Μία από τις καλύτερες ταινίες animation της χρονιάς.
Ο ΕΥΓΕΝΙΚΟΣ ΚΥΡΙΟΣ ΛΙΝΚ
Σκην.: Κρις Μπάτλερ
Με τις φωνές των: Ζακ Γαλιφιανάκη, Χιού Τζάκμαν, Ζόι Σαλντάνα, Στίβεν Φράι
Στην Αγγλία του 19ου αιώνα, ένας εξερευνητής ξεκινάει για την Αμερική αναζητώντας ένα πλάσμα που αποτελεί τον συνδετικό εξελικτικό κρίκο μεταξύ πιθήκου και ανθρώπου. Η ανακάλυψή του προκύπτει μια αναπάντεχη αλλά ευχάριστη έκπληξη.
Κωμωδία εμψύχωσης (animation), που αποτελεί την πέμπτη ταινία του αμερικανικού στούντιο Laika, μετά από τα «Coraline: το σπίτι στην ομίχλη» («Coraline», Χένρι Σέλικ, 2009), «ParaNorman: μια μεταφυσική ιστορία» («ParaNorman», Σαμ Φελ και Κρις Μπάτλερ, 2012), «Τα τερατοκουτάκια» («The Boxtrolls», Γκρέιαμ Ανάμπλ κι Άντονι Στάκι, 2014) και «Ο Κούμπο και οι δύο χορδές» («Kubo and the Two Strings», Τράβις Νάιτ, 2016). Ευτυχώς, σε αντίθεση με τις περισσότερες ταινίες εμψύχωσης που φτάνουν στο Ηράκλειο τα τελευταία χρόνια, αυτή εδώ προβάλλεται στις δύο εκδοχές της και συστήνεται ανεπιφύλακτα για κάθε ηλικία, είτε μεταγλωττισμένη για όσους έχουν μικρά παιδιά, είτε υποτιτλισμένη για μεγαλύτερα παιδιά κι ενήλικους θεατές.
Καθώς ο Λινκ/ Σούζαν βγαίνει από τη φύση κι εισέρχεται στην κοινωνία και στον Λόγο, συνειδητοποιεί ότι δεν ταιριάζει ακριβώς πουθενά, αφού δεν είναι ούτε άνθρωπος, ούτε γιέτι. Μια μετέωρη κατάσταση που υπονοεί και το ίδιο τ’ όνομά του: Λινκ= σύνδεσμος= ανάμεσα. Όπως δηλαδή εξηγούσε τη θέση του κι ο Μαχέρσαλα Άλι σε μια από τις χαρακτηριστικότερες ατάκες του ως Ντόναλντ Σέρλι στο πρόσφατο «Πράσινο βιβλίο» («Green Book», Πίτερ Φαρέλι): “αν δεν είμαι αρκετά λευκός, ούτε αρκετά μαύρος, τότε τι είμαι;”.
Μέσα από ολοζώντανης υφής κι υψηλότατης εκφραστικότητας stop- motion animation, ένα εξαιρετικά κεφάτο φωνητικό καστ, καθώς και μια εκλεπτυσμένα χιουμοριστική, προοδευτική ρητορική, η ταινία πραγματεύεται μια μεγάλη γκάμα ζητημάτων, μεταξύ των οποίων η διαφορετικότητα, η φιλία, το ανήκειν, η εξουσία, η διαφορά βιολογικού και κοινωνικού φύλου. Άλλα αποδίδονται με πιο επιφανειακό κι άνισο τρόπο, άλλα με πιο μεθοδικό και διεξοδικό, αντιτάσσοντας την επιστήμη, τον ορθολογισμό και την αλληλεγγύη ενάντια στον ιμπεριαλισμό, τη συντήρηση και τον ρατσισμό.
Η ΚΑΤΑΡΑ ΤΗΣ ΓΙΟΡΟΝΑ – THE CURSE OF LA LLORONA
Σκην.: Μάικλ Τσέιβς
Πρωτ.: Λίντα Καρντελίνι, Τόνι Αμέντολα
Μια μητέρα προσπαθεί να προστατέψει τα δύο της παιδιά από το μοχθηρό πνεύμα της Γιορόνα, μια μεξικάνας που τον 17ο αιώνα είχε πνίξει τα δικά της παιδιά για να εκδικηθεί τον άπιστο σύζυγό της.
Ταινία τρόμου που προσαρμόζει στο είδος τον μύθο της Μήδειας κι αποτελεί ακόμα μία προσθήκη στο κινηματογραφικό σύμπαν το οποίο ξεκίνησε με το «Κάλεσμα» («The Conjuring»). Για τους οπαδούς της συγκεκριμένης σειράς, η ταινία πιθανότατα να παρουσιάζει περισσότερο ενδιαφέρον, αλλά προσωπικά δε βρίσκω πώς ξεχωρίζει μέσα από τον σωρό των χιλιοϊδωμένων, κοινότοπων κι άνευρων παρόμοιων τίτλων.