Αν δεν μάθουνε να ξεχωρίζουνε τα χλωρά από τα ξερά, δυστυχώς θα καίγονται πάντα μαζί με τα ξερά και τα χλωρά!
Δεν υπάρχει μεγαλύτερη αδικία να τιμωρείται ο χλωρός εξαιτίας του ξηρού! Και το χειρότερο να βλέπουν τους αρμόδιους να αδιαφορούν για την αδικία αυτή τη μεγάλη.
Ας πάρουμε παράδειγμα τον ΕΝΦΙΑ. Ένας έχει ας πούμε ένα γωνιακό σουβλατζίδικο πάνω στην καλύτερη πιάτσα της πόλης 50 τετραγωνικά, ή μπορεί να είναι ζαχαροπλαστείο, ή μπορεί να είναι μπαρ κ.λπ. και να πληρώνει ΕΝΦΙΑ 400 ευρώ. Και τα έσοδα του είναι 30 και 50 χιλ. ευρώ.
Ο άλλος έχει πολλά ντουβάρια και όχι μόνο δεν έχει έσοδα αλλά πληρώνει και από την τσέπη του για να τα συντηρεί να μην χαλάσουνε να τον… πλακώσουνε! Έχει ας πούμε ένα εργοστάσιο το οποιο είναι στο νυν και αεί να χρεωκοπήσει, ή ένα μικρομεσαίο ξενοδοχείο που όπως ξέρομε για να μπούνε πελάτες μέσα το πολύ-πολύ δυο μήνες θα πρέπει να το ανακαινίσει και πούντα τα λεφτά.
Άσε που θέλει και κάθε χρόνο ανακαίνιση λόγω της αλμύρας από τη θάλασσα που τρώει τα σίδερα και φουσκώνουν οι σοβάδες και θένε κάθε τόσο σκάψιμο τα ντουβάρια για να τριφτούνε τα σίδερα, να βαφτούν με αντισκουριακό, να σοβαντιστούνε ξανά με πανάκριβα υλικά, να γίνουν μονώσεις στις ταράτσες, να αλλαχτούνε τα σκουριασμένα ηλιακά, τα ψυγεία, τα κουζινικά, οι κουζίνες, τα υδραυλικά τα πανάκριβα, όπως βρύσες, μπαταρίες, καζανάκια και τόσα άλλα! Είδες; Ζαλίζεσαι μόνο να τ’ ακούς!
Και όμως αυτός ο αδικημένος, ο άτυχος, ο καημένος, του λένε οι… ανεγκέφαλοι ότι θα πρέπει να πληρώσει κάθε χρόνο ΕΝΦΙΑ τέσσερις και πέντε χιλ. ευρώ, έχει δεν έχει εισόδημα! Δεν τους ενδιαφέρει!
Μου θυμίζει κάποιο χωριανό μου, που έστειλε τον υιόν του να πάει τα ζώα του σπιτιού να τα βοσκήσει στη Σταλίδα. Τότε όλα τα σπίτια είχανε σχεδόν τα ίδια ζώα. Το γάιδαρο, την αγελάδα ή το βούι, όπως το λέγανε, δύο αίγες, ένα πρόβατο και το χοίρο για τα Χριστούγεννα.
Αυτός δεν έκανε με το… γκρουπ, δεν ήτανε της παρέας της εξόδου, μα δεν τον ένοιαζε κιόλας πως έμενε μοναχός στο σπίτι, γιατί το μυαλό του έφτανε μόνο μέχρι τη… “γούρνα”, μόνο στο φαΐ.
Το βράδυ λοιπόν γυρίζει τα ζώα από τη βοσκή ο υιός, αλλά χωρίς το… βούι.
-Που είναι το βούι. φωνάζει ο γέρος;
-Τόχασα πατέρα και δεν μπόρεσα να το βρω!
-Φύγε αμέσως να πας να το βρεις!
-Φεύγει γλακιτός και πάει. Αργούσε όμως να γυρίσει.
Φεύγει και ο γέρος να πάει να δει τι έγινε. Σταματάει στο σταυρό. Έτσι το λέμε. Είναι μόλις ανεδειάσεις να δεις τη θάλασσα, τη Σταλίδα. Φωνάζει. Μωρέ Μανωλιοοοοό, πολές φορές. Ακούει το Μανωλιό που ήτανε 2 χιλ. κάτω μακριά και απηλογάται.
Εεεεε. Ακούει ο γέρος: Εύρηκες μωρέ το βούι… Όιιιι του λέει το Μανωλιό. Και τότε του λέει ο γέρος. Λάλιετο μωρέ βρισμένο κι άβριστο να το φέρεις πόδεεε.
Αν αυτό σας φάνηκε παράξενο και ανόητο, τι πρέπει να πείτε για την κυβέρνηση που σου λέει: “Δεν με νοιάζει εμένα αν το βρήκες ή δεν το βρήκες το “βούι”, εγώ το θέλω… βρισμένο κι άβριστο! Δηλαδή θέλω να πληρώσεις έχεις δεν έχεις!
Ε, τέτοια… βούγια που είμαστε καλά μας κάνουνε!
Το ίδιο θα συμβεί τώρα και με το βοήθημα από το πλεόνασμα.
Όσοι έχουνε… ντουβάρια δεν θα το πάρουνε ας είναι και πιο φτωχοί από τους άλλους φτωχούς!
Ευτυχώς που δεν υπάρχουνε ανθρώπινα ντουβάρια και ξέρουνε τι κάνουνε!