Η Γιασεμί Κηλαηδόνη κόρη του Λουκιανού Κηλαηδόνη, μιλά στο enikos.gr για τη φετινή θεατρική επιτυχία, την αναβίωση του ιστορικού «Παταριού» στο Μεταξουργείο που συνδέθηκε άρρηκτα με τον Λουκιανό Κηλαηδόνη και το ενδεχόμενο να μεταφερθεί η ζωή του στον κινηματογράφο.
Η Γιασεμί Κηλαηδόνη συμπληρώνει φέτος 25 χρόνια στο θέατρο. Η «Αρραβωνιαστικιά του Αχιλλέα» στην οποία πρωταγωνιστεί σημειώνει μεγάλη επιτυχία για δεύτερη συνεχόμενη χρονιά στο θέατρο Μεταξουργείο και θα επαναληφθεί και την επόμενη θεατρική σεζόν.
-Η «Αρραβωνιαστικιά του Αχιλλέα» οδεύει προς το τέλος της. Έχουν μείνει 3 τελευταίες παραστάσεις, έπειτα από δύο σεζόν, παρατάσεις και sold out. Πώς αισθάνεστε που θ’ αποχωριστείτε την ηρωίδα σας και τι σας έμαθε μέσα από αυτή τη διαδρομή;
Καταρχάς θέλω να πω ότι λόγω επιτυχίας η παράστασή μας θα επαναληφθεί για 3η χρονιά από τις αρχές Οκτωβρίου! Αισθάνομαι μεγάλη συγκίνηση και τιμή που ενσαρκώνω όλο αυτό το διάστημα επί σκηνής τη ζωή της σπουδαίας ‘Άλκης Ζέη, μιας και ‘’Η αρραβωνιαστικιά του Αχιλλέα’’ είναι το πιο αυτοβιογραφικό της βιβλίο και είναι η πρώτη φορά που μεταφέρεται στο θέατρο. Οι θεατές αγκάλιασαν θερμά τη δουλειά αυτή από την πρώτη στιγμή και αυτό είναι για όλους εμάς του συντελεστές η σπουδαιότερη ανταμοιβή.
-Πώς προσεγγίσατε τον ρόλο σας και πόσο βοήθησε το γεγονός ότι προλάβατε να γνωρίσετε τον άνθρωπο που την «γέννησε», την Άλκη Ζέη;
Είχα την τεράστια τύχη να τη δω από κοντά για μια και μοναδική φορά το 2011, σε μια τιμητική εκδήλωση στην οποία και διάβασα αποσπάσματα από την ‘’Αρραβωνιαστικιά του Αχιλλέα’’! Γνωρίζοντας την από κοντά κατάλαβα πόσο η ίδια της η ψυχή και η προσωπικότητά της βρίσκονται μέσα σ’ αυτό το βιβλίο και στην ηρωίδα της την Ελένη. Στην διαδικασία των προβών με τον Φώτη Μακρή, τον σκηνοθέτη της παράστασης, εστιάσαμε όχι μόνο στην κεντρική ηρωίδα αλλά και στην πορεία όλων αυτών των ανθρώπων του έργου, αυτής της γενιάς που επέλεξε με ένα τεράστιο προσωπικό και κοινωνικό τίμημα, να προσπαθήσει να αλλάξει τον κόσμο.
-Η ηρωίδα σας, μέσα από τη ζωή της, φωτίζει την περίοδο της 30ετίας μέχρι και τη Δικτατορία. Μαθαίνουμε από την ιστορία ή έχουμε την τάση να κρύβουμε κάτω από το χαλί όσα μας στιγμάτισαν;
Για μένα λαός χωρίς μνήμη είναι λαός προδομένος.Οι ζωές μας πρέπει να συνδέονται με το παρελθόν, χωρίς φυσικά αυτό να καταλήγει σε παρελθοντολαγνεία. Είναι κι αυτός ένας από τους λόγους που επέλεξα να μεταφέρω για πρώτη φορά στη σκηνή αυτό το εμβληματικό κοινωνικοπολιτικό μυθιστόρημα. Κάτι που βρίσκω πολύ αισιόδοξο είναι ότι έρχονται στην παράστασή μας νέοι σε ηλικία θεατές, παιδιά σ’ εφηβική ηλικία που τους συγκινεί ο επίκαιρος και διαχρονικός λόγος της ‘Αλκης Ζέη.
-Φέτος, συμπληρώσατε 25 χρόνια στο θέατρο. Τι θυμάστε πιο έντονα από αυτή τη διαδρομή;
Δεν μου είναι εύκολο να ξεχωρίσω κάποιο κομμάτι αυτής της διαδρομής. Την βλέπω σαν ένα ταξίδι που ξεκίνησε πριν από 25 χρόνια με δεκάδες ενδιάμεσους σταθμούς, ο καθένας με το δικό του ξεχωριστό ενδιαφέρον και που εύχομαι να συνεχιστεί για πολλά ακόμα δημιουργικά χρόνια.
-Πρόσφατα, και μετά από χρόνια, άνοιξε και πάλι το ιστορικό Πατάρι του Μεταξουργείου. Η μουσική σκηνή που είναι άρρηκτα συνδεδεμένη με τον πατέρα σας. Το έργο του παραμένει ζωντανό κι αγαπητό και στις νέες γενιές. Θα θέλατε κάποια στιγμή η ζωή του Λουκιανού Κηλαηδόνη να γίνει ταινία ή ίσως και βιβλίο;
Πράγματι φέτος αναβιώνει με τεράστια επιτυχία το “Πατάρι”, η μουσική σκηνή στην οποία εμφανιζόταν ο μπαμπάς μου ο Λουκιανός για 10 ολόκληρα χρόνια. Ο Λουκιανός εκτός από το τεράστιο μουσικό έργο που άφησε ως παρακαταθήκη στις επόμενες γενιές, πιστεύω ότι ήταν από τους πιο επιδραστικούς καλλιτέχνες που πέρασαν από την χώρα μας. Το διαπιστώνω συνεχώς από τα όσα μου λένε άνθρωποι όλων των ηλικιών όταν αναφέρονται σε αυτόν. Ως οικογένεια λοιπόν σκεφτόμαστε και τα δύο αυτά ενδεχόμενα.
Πηγή: enikos.gr