Πριν λίγο καιρό δημοσιεύθηκε μια φωτογραφία με τις πρώτες κυρίες του ΝΑΤΟ να ξεναγούνται σε ένα μουσείο στο ξεχωριστό πρόγραμμά τους, όπως συνηθίζεται, από τους ηγέτες. Στην οικογενειακή φωτογραφία που έβγαλαν όλες οι κυρίες με τα ταγιέρ τους, τα τακουνάκια τους, όλα τα ωραία που οι γυναίκες ξέρουν να φορούν, κάποιος ξεχώριζε.
Δεν ήταν όλες κυρίες. Ήταν παρών κι ένας άνδρας, ο πρώτος κύριος του Λουξεμβούργου, ο σύζυγος του πρωθυπουργού του Δουκάτου, που εδώ και χρόνια τον συνοδεύει σε όλες τις επίσημες δραστηριότητες. Θυμάμαι, λοιπόν, με πόση απαξία και χλευασμό αντιμετωπίστηκε από το ελληνικό κοινό στα δίκτυα αυτό το ενσταντανέ. Ήταν άνευ προηγουμένου τα δηκτικά σχόλια που γράφτηκαν, η ειρωνεία και η ελληνική βεβαιότητα ότι «σε μας δεν έχει τέτοια».
Και να που ήρθε καιρός να τα… λουστούμε! Δηλαδή και το ήπιαμε και λουστήκαμε κατά το διαφημιστικό σλόγκαν. Αλλά το λέω με μεγάλη χαρά και ικανοποίηση. Είναι η καλή πλευρά, η φωτεινή διάσταση της εκλογής Κασσελάκη στην ηγεσία του ΣΥΡΙΖΑ. Όσο και αν ξενίζει πολλούς αυτό το veni, vidi, vici που έγραψε κάποιος …γνωστός μας πρόσφατα, όσο και αν υπάρχουν γκρίζες ζώνες σε αυτά που έχει κάνει και που λέει ο νέος πρόεδρος του ΣΥΡΙΖΑ, όσο και…απολιτίκ αν φαντάζει η επιλογή ενός κόσμου που σε ένα μήνα βρήκε τον μεσσία του στο πρόσωπο του Στέφανου που ήρθε μια νύχτα από την Αμερική. Όσα και εάν έχουμε πει, θα πούμε και θα γράψουμε για τον νέο πρόεδρο του κόμματος της Αξιωματικής Αντιπολίτευσης υπάρχει ένα…μεγάλο αλλά, ένα θετικό βήμα της ελληνικής κοινωνίας.