασσελάκη δεν το λες και λίγο! Τουναντίον. Μια πραγματική επανάσταση τις διαστάσεις της οποίας ακόμη δεν γνωρίζουμε.
Γιατί δεν είμαστε και σίγουροι ότι αυτό οφείλεται σε κάτι που έχει ουσία, απελευθέρωσε τον κόσμο από τους φόβους και τις ιδεοληψίες του. Μπορεί να είναι και μια ανάγκη να καβατζάρουμε πάλι την εξουσία, με κάθε μέσο, με κάθε κόστος. Μεταξύ μας κάπου εκεί καταλήγω. Δεν πιστεύω ότι ξαφνικά αποβάλλαμε όλα τα αρνητικά βακτήρια, ότι απαλλαγήκαμε από ένα DNA ψευτοανδρισμού. Κάτι άλλο λειτούργησε στο να γίνει από ένα μέρος των πολιτών μια τέτοια προχωρημένη επιλογή.