Σε μια εκ βαθέων εξομολόγηση προχώρησε η Ανθή Βούλγαρη, αυτή την εβδομάδα, στο περιοδικό Vita και τη δημοσιογράφο Μικαέλα Θεοφίλου. Ανάμεσα σε πολλά άλλα, δε, η εγκυμονούσα παρουσιάστρια μίλησε από καρδιάς για τις προσπάθειες που έκανε για να μείνει έγκυος καθώς και για τα «πρέπει» της ελληνικής κοινωνίας προς τις γυναίκες που δεν είναι μητέρες.
Πιο συγκεκριμένα, η Ανθή Βούλγαρη εκμυστηρεύτηκε χαρακτηριστικά πως «είναι ένα ταξίδι με πολλά ups and downs. Η εγκυμοσύνη είναι ένα πολύ ευχάριστο γεγονός, ειδικά όταν είσαι συνειδητοποιημένη και το θέλεις, όπως εγώ, αλλά και μια κατάσταση με πάρα πολλές αλλαγές. Και σωματικές και ψυχολογικές. Αλλάζει ξαφνικά η ζωή σου και αυτές οι αλλαγές συνεχίζονται μέρα με τη μέρα ενώ, όσο περνούν οι μήνες, γίνονται όλο και πιο γρήγορες. Ωστόσο τα αντιμετωπίζω όλα με ψυχραιμία.
Ήταν κάτι που είχες προγραμματίσει;
Ναι. Είχα μπει σε μια διαδικασία με εξωσωματικές. Είναι γνωστό άλλωστε ότι, όταν η γυναίκα πιάσει τα 38, αρχίζουν και οι σχετικές πιέσεις. Και οι γιατροί σού λένε ότι δεν έχεις περιθώριο και σε πιάνει αυτό το άγχος. Πιστεύω ότι είναι μεγάλος περιορισμός για τη γυναίκα – και φοβερό μπούλινγκ. Αγχώθηκα λοιπόν ότι είμαι 38 και δεν προλαβαίνω. Έτσι, μπήκα σε έναν κύκλο εξωσωματικών.
Είχα κάνει τέσσερις – πέντε και το καλοκαίρι αποφάσισα ότι θα ήταν η τελευταία μου προσπάθεια. Μίλησα με το γιατρό μου και του είπα ότι θα την έκανα μόλις τελείωνα την εκπομπή, για να είμαι σε μια ηρεμία. Ήμουν τόσο απελευθερωμένη και είπα «ό,τι είναι να γίνει, ας γίνει». Γιατί είμαι της άποψης ότι δεν ολοκληρώνεσαι ως προσωπικότητα με ένα παιδί. Είσαι ήδη ολοκληρωμένη. Εγώ πάντα περίμενα να μην έχω απωθημένα στη ζωή μου και μετά να πάρω την απόφαση να κάνω παιδί, αν προέκυπτε.
Αισθάνεσαι λοιπόν ότι υπάρχει ένα «πρέπει» στην ελληνική κοινωνία τόσο για το να κάνεις παιδί όσο και για το πότε θα το κάνεις;
Φυσικά, και αυτό προκαλεί απίστευτο άγχος. Γιατί πολλές γυναίκες δεν θέλουν να κάνουν παιδί, δεν είναι κατακριτέο. Δεν θέλουν ή δεν μπορούν από ένα σημείο και μετά και έχουν συμβιβαστεί οι ίδιες με αυτό, το έχουν αγκαλιάσει, το έχουν χαϊδέψει όμορφα και έρχεται ο περίγυρος και τους λέει: «Αλήθεια, δεν έχεις παιδί; Μωρέ, τι κρίμα». Υπήρξε μια περίοδος που και εμένα ο κόσμος γύρω μου με έκανε να αισθάνομαι λίγη. Ευτυχώς, δεν διήρκεσε πολύ γιατί το δούλεψα μέσα μου.
Δεν ήμουν λίγη, απλά δεν είχα παιδί. Έχω πέσει σε συγκυρία να «κόβομαι» από παρέες γιατί δεν είχα παιδί, επειδή οι άλλες ήταν μαμάδες και πίστευαν ότι δεν είχαμε κοινά ενδιαφέροντα. Όμως, όταν μια γυναίκα αποκτά παιδί, δεν είναι μόνο μαμά, έχει και άλλους ρόλους. Και αυτούς θέλω να διατηρήσω. Δεν θέλω να πω ποτέ στο παιδί μου ότι θυσιάστηκα για εκείνο. Είναι πολύ βαρύ αυτό για το παιδί