Το 2000 είχε ξεγελάσει το θάνατο όταν οι σφαίρες ανταρτών στη Σιέρα Λεόνε «σφύριζαν» δίπλα στο κεφάλι του, πλήττοντας τελικά θανάσιμα δύο συνοδοιπόρους και συναδέλφους του.
Ο θαρραλέος Γιάννης Μπεχράκης, ο άνθρωπος που ήταν πάντα στην πρώτη γραμμή κορυφαίων γεγονότων ανά την υφήλιο, ο άνθρωπος που κάλυψε συνταρακτικές πολεμικές συρράξεις, κατέγραψε τον όλεθρο, τον σπαραγμό και τον πόνο, ο άνθρωπος που με τα «κλικ» του έγραψε ιστορία, αυτός ο πολυβραβευμένος φωτορεπόρτερ που συνήθιζε να λέει «Η αποστολή μου είναι να εξασφαλίσω ότι κανείς δεν θα μπορεί να πει: “δεν γνώριζα”», δεν είναι πια ανάμεσα μας.
Τον άνθρωπο που δεν κατάφερε να «λυγίσει» ο τρόμος του πολέμου και του θανάτου, τον νίκησε ο καρκίνος σε ηλικία μόλις 58 ετών.
Ήταν ο μοναδικός Έλληνας που κατάφερε να φέρει το “Πούλιτζερ” στην Ελλάδα για τις φωτογραφίες που τράβηξε ως επικεφαλής του Ρόιτερς μαζί με τον Άλκη Κωνσταντινίδη και τον Αλέξανδρο Αβραμίδη καλύπτοντας την προσφυγική κρίση.
Ήταν ένας χαρισματικός άνθρωπος με απίστευτη ευαισθησία που αντανακλούσε στις φωτογραφίες του, έργα τέχνης και σύμβολα.
Βρέθηκε στα πιο επικίνδυνα μέτωπα: από τον εμφύλιο στη Γιουγκοσλαβία μέχρι την αιματοβαμμένη Τσετσενία, το Αφγανιστάν, την Παλαιστίνη, τη Σιέρα Λεόνε. Κόντεψε να πέσει νεκρός από τις οβίδες των Τσετσένων αυτονομιστών, κινδύνευσε στο Αφγανιστάν, ενώ θα μπορούσε να είχε βουλιάξει στην Αδριατική με το σαπιοκάραβο που περιπλανιόταν για να καλύψει τα περάσματα των προσφύγων.
Επικίνδυνη και η αποστολή στο Κομπάνι, όπου εκεί, στα σύνορα της Συρίας με την Τουρκία, έζησε από κοντά την επέλαση των τζιχαντιστών του ISIS.
«Μια φωτογραφία μπορεί να αλλάξει τον κόσμο, να τον κάνει πιο δίκαιο» συνήθιζε να λέει ο πολυβραβευμένος φωτορεπόρτερ και επικεφαλής του φωτογραφικού τμήματος του ειδησεογραφικού πρακτορείου Reuters στην Ελλάδα.
«Δεν θα βρείτε κανέναν τόσο αφοσιωμένο, τόσο προσηλωμένο και κανέναν που θυσίαζε τα πάντα για να βγάλει μια σημαντική φωτογραφία»: ήταν τα λόγια του βετεράνου φωτογράφου του Reuters Goran Tomasevic για τον Γιάννη Μπεχράκη
. «Πίστευε στη δύναμη της εικόνας, της φωτογραφίας που μπορούσε να προσελκύσει την προσοχή του κόσμου, ακόμη και να αλλάξει τη συμπεριφορά του.
Αυτή η πεποίθησή του τον ώθησε να δημιουργήσει ένα έργο – παρακαταθήκη που θα μείνει στη συλλογική μνήμη για πολλά χρόνια μετά τη φυγή του» σημειώνει το Reuters.
Ο Γιάννης Μπεχράκης επεδίωκε πάντα μέσα από τις φωτογραφίες του να αναδεικνύει τη δύναμη των πανανθρώπινων αξιών.
Τελευταία του επιθυμία ήταν να αποτεφρωθεί και στην κηδεία του να ακούγεται αποκλειστικά η μουσική του εφηβικού ειδώλου Τζορτζ Χάρισον στον οποίο είχε αφιερώσει τη βραβευμένη με έπαινο έκθεση στο σχολείο.