Το θεατρικό αυτό έργο του Καμπανέλλη αποτελεί διασκευή του γνωστού ομώνυμου αφηγήματος της Πηνελόπης Δέλτα.
Το «παραμύθι» της Δέλτα είναι υπαινικτικό, με σκληρή αλλά καλοπροαίρετη σάτιρα, με πίκρα αλλά και με αισιοδοξία κρίνει την Ελλάδα, τους άρχοντες και τον λαό της. Ο Καμπανέλλης έγραψε το έργο του το 1958-59.
Ο συγγραφέας κρατώντας τη γενική γραμμή, τη δράση και τα πρόσωπα του αφηγήματος, το διασκεύασε ελεύθερα, το διεύρυνε, το προσάρμοσε στην εποχή του και του έδωσε τους δικούς του στόχους και τους δικούς του υπαινιγμούς.
Στην πικρή και δραματική σάτιρα της Δέλτα ο Καμπανέλλης πρόσθεσε τη δική του, διατηρώντας όλη τη μαγεία και την αφέλεια του παραμυθιού και οικοδομώντας πάνω σ’ αυτά ένα θεατρικό έργο με πολιτικό και κοινωνικό περιεχόμενο.
Στο έργο αυτό του Καμπανέλλη υπάρχουν επιδράσεις από το «επικό θέατρο» του Μπρεχτ αφηγηματικά, με κίνηση και δράση συνόλου και όχι ατόμων, με ένα μόνο πρόσωπο συνδετικό σε όλη την πορεία του έργου (εδώ η Φτωχομάνα), με έντονη κοινωνική κριτική, με πολλή σάτιρα και λαϊκή θυμοσοφία, και με ανθρώπους «καλούς» ή «κακούς», ανάλογα με τις συνθήκες που ζουν. Στις μπρεχτικές επιδράσεις ανήκουν και τα τραγούδια που συνδέουν τις θεατρικές εικόνες και που έχουν ένα «διδακτικό» περιεχόμενο.
«Παρόλο που το έργο λέγεται «Παραμύθι χωρίς όνομα», δεν είναι παιδικό, αλλά είναι, όπως λέει και ο σκηνοθέτης, για ενήλικα παιδιά, κάθε ηλικίας. Όμως, η εμπειρία μας έδειξε ότι παιδιά μεγαλύτερα από 3 χρονών παρακολουθούσαν το έργο, γιατί έχει αρκετή δράση πάνω στη σκηνή (ως 20 άτομα παίζουν και γύρω στα 30 τραγουδούν!)».