Της Άννας Κωνσταντουλάκη
Μια ετερόκλητη μίξη χρωμάτων, εικόνων, ήχων, συναισθημάτων που αλλάζουν και εξελίσσονται είναι η Μαρίνα Σάττι που μεγάλωσε στο Ηράκλειo
Εχει μητέρα Κρητικιά, πατέρα Σουδανό και κέρδισε την προσοχή μας το 2016 διασκευάζοντας μ’ έναν πολύ ιδιαίτερο τρόπο το τραγούδι «Θα σπάσω κούπες», που παρουσίασε με τους φίλους της.
Στο ενεργητικό της έχει εντυπωσιακές σπουδές με υποτροφία στην Αμερική και συνεργασίες στο θέατρο και σε μουσικές παραστάσεις και χαράζει τον δικό της δρόμο στη ζωή αναζητώντας τα «θέλω» της και όχι τα «πρέπει».
Ντύνεται πολύχρωμα και «χύμα». «Μπορεί να φορέσω βερμούδα του μπάσκετ, σαγιονάρες θαλάσσης, μακριά σκουλαρίκια και πολλά βραχιόλια».
Μαγειρεύει ανακατεύοντας μπάμιες μαζί με μελιτζάνες και φασολάκια και «δεν φαντάζεσαι πόσο γευστικό είναι το αποτέλεσμα» λέει και αναμιγνύει ήχους δημιουργώντας μια μουσική πολύ ξεχωριστή.
Όλα τα παραπάνω αποτυπώνονται και στο ”Ζαρι”, το τραγούδι με το οποίο θα εκπροσωπήσει την χώρα μας στην Eurovision 2024.
Πως ήμουν μικρή με τα «θέλω» και τα «πρέπει»
Τι όνειρα έκανε μικρή, πώς οδηγήθηκε στο τραγούδι και την σύνθεση και πώς εμπλέκεται σε όλο αυτό η αρχιτεκτονική που διάλεξε, μαζί με τις σπουδές της στη μουσική;
Η ίδια, σε συνέντευξή της στην «Π» τον Μάιο του 2016 ,μας είχε πει:
«Μεγάλωσα στο Ηράκλειο. Από μικρή ήμουν ατίθασο παιδάκι. Μεγάλωσα παίζοντας ποδόσφαιρο με τ’ αγόρια στη γειτονιά και σχοινάκι με τα κορίτσια στο σχολείο.
Με άγχωνε πάντα η αίσθηση της επανάπαυσης. Ήθελα πάντα να αισθάνομαι ότι επιλέγω ότι μου συμβαίνει. Όποτε ένιωθα ό,τι κάτι «πρέπει», αντιδρούσα κι έψαχνα λόγους να μετατρέψω το «πρέπει» σε «θέλω». Αυτό ισχύει, μέχρι και σήμερα.
Κολυμπούσα σε επίπεδο πρωταθλητισμού και για χρόνια οι παρέες μου ήταν οι συναθλητές μου. Μ’ άρεσέ να περπατάω ξυπόλητη, να τραγουδάω και να χορεύω. Μιλούσα ακατάπαυστα και δυνατά κι έπεφτα και χτυπούσα παντού και πάντα.
Σε κάποια φάση, εκεί στο τέλος του δημοτικού, ανακάλυψα ένα παιχνίδι που μ’ άρεσε να το παίξω για χρόνια: Να λέω ακριβώς ό,τι σκέφτομαι και να σοκάρω τους μεγάλους. Οι ατάκες έφευγαν σαν βόμβες απ’ το στόμα μου σε οικογενειακές συνεστιάσεις, τα ξαδέρφια μου κι εγώ ξεκαρδιζόμασταν στα γέλια και φυσικά η μαμά μου έμενε μ’ ανοιχτό το στόμα! Εγώ έβρισκα ότι είχε απίστευτη πλάκα! Μεγαλώνοντας και υποθέτοντας ότι αυτός ο αυθορμητισμός μου ήταν η αιτία όλων των προβλημάτων στη ζωή μου, μαζεύτηκα και κρύφτηκα.
Και τώρα, μετά από χρόνια, έχω ξεφοβηθεί κι έχω ανακτήσει αυτόν τον αυθορμητισμό και τον ενθουσιασμό που είχα μικρή – για τη μουσική, το φαγητό, τους φίλους μου, για τη ζωή!».
Αγαπάω αυτό που γίνομαι μέσω της μουσικής
«Παράλληλα με όλα αυτά» -σημείωσε- «υπήρχε ένα κεφάλαιο που έτρεχε στη ζωή μου, αυτό της μουσικής. Μέχρι και τώρα όποτε συγκεντρώνομαι στη μουσική η διάθεσή μου αλλάζει. Αγαπάω τη μουσική, κι αγαπάω αυτό που γίνομαι μέσω της μουσικής. Απορροφά όλη μου την ενέργεια και τη σκέψη και αμέσως εξαϋλώνονται οι σκοτεινές σκέψεις, οι ανασφάλειες κι οι ενδοιασμοί».
Οι περισσότεροι την γνωρίσαμε από την ιδιαίτερη διασκευή που έχει κάνει στο «Θα σπάσω κούπες» ωστόσο η γκάμα της είναι ευρύτατη, οι συνεργασίες και οι σπουδές της αξιοπρόσεχτες.
Η Μαρίνα Σάττι ανέφερε: «Πάντα ήθελα να μαθαίνω και να δοκιμάζω καινούργια πράγματα. Σπούδασα πιάνο και μουσική από πολύ μικρή ηλικία. Στη συνέχεια ήρθα στην Αθήνα για να σπουδάσω Αρχιτεκτονική στο Πολυτεχνείο και πάλι μ’ έναν τρόπο που δεν κατάλαβα, η μουσική με απορρόφησε ολοκληρωτικά. Παρακολούθησα όσο περισσότερα μαθήματα μπορούσα στο Ωδείο, κλασικής μουσικής και σύγχρονης, μετά πήγα στην Αμερική, στο Berklee, και σπούδασα ενορχήστρωση. Άλλαξα πολλές φορές γνώμη για το αν θέλω να γίνω ηθοποιός, τραγουδίστρια, συνθέτης, δασκάλα, και την κάθε φάση που περνούσα την υπηρετούσα πιστά.
Άλλα μη φανταστείς, άλλοτε ασχολήθηκα με εμμονή και σε άλλες φάσεις βαριόμουν και δεν έβρισκα το λόγο να κλειστεί κάποιος σε ένα δωμάτιο όλη μέρα και να ασχολείται με νότες.»
«Γίνε, αυτό που είσαι»
H ίδια μας είχε πει ότι πιστεύει πως όλοι, χρειαζόμαστε υποστήριξη και καθοδήγηση σε κάποια φάση της ζωής μας. «Είτε από κάποιον που λέγεται ψυχολόγος είτε δάσκαλος, είτε ιερέας, είτε ο μάγος του χωριού. Οι άνθρωποι έχουμε την ανάγκη να εμπιστευτούμε, να μάθουμε και να φροντιστούμε από άλλους. Μέχρι ίσως μια μέρα να είμαστε σε θέση να το παρέχουμε οι ίδιοι στον εαυτό μας και ιδανικά και στους γύρω μας. Πάντως αυτή η διαδικασία της ενδοσκόπησης δε σταματά ποτέ, γιατί συνεχώς αλλάζουμε, επηρεαζόμαστε, μεγαλώνουμε και μαθαίνουμε.
Ο Νίτσε έλεγε: «Γίνε, αυτό που είσαι» πόσο εύκολο όμως είναι αυτό;
Η Μαρίνα αναφέρει: «Νομίζω το πιο δύσκολο πράγμα στις μέρες μας. Να αντισταθείς στην ταχύτητα και τον όγκο της πληροφορίας και να μείνεις γειωμένος και συγκεντρωμένος. Μεγαλώνουμε με «πρέπει», με συνταγές επιτυχίας με το πώς να γίνουμε πλούσιοι σε πέντε βήματα και πώς να τον/την γοητεύσουμε, με τρεις κουβέντες. Και φυσικά ξεχνάμε τα δικά μας ταλέντα, τα δικά μας όνειρα, τα δικά μας όρια. Αυτός για μένα είναι καθημερινός στόχος».