Δύο αληθινές ιστορίες που οι Η.Π.Α. θα ήθελαν να ξεχάσουν, αλλά ευτυχώς το σινεμά δεν τις αφήνει.
DETROIT: MIΑ ΟΡΓΙΣΜΕΝΗ ΠΟΛΗ – DETROIT
Σκην.: Κάθριν Μπίγκελοου.
Πρωτ.: Τζον Μπογιέγκα, Γουίλ Πούλτερ, Άλτζι Σμιθ, Τζέικομπ Λάτιμορ, Τζέισον Μίτσελ.
Έπειτα από μια αιφνιδιαστική, αδικαιολόγητη και βίαιη επιδρομή της αστυνομίας σ’ ένα πάρτι μαύρων το καλοκαίρι του 1967 στο Ντιτρόιτ, ξεσπούν ταραχές που διαρκούν τέσσερις μέρες, με κόστος πολυάριθμες ανθρώπινες ζωές και μεγάλες υλικές ζημιές. Σ’ ένα μοτέλ η αστυνομία καταχράζεται την εξουσία της μ’εξοργιστικό θράσος, που προκαλεί τον θάνατο αθώων μαύρων νεαρών.
Ιστορικό δράμα που αναπαριστά τ’ αληθινά γεγονότα της εξέγερσης του Ντιτρόιτ κι αποτελεί την τρίτη συνεργασία της Μπίγκελοου με τον σεναριογράφο Μαρκ Μπόουλ, μετά τα οσκαρικά «The Hurt Locker» (2008) και «Zero Dark Thirty» (2012).
Πρόκειται γι’ ακόμα μία αναδρομή στο ρατσιστικό παρελθόν των Η.Π.Α., που αποτελεί μεταφορά για το ρατσιστικό παρόν τους. Η σχολαστική καθοδήγηση της Μπίγκελοου αποσπά εξαιρετικές ερμηνείες από το σπουδαίο πολυμελές καστ, το οποίο απαρτίζεται κυρίως από μια νέα γενιά ταλαντούχων ηθοποιών, ενώ η διεισδυτική φωτογραφία του Μπάρι Άκροϊντ αποδίδει την εξοντωτικά καταπιεστική αδικία.
Επίσης, το σενάριο επιλέγει πολύ έξυπνα να “μπολιάσει“ τα γεγονότα με την άνοδο του μαύρου μουσικού συγκροτήματος. Συνθέτει έτσι ένα σχόλιο όχι απλώς για τη θέση των μαύρων μέσα στην κατεξοχήν κοινωνία του θεάματος του πλανήτη, αλλά για τον ρόλο του καλλιτέχνη και της τέχνης μέσα στην κοινωνία γενικότερα. Δυστυχώς, αυτή η σεναριακή επιλογή αδικείται από τη συντηρητικής χροιάς κατάληξή της, αφού το μόνο μέλος του συγκροτήματος που αντιλαμβάνεται την ανάγκη για τη δημιουργία στρατευμένης τέχνης καταλήγει να βρίσκει τη λύση μέσα από τον ‘δρόμο του Θεού’. Επιπλέον, προσωπικά βρήκα ότι η πλοκή θα μπορούσε να είναι πιο σύντομη, τόσο στις εισαγωγικές σκηνές των χαρακτήρων, όσο και στη μακροσκελής σεκάνς στο μοτέλ, που αποτελεί το κύριο κι επίμαχο γεγονός.
Σκην.: Νταγκ Λάιμαν.
Πρωτ.: Τομ Κρουζ, Ντόμναλ Γκλίσον, Σάρα Ράιτ.
Το 1978 ο Μπάρι Σιλ παραιτήθηκε από τη δουλειά του ως ένας από τους καλύτερους πιλότους της TWA και ξεκίνησε να εργάζεται ως μεταφορέας για τη CIA, εξυπηρετώντας τα παρεμβατικά σχέδια της αμερικανικής κυβέρνησης στη Λατινική Αμερική. Κι αυτή ήταν μόνο η αρχή.
Κομεντί εγκλήματος, που αποτελεί τη δεύτερη συνεργασία του Κρουζ με τον σκηνοθέτη Λάιμαν μετά το «Στα όρια του αύριο» («The Edge of Tomorrow», 2014) και μεταφέρει την απίστευτη αληθινή ιστορία του Σιλ.
Ως σάτιρα βασισμένη σε πραγματικά γεγονότα, με θέμα την κρυφή και παράνομη δράση της CIA σε διάφορες χώρες με σκοπό την αναχαίτιση του κομμουνισμού, η ταινία θα μπορούσε να κατηγοριοποιηθεί μαζί με άλλες, όπως το απλοϊκό «Air America» (Ρότζερ Σπότισγουντ, 1990) και τα έξυπνα «Παιχνίδια εξουσίας» («Charlie Wilson’s War», Μάικ Νίκολς, 2007).
Εδώ ο Λάιμαν με τον Κρουζ αξιοποιούν απολαυστικά τις απιθανότητες της ιστορίας, αναπαριστώντας τις με γρήγορο ρυθμό, ζωηρές ερμηνείες κι έξυπνο γύρισμα, χωρίς να ξεχνούν τις πολιτικές αιχμές για τον αμερικανικό παρεμβατισμό και τον εγκληματικό ρόλο των μυστικών υπηρεσιών.