“Έχω πολλά κοινά με τον Καπετάν Μιχάλη. Πάλεψα πολύ, δούλεψα πολύ και αγάπησα πολύ αυτό το ρόλο”.
Αυτό τονίζει μιλώντας στην “Π” ο βαθύφωνος τραγουδιστής και ηθοποιός Τάσος Αποστόλου που αναμετρήθηκε μ΄ένα δύσκολο ρόλο αναλαμβάνοντας ταυτόχρονα μια δημιουργική πρόκληση κι ένα ρίσκο.
‘’Πρέπει -αναφέρει – “να κρατηθούν λεπτές ισορροπίες και πρέπει να καταφέρει κανείς να παρουσιάσει ένα πρόσωπο με γωνίες και ακραίες πλευρές διατηρώντας την ανθρώπινη – γήινη υπόστασή του”.
Στα “συν” είναι η αγάπη του για το έργο του Καζαντζάκη και ιδιαίτερα τον “Καπετάν Μιχάλη “από την παιδική του ηλίκία, η μουσική του Δημήτρη Μαραμή που αναδεικνύει αλλά και εμπλουτίζει το πορτρέτο του ήρωα και η αγάπη του για την Κρήτη.
Ο ίδιος μιλά ακόμα για τις διαφορετικές σπουδές που έκανε, τον δρόμο που τράβηξε, την ελληνική πραγματικότητα και τους λυρικούς τραγουδιστές αλλά και την τηλεόραση τονίζοντας: ‘’Η αναγνωρισιμότητα δεν ήταν ποτέ στόχος, πόσο μάλλον αυτοσκοπός. Το μόνο καλό της μπορεί να είναι ότι δίνει πιο απλόχερα ευκαιρίες για να εξελίξει κανείς τη δουλειά του. ‘’
-Πώς «χτίσατε» το ρόλο του Καπετάν Μιχάλη;
Από πολύ μικρός θαύμαζα το έργο του Νίκου Καζαντζάκη!
Ο Καπετάν Μιχάλης είναι χαραγμένος στη μνήμη μου από την παιδική μου ηλικία. Ξαναδιαβάζοντας το μυθιστόρημα για τις ανάγκες της όπερας, θεωρώ τον συγκεκριμένο ήρωα ως τον πιο ολοκληρωμένο συγγραφικά στο έργο του Καζαντζάκη, αλλά και έναν από τους πιο ολοκληρωμένους χαρακτήρες της ελληνικής πεζογραφίας.
Το βιβλίο και οι αντίστοιχες μελέτες αποτελούν τεράστια πηγή για να αντλήσει κανείς στοιχεία στο χτίσιμο του ρόλου. Από την άλλη το λιμπρέτο τονίζει και αναδεικνύει (όπως γίνεται διεθνώς στις όπερες που στηρίζονται σε προϋπάρχοντα κείμενα) συγκεκριμένες πτυχές.
Η μουσική του Δημήτρη Μαραμή όχι μόνο αναδεικνύει αλλά και εμπλουτίζει το πορτρέτο του ήρωα. Δημιουργεί αλλά και δείχνει το δρόμο που πρέπει να ακολουθήσει ο ερμηνευτής.
Αυτές είναι οι πηγές από τις οποίες άντλησα για το ρόλο.
Η αγάπη μου για την Κρήτη, οι μεγάλες χρονικές περίοδοι της ζωής μου που είχα επαφή με το νησί και οι μορφές ανθρώπων που γνώρισα στην Κρήτη και περιέχουν στοιχεία του Καπετάν Μιχάλη λειτούργησαν προσθετικά. Λατρεύω την Κρήτη και πάντα συγκινούμαι όταν μιλάω γι’ αυτήν.
Έχω πολλά κοινά με τον Καπετάν Μιχάλη. Πάλεψα πολύ, δούλεψα πολύ και αγάπησα πολύ αυτό το ρόλο.
“Το τελευταίο μου «απόκτημα», για το οποίο είμαι περήφανος, είναι το ευρωπαϊκό πτυχίο ψυχοθεραπευτή”
-Ποιες δυσκολίες αντιμετωπίσατε;
Όλα αυτά που ανέφερα στην προηγούμενη απάντηση δεν είναι ούτε εύκολα ούτε ευνόητα. Το να πλησιάσει κανείς ένα τόσο εμβληματικό πρόσωπο είναι πρόκληση αλλά και ρίσκο. Πρέπει να κρατηθούν λεπτές ισορροπίες και πρέπει να καταφέρει κανείς να παρουσιάσει ένα πρόσωπο με γωνίες και ακραίες πλευρές διατηρώντας την ανθρώπινη – γήινη υπόστασή του.
-Υποκριτική και τραγούδι, αλλά και απόφοιτος του Τμήματος Πολιτικών Επιστημών της Νομικής Σχολής Αθηνών. Τα δύο πρώτα επικράτησαν αβίαστα ή έγινε μάχη ,με τον ίδιο σας τον εαυτό ή το οικογενειακό περιβάλλον;
Ήταν απολύτως αβίαστη πορεία. Δεν πιέστηκα ούτε από τον εαυτό μου ούτε από κάποιον εξωτερικό παράγοντα. Ήταν από την αρχή σαφές ότι θα κινηθώ σ’ αυτό το χώρο, με όποια μορφή και αν ήταν αυτό.
Μου αρέσει πάρα πολύ να εμπλουτίζω συνεχώς τις γνώσεις μου σε διάφορους τομείς και όχι μόνο στην τέχνη. Το πτυχίο των Πολιτικών Επιστημών, όσο κι αν φαίνεται περίεργο, λειτούργησε βοηθητικά. Και όχι μόνο αυτό. Το τελευταίο μου «απόκτημα», για το οποίο είμαι περήφανος, είναι το ευρωπαϊκό πτυχίο ψυχοθεραπευτή.
Θεωρώ υποχρέωση του καλλιτέχνη να έχει σφαιρική παιδεία και αντίληψη του κόσμου και της πραγματικότητας στην οποία ζει. Δεν μπορείς να πλάθεις ρόλους και να αντιμετωπίζεις μεγάλα κείμενα όταν η σκέψη σου είναι στείρα και τα γνωστικά σου «όπλα» μικρά ή ανύπαρκτα.
Όταν η φαντασία σου δεν ταΐζεται και δεν αναπτύσσεται. Η έμπνευση δεν είναι μόνο κάτι θεόσταλτο, αλλά πρέπει να δημιουργεί κανείς τις προϋποθέσεις για να γεννηθεί.
Σε τελευταία ανάλυση αυτό που παρουσιάζεις στη σκηνή είναι οι σκέψεις σου και ο ψυχικός σου κόσμος. Όσο πιο πλούσιος είναι τόσο πιο πλούσιο και το αποτέλεσμα.
-Αλλάζουν τα πράγματα με τους λυρικούς καλλιτέχνες στην Ελλάδα τα τελευταία χρόνια;
Η λυρική τέχνη στην Ελλάδα τα τελευταία χρόνια, τηρουμένων των αναλογιών πάντα, γνωρίζει μια άνθηση. Η περιπέτεια με τον covid έχει δημιουργήσει μια κάποια στασιμότητα που αντιμετωπίζεται. Έχουμε πολύ καλές φωνές, εξάγουμε φωνές και πιστεύω ότι σιγά σιγά δημιουργείται ένα κοινό νέων ανθρώπων, πράγμα που είναι εξαιρετικά αισιόδοξο!
Πιστεύω πως όσο δίνεται η ευκαιρία στην όπερα να αποκτάει επαφή με το κοινό, τόσο θα κερδίζει υποστηρικτές. Αυτό έχει αποδείξει η εμπειρία και θεωρώ πως αυτό είναι το χρέος και το δικό μας, αλλά και όσων έχουν τα μέσα για να το κάνουν.
Η λαϊκή όπερα «Καπετάν Μιχάλης» λειτουργεί απολύτως προς αυτή την κατεύθυνση.
“Η αναγνωρισιμότητα δεν ήταν ποτέ στόχος, πόσο μάλλον αυτοσκοπός”
-Ασχολείστε με την όπερα και το θέατρο για περισσότερα από 20 χρόνια. Θεωρείτε άδικο ότι γίνατε γνωστός σ’ ένα ευρύτερο κοινό μέσα από το σήριαλ “Ηρωίδες”;
Δεν υπάρχει καμία αδικία. Όταν κανείς αποφασίζει να ασχοληθεί με το θέατρο και πολύ περισσότερο με την όπερα, ξέρει ότι απευθύνεται σε ένα πολύ συγκεκριμένο κοινό. Ένα κοινό που όσο και να αυξάνεται θα παραμένει μια μικρή μειοψηφία. Η τηλεόραση, όπως και άλλα μέσα, απευθύνεται σε πολύ ευρύτερο κοινό. Είναι πολύ φυσικό λοιπόν, αυτό να δημιουργεί μια αναγνωρισιμότητα.
Η αναγνωρισιμότητα δεν ήταν ποτέ στόχος, πόσο μάλλον αυτοσκοπός. Το μόνο καλό της μπορεί να είναι ότι δίνει πιο απλόχερα ευκαιρίες για να εξελίξει κανείς τη δουλειά του.