Σάββατο μεσημέρι, σε ταβέρνα σε κεντρικό σημείο του Ηρακλείου, ο Γιώργος Αλεξάκης απολαμβάνει ένα γεύμα μαζί με φίλο του.
Ζευγάρι από διπλανό τραπέζι αναγνωρίζει τον υποψήφιο δήμαρχο Ηρακλείου και αρχίζει συζήτηση για τα προβλήματα της πόλης, καταλήγοντας σε τρεις λέξεις: κυκλοφοριακό, σκουπίδια, νερό.
«Αυτά θέλουμε να φτιάξετε!» λέει ο άνδρας. «Και αν θέλει ο άλλος (;) να κάνει την πόλη «διαμάντι» της Μεσογείου, εμένα τι με νοιάζει όταν δεν έχω νερό, όταν ξεχειλίζουν οι κάδοι απορριμμάτων και όταν δεν βρίσκω να παρκάρω ακόμα και στο σπίτι μου και αναγκάζομαι να πληρώνω 90 € για μια θέση πάρκινγκ, για να μην τσακώνομαι με τους γείτονες;» συμπληρώνει η γυναίκα.
Ο Αλεξάκης δεν μιλάει, γνέφει συγκαταβατικά – χείμαρρος, άλλωστε, ο συνδαιτυμόνας του, ο οποίος συνεχίζει:
«Δεν πα να μετακομίζουν οι σύμβουλοι της αντιπολίτευσης και της συμπολίτευσης από συνδυασμό σε συνδυασμό, όλοι μαζί, σήμερα, δε λύνουν τα προβλήματα. Θα τα λύσουν αύριο;»
Ο Αλεξάκης κάνει να πει κάτι: «Εμείς έχουμε νέα πρόσωπα σαν κι εσένα στο συνδυασμό» και ο απαιτητικός δημότης τον διακόπτει ξανά: «Ξέρω, ξέρω, γι’ αυτό είμαι μαζί σας!».