Ένα θεατρικό κείμενο με σημαντικούς σταθμούς από τη ζωή της Ηρακλειώτισσας συγγραφέως Έλλης Αλεξίου παρέδωσε χθες ο γγ της ΚΕ του ΚΚΕ, Δημήτρης Κουτσούμπας, στον επιφανή σκηνοθέτη Θανάση Παπαγεωργίου, ιδρυτή του Θεάτρου Στοά. Μια πρωτοβουλία του ΚΚΕ για να τιμήσει την κορυφαία αγωνίστρια, δασκάλα, συγγραφέα και άνθρωπο.
Το κείμενο αυτό δώρισε πρόσφατα στο ΚΚΕ, μαζί με κασέτες από συνομιλίες τους, η Εύα Νικολαΐδου, δημοσιογράφος-συγγραφέας. «Οι ελπίδες, οι αγωνίες, τα καρδιοχτύπια της μοναδικής Έλλης Αλεξίου, περιμένοντας τον επαναπατρισμό της απ’ το Βουκουρέστι, θα μεταφερθούν στη θεατρική σκηνή, υπό τη σκηνοθετική καθοδήγηση του Θανάση Παπαγεωργίου. Είναι μια χρονογραφία με όλα τα ιστορικά και κοινωνικά γεγονότα που έζησε.
Η ίδια η Έλλη Αλεξίου έλεγε ότι η αγάπη έχει πάντα έναν προορισμό, γι’ αυτό όσο πιο πολύ αγαπάς τόσο πιο πολύ θέλεις να δώσεις. Το ΚΚΕ ανταποδίδοντας την αγάπη της, με σεβασμό στο έργο της, θα το αναδείξει μέσα από την τέχνη» αναφέρει το ΚΚΕ. Στη χθεσινή συνάντηση παρευρέθηκαν και ο Νίκος Σοφιανός, μέλος του ΠΓ της ΚΕ του ΚΚΕ καθώς και η δημοσιογράφος Εύα Νικολαΐδου με τον σκηνοθέτη Θανάση Παπαγεωργίου.
Η Έλλη Αλεξίου γεννήθηκε στις 22 Μαΐου του 1894 στο Ηράκλειο. Κόρη του εκδότη και διανοούμενου Στυλιανού Αλεξίου και της Ειρήνης Ζαχαριάδη, είχε τρία μεγαλύτερα αδέρφια, τη Γαλάτεια (σύζυγο του Νίκου Καζαντζάκη και μετέπειτα του Μάρκου Αυγέρη), τον Ραδάμανθυ (ο οποίος παντρεύτηκε την Αναστασία κόρη του Ζορμπά-ήρωα του ομωνύμου μυθιστορήματος του Καζαντζάκη) και τον Λευτέρη.
Σπούδασε στο Διδασκαλείο Ηρακλείου και για έξι χρόνια υπηρέτησε ως δασκάλα στο Γ’ Χριστιανικό Παρθεναγωγείο και στη “Στέγη Μικρών Αδελφών”.
Το 1920 εγκαταστάθηκε στην Αθήνα μετά τον γάμο της με τον Βασίλη Δασκαλάκη. Ακολούθησε σπουδές Παιδαγωγικών και Φιλολογίας, όπου και διορίστηκε καθηγήτρια Μέσης Εκπαίδευσης διδάσκοντας επί 19 χρόνια. Συμμετείχε στην Εθνική Αντίσταση μέσα από το ΕΑΜ Λογοτεχνών.
Το 1945 μετέβη για σπουδές στη Σορβόνη, απ’ όπου έλαβε δίπλωμα φωνητικής και γαλλικής, ενώ παράλληλα δίδασκε σε σχολεία της ελληνικής παροικίας αλλά της αφαιρέθηκε η ελληνική ιθαγένεια και δεν μπόρεσε να επιστρέψει στην Ελλάδα. Από το 1949 αυτοεξορίστηκε από την Ελλάδα και μέχρι το 1962 εργαζόταν ως εκπαιδευτικός σύμβουλος των ελληνικών σχολείων των σοσιαλιστικών χωρών.
Το 1962 της επετράπη να επιστρέψει στην Ελλάδα για να μπορέσει να παρευρεθεί στην κηδεία της αδελφής της, Γαλάτειας Καζαντζάκη, αργότερα όμως συνελήφθη και το 1965 βρέθηκε στις φυλακές Αβέρωφ.
Στη συνέχεια ελευθερώθηκε και μετέβη στη Ρουμανία ως το 1966, οπότε και επέστρεψε οριστικά στην Ελλάδα. Με την επιστροφή της συνελήφθη με βάση βούλευμα εναντίον της που είχε εκδοθεί το 1952, δικάστηκε και απαλλάχθηκε. Έκτοτε και μέχρι το θάνατό της, στις 28 Σεπτεμβρίου του 1988, αφιερώθηκε στη λογοτεχνία. Τα έργα της διακρίνονται για τον ποιητικό ρεαλισμό του ύφους (11) καθώς και για τον κοινωνικοπολιτικό προβληματισμό τους.