Τι νομίζεις ότι εκτιμούν οι άλλοι περισσότεροι σε εσένα; Τι ευχήθηκες κάποτε και αργότερα είπες “καλά που δεν έγινε”; Ποιο πρόσωπο έρχεται στο μυαλό σου στο άκουσμα της λέξης “εμπιστοσύνη”;
Αν σε ενδιαφέρει ένα ταξίδι αυτογνωσίας και προσωπικής ανάπτυξης, τότε ετοιμάσου να το ξεκινήσεις έχοντας πυξίδα αυτό το διαχρονικό ημερολόγιο προσωπικής ανάπτυξης της ψυχολόγου Μαρίας Αλατζόγλου.
Το “Ημερολόγιο” παρουσιάστηκε την περασμένη Τρίτη στο κατάμεστο από κόσμο πολύκεντρο Νεολαίας του Δήμου από τις κα Ελένη Γιαμαλάκη, Λένα Μπορμπουδάκη και Αγγελική Ζαχαράτου.
Περιέχει 366 ερωτήσεις, τις οποίες μπορείς να ξεκινήσεις να απαντάς οποιαδήποτε ημέρα του χρόνου, σημειώνοντας τη χρονολογία.
Η Μ. Αλατζόγλου μάς μίλησε για την ιδέα της δημιουργίας του αλλά και το τι μπορεί να μας προσφέρει ένα ταξίδι αυτογνωσίας.
Ερωτ: Πώς προέκυψε η ιδέα της έκδοσης αυτού του ημερολογίου;
Απ: Η ιδέα προέκυψε μέσα από την εργασία μου. Αρχικά μπορεί μια συμβουλή που θα δώσω ως ψυχολόγος να βοηθήσει, να καταπραΰνει τον πόνο, να βοηθήσει σε μία διαφορετική οπτική θέαση της ζωής. Έπειτα, όταν το άγχος αρχίσει την «κάθοδο» και οι φόβοι παίρνουν το «μέγεθος» που τους αναλογεί, είναι η στιγμή που μπορούμε να ξεκινήσουμε το συναρπαστικό ταξίδι προς τη γνώση του εαυτού με συνειδητές επιλογές. Οι ερωτήσεις γεννήθηκαν μέσα από την αλληλεπίδραση με ανθρώπους που εργάζομαι και βεβαίως μέσα από την προσωπική μου ζωή.
Μου αρέσει να δουλεύω με τις εικόνες που έρχονται στο νου μας την ώρα της συζήτησης. Θα σας περιγράψω την εικόνα που μου ήρθε τώρα στο νου, είναι από τα κόμικ του Λούκι Λουκ. Είναι στη σκηνή ο Ρανταπλάν, ο σκύλος του Λούκι Λουκ και πέφτει πάνω στο κεφάλι του μια πέτρα: Όταν συνέρχεται αρχίζει να αναρωτιέται: Ποιος είμαι; Πού πάω; Τι κάνω;
Κάποια ερωτήματα είναι ζητούμενο στη ζωή να απαντηθούν και δυστυχώς ή ευτυχώς, τα θέτουμε μετά από μια «σφαλιάρα στην κεφαλή» που λέμε εδώ στην Κρήτη! Λέω ευτυχώς ή δυστυχώς γιατί, θα το διαπιστώσετε και στο Ημερολόγιο, δεν ξέρουμε πότε κάτι είναι «Τύχη» ή «Ατυχία»
Ερωτ: Τι είδους ερωτήσεις υπάρχουν και πώς έγινε η επιλογή τους;
Απ: -Τι ευχήθηκες κάποτε και αργότερα είπες «καλά που δεν έγινε»;
Αυτή η ερώτηση γεννήθηκε στις συναντήσεις με ανθρώπους, οι οποίοι δεν έχουν νέες επιθυμίες, όνειρα, ελπίδες, ευχές και μένουν «κρατημένοι» «γαντζωμένοι» σε μια ευχή, ένα όνειρο που κάποτε έκαναν και σήμερα τους δυσκολεύει τη ζωή, αλλά δεν θέλουν να το αποχωριστούν.
-Η επιθυμία και ο φόβος πώς σχετίζονται στη ζωή σου;
Ωραία ερώτηση! Πόσο συχνά κάνουν παρέα η επιθυμία και ο φόβος και τι γίνεται όταν ανταμώνουν!
-Ποιο πρόσωπο έρχεται στο μυαλό σου, στο άκουσμα της λέξης «εμπιστοσύνη»;
Ζητάμε «εμπιστοσύνη», αλλά πότε την προσφέρουμε; Πότε εμπιστευόμαστε; Με ποια ατάκα μεγαλώσαμε και ποια λέμε εμείς σήμερα;
-Αν ξεκινούσες τη ζωή σου από την αρχή, τι θα επαναλάμβανες;
Για να θυμηθούμε να δίνουμε αξία σε αυτά που έχουμε, συχνά τα ξεχνάμε.
Ποιο είναι το δικό σου δώρο στον κόσμο;
Η προσφορά είναι ζητούμενο στη ζωή μας. Έχω μάθει να δίνω; Έχω νιώσει τη «χαρά της προσφοράς»; Έχει πολλές χαρές η ζωή, ας τις ανακαλύψουμε.
Ερωτ: Σε διαφορετικές χρονικές περιόδους, μπορεί να δώσουμε στο ίδιο ερώτημα μια διαφορετική απάντηση. Γιατί;
Απ: Σε κάποιες ερωτήσεις πιθανόν ναι, σε άλλες όχι. Οι άνθρωποι εξελισσόμαστε. Μαζί με το μεγάλωμά μας, τις αλλαγές στην εξωτερική μας εμφάνιση, έχουμε αλλαγές στις σκέψεις, στις πεποιθήσεις, στις αξίες, στα όνειρά, στις ελπίδες κλπ.
Ασφαλώς έχουμε και σταθερές αξίες στον χωρο- χρόνο της ζωής μας. Π.χ. για μένα είναι η αξία της ελευθερίας, της δικαιοσύνης, της ισότητας, της αλληλεγγύης κ.α.
Οι μεγαλύτεροι φόβοι μας
Ερωτ: Στην παρουσίαση του Ημερολογίου, παίξατε το παιχνίδι του φόβου και της χαράς. Οι συμμετέχοντες έγραψαν για τις χαρές και τους φόβους τους και έριξαν τις σημειώσεις τους σε δύο κουτιά. Ποιοι είναι οι μεγαλύτεροι φόβοι των ανθρώπων και τι τους προσφέρει τη μεγαλύτερη χαρά. Προφανώς αυτά διαφέρουν από άνθρωπο σε άνθρωπο, αλλά η ερώτηση σχετίζεται με την εμπειρία που έχετε ως ψυχολόγος και σε κάποια συμπεράσματα που έχετε καταλήξει.
Απ: Οι φόβοι είναι κοινοί σε όλους τους ανθρώπους. Οι μεγαλύτεροι φόβοι είναι: της μοναξιάς, του θανάτου, της ασθένειας, του πόνου. Αυτό που αλλάζει είναι το περίβλημα, με τι «ντύνω» του φόβους μου και η χρονική στιγμή. Κατά περιόδους φοβόμαστε περισσότερο κάτι και λιγότερο κάτι άλλο. Οι χαρές μιλάνε για την ανάγκη μας να συντροφεύσουμε, να μας αγαπάνε και να μας αναγνωρίζουν.
Αυτή η ανάγκη εμφανίζεται με διαφορετικές εκφάνσεις: έρωτες, γεννήσεις, ζώα συντροφιάς, ταξίδια, όμορφες προσωπικές απολαύσεις, ένας καφές με παρέα, ένα γεύμα, ένα ηλιοβασίλεμα κλπ. Στην παρουσίαση του Ημερολογίου παίξαμε το παιχνίδι του φόβου και της χαράς. Ήταν η μαγική στιγμή της βραδιάς, όπου όλοι μαζί επικοινωνήσαμε και μοιραστήκαμε τους φόβους και τις χαρές μας.
Αυτό που διαπιστώσαμε ήταν πόσο πολύ μοιάζουμε στις χαρές και στους φόβους. Ξέρετε πόσο απελευθερωτικό είναι από τη μια να μοιραστώ ένα φόβο μου, μία χαρά μου και από την άλλη να διαπιστώσω ότι ο φόβος μου είναι φόβος μας, η χαρά μου χαρά μας.
Το πρόβλημα είναι ότι «πάντα για άλλους μιλάμε», βέβαια, όπως λέει και η Χαρούλα Αλεξίου «πάντα για άλλους μιλάμε, έτσι δεν πονάμε έτσι ξεχνάμε». Τι θέλουμε άραγε να ξεχάσουμε και κάνουμε έναν ολόκληρο αγώνα ζωής για να το ξεχάσουμε, για να μην πονέσουμε;
Και κατά περίεργο τρόπο, όσο και να αγωνιζόμαστε, όσο και να προσπαθούμε, αυτό πάντα υπάρχει μέσα μας, είναι ένα με την ύπαρξή μας και είναι η θνητότητά μας. Όλοι θα πεθάνουμε. Αυτό που μπορούμε να κάνουμε είναι να ζήσουμε συμφιλιωμένοι με αυτό που δεν μπορούμε να αποφύγουμε, μέχρι να το συναντήσουμε. Πολλοί άνθρωποι αγωνίζονται, παλεύουν με τους φόβους τους καθημερινά και χάνοντας τη ζωή.
Μια ερώτηση αναφέρει:
Ποιος είναι ο μεγαλύτερος φόβος σου; Πόσο σε περιορίζει;
Ερωτ: Τελικά, πόσο δύσκολο ή εύκολο είναι το ταξίδι της αυτογνωσίας και τι μπορεί να προσφέρει στον κάθε έναν από εμάς;
Απ: Ένα ταξίδι αυτογνωσίας είναι εύκολο και δύσκολο, συναρπαστικό και επίπονο, με νηνεμίες, ώρες χαράς, με φουρτούνες και αγωνία. Είναι όλα μαζί ένα ταξίδι με «βάρκα την ελπίδα», γιατί χωρίς ελπίδα δεν μπορείς να ξεκινήσεις.
Οι προορισμοί μοναδικοί για τον καθένα μας. Αν γευτείς αυτή την εμπειρία εξερεύνησης, είναι καλό να έχεις μια πυξίδα. Αυτή μπορεί να είναι ένας φίλος, ένας ψυχολόγος, το Ημερολόγιο με τις ερωτήσεις ή ό,τι άλλο θεωρεί κάποιος ότι μπορεί να τον συντροφεύσει σε αυτή τη μοναδική πορεία εξερεύνησης.
Αυτό που προσφέρει το ταξίδι αυτογνωσίας είναι μια συνειδητή ζωή. Ας φανταστούμε το τέλος του ταξιδιού μας, τι θα έχει μείνει από όλη τη διαδρομή; Τι θα απαντήσουμε στην ερώτηση αν άξιζε αυτά ζήσαμε;