Συμφωνώ απολύτως με την ανάλυση ότι το μεγαλύτερο και εξυπνότερο πολιτικό transformation της τελευταίας δεκαετίας είναι αυτό της Ζωής Κωνσταντοπούλου. Από σκληρός και αδέκαστος δικαστής των πάντων, που δεν άφηνε κανένα να…ουρεί στο Κοινοβούλιο, σε όμορφες καρδούλες στους πάντες.
«Μας έφτυσαν, δεν βρέχει. Το χαστούκι είναι η τελευταία ευκαιρία να σοβαρευτούμε. Η δεύτερη ευκαιρία που μας δόθηκε με το 32% του 2019 δεν υπάρχει πια. Την κατασπαταλήσαμε τόσο που χειρότερα δε γινόταν.
Η υπόσχεση του Αλέξη Τσίπρα το βράδυ των εκλογών του 2019 για τη μεγάλη προοδευτική παράταξη και μετασχηματισμό του κόμματος, που γέννησε ελπίδα σε χιλιάδες δημοκρατικού κόσμου, ενταφιάστηκε πανηγυρικά σε εσωκομματικές ισορροπίες. Και σαν να μην έφτανε αυτό, πολλοί σύντροφοι θεωρούσαν το 32% του 2019 ως βάση εκκίνησης. Απογείωση από την πραγματικότητα» γράφει χαρακτηριστικά.
«Αυτά και άλλα πολλά μετά τις δεύτερες εκλογές. Προέχει η μάχη των επόμενων εκλογών. Δεν είναι χαμένη. Δεν έχει τελειώσει τίποτα. Η αυτοδυναμία Μητσοτάκη κάθε άλλο παρά σίγουρη είναι. Χρειάζεται συστράτευση δυνάμεων εντός κι εκτός ΣΥΡΙΖΑ. Με όλες μας τις δυνάμεις. Το δίλημμα δεύτερη τετραετία Μητσοτάκη ή Αλέξης Τσίπρας και αλλαγή πολιτικής παραμένει αντικειμενικά το επίδικο των εκλογών, παρά τη συντριβή. Δεν έφταιξε το επίδικο ούτε απέκτησε ξαφνικά ρεύμα ο Μητσοτάκης. Άλλα έφταιξαν».