Μια 4ωρη απογευματινή πεζοπορία, στην περιοχή του οροπέδιου Καθαρού, με στόχο να απολαύσουν από ψηλά τη δύση του ήλιου και την ανατολή της πανσέληνου, πραγματοποίησε ομάδα του Ορειβατικού Συλλόγου Αγίου Νικολάου, που ανηφόρησε στις κορυφές “Ανεφαλάκοι” και “Πλατειά Κορφή” της οροσειράς της Δίκτη.
Η κυριακάτικη πεζοπορία ήταν αφιερωμένη στο “Χαμόγελο του Παιδιού“και οι δεκάδες φίλοι και μέλη του συλλόγου που συμμετείχαν πρόσφεραν από καρδιάς συσκευασμένα τρόφιμα, για να αποσταλούν στον οργανισμό που με αποτελεσματικότητα προασπίζει τα συμφέροντα των παιδιών.
Απολαμβάνουμε την άγρια ομορφιά του ορεινού τοπίου και την θέα του κόλπου, που θαμποφαίνεται κάτω από το φως του ήλιου που συνεχώς αδυνατίζει.
Ποζάρουμε και για την καθιερωμένη ομαδική φωτογραφία, έχοντας μικρό πανό με το σύνθημα «Όχι οπουδήποτε, όχι οτιδήποτε».
Ενώνουμε και τη δική μας φωνή με την διαμαρτυρία και από άλλους Ορειβατικούς Συλλόγους και συλλογικότητες από όλη την Ελλάδα, σχετικά με την ανάπτυξη ανεμογεννητριών στα βουνά μας και μάλιστα σε αρχαιολογικούς χώρους, περιοχές Natura ή σε ζώνες προστασίας της ορνιθοπανίδας.
Όπως δήλωσε ο πρόεδρος του συλλόγου Λεωνίδας Κλώντζας «Δεν είμαστε αντίθετοι με τις ανανεώσιμες πηγές ενέργειας, ιδιαίτερα με όσες αξιοποιούν τον άνεμο και τον ήλιο. Ζητάμε όμως πιο ήπια ανάπτυξη με σεβασμό στο περιβάλλον, με καλύτερη χωροθέτηση, περιβαλλοντικές μελέτες, δημόσια διαβούλευση και συμμετοχή της τοπικής κοινωνίας/δήμου στην επιλογή των κατάλληλων περιοχών».
Απολαμβάνουμε την μαγεία και μεγαλοσύνη της ορεινής μας φύσης, όσο ακόμα παραμένει ανέγκικτη και ανεπηρέαστη από αλόγιστες ανθρώπινες παρεμβάσεις και αποφασίζουμε να συνεχίσουμε προς τη διπλανή κορυφή, καθώς ο ήλιος αργεί ακόμη να βασιλέψει.
Ακολουθούμε πετρώδες μονοπάτι και μετά από σύντομη πεζοπορία φτάνουμε στην ‘Πλατειά κορφή’ που βρίσκεται στη βορειανατολική πλευρά του οροπεδίου σε υψόμετρο 1489 μ. Ο ουρανός έχει ήδη αρχίσει να ροδίζει, καθώς ο βασιλιάς ήλιος τρέχει να εξαφανιστεί στη δύση, βάφοντας τον ορίζοντα με τα πορφυρά χρώματα του δειλινού.
Μια ομάδα από γύπες, ενοχλημένοι προφανώς από την πολυάριθμη ανθρώπινη παρουσία στα απάτητα λημέρια τους, απογειώνονται και ξεκινούν χαμηλές πτήσεις, ζυγιάζοντας τα φτερά τους πάνω από τα κεφάλια μας! Ήταν η απαραίτητη τελική πινελιά για να κάνει ένα υπέροχο λιόγερμα να φτάσει στην τελειότητα!”.