Τους καταλαβαίνω εκεί στην αριστερά για το πώς νιώθουν. Και αυτό έβγαλε χθες ο Ανέστης Κιούλπαλης με το σχόλιο που έκανε: «Η χθεσινή ημέρα της Κεντρικής Επιτροπής του ΣΥΡΙΖΑ-ΠΣ σημαδεύτηκε από την αποχώρηση από τη συνεδρίαση, της «Ομπρέλας» και των ομάδων της Έφης Αχτσιόγλου και του Διονύση Τεμπονέρα. Όπως δήλωσαν αποχωρώντας, ο λόγος είναι ότι δεν έγινε δεκτή από το προεδρείο η πρότασή τους να τεθεί σε ψηφοφορία άμεσα το θέμα του δημοψηφίσματος για τις διαγραφές των στελεχών που είχε βάλει ο πρόεδρος του ΣΥΡΙΖΑ, Στέφανος Κασσελάκης. Επι της διαδικασίας δηλαδη ο λόγος.
Που ειναι οι ανυπέρβλητες ιδεολογικές διαφορές; Που είδαμε το πολιτικό χάσμα που χωρίζει τις δυο πλευρές που δεν μπορούν να συνυπάρχουν κάτω από την ίδια κομματική στέγη; Για την διαδικασία τόσο μίσος και σπαραγμός;
Η απρόσμενα μεγάλη εκλογική ήττα και η αποχώρηση του Α. Τσίπρα, σαν να φώτισε όσα γίνονταν για χρόνια πίσω από κλειστές πόρτες. Σαν να τράβηξε κάποιος τις κουρτίνες και είδαν όλοι τι συνέβαινε πίσω απ’αυτες.
Εχουμε ζήσει τόσα χρόνια εσωκομματικές κρίσεις και σε αλλα κόμματα, και διασπάσεις και δημιουργία νέων κομμάτων από αποχωρήσαντες. Τόσο μένος, τόσες εμμονές και τόσα απωθημένα δεν εχουμε ξαναδεί.
Ίσως ήρθε η ώρα για ένα τέλος του ΣΥΡΙΖΑ όπως τον ζήσαμε μέχρι τώρα. Να γίνει επιτέλους ένα σύγχρονο αριστερό κόμμα, που τα μέλη του συμμετέχουν ισότιμα, χωρίς ομάδες και ομαδούλες που κρύβονται πίσω από δήθεν διαφορετικές ιδεολογικές τάσεις. Γιατί όπως είχε πει κάποτε και ο Κ.Μάρξ, “καλύτερα ένα φριχτό τέλος, παρά μια φρίκη χωρίς τέλος”».
