Στο επίκεντρο μιας ενδιαφέρουσας εκδήλωσης θα βρεθεί η Κρήτη, η περίοδος της ναζιστικής κατοχής, η βύθιση του πλοίου ΤΑΝΑΪΣ με πάνω από 500 θύματα, ο αφανισμός της εβραϊκής κοινότητας του νησιού και οι πολύσημες σχέσεις της λογοτεχνίας με την ιστορία, την Τετάρτη 20 Μαρτίου στις 6 το απόγευμα στο Cafe του ΙΑΝΟΥ.
Σταδίου 24, στην Αθήνα. Αφορμή η έκδοση του ιστορικού μυθιστορήματος του Νίκου Ψιλάκη «Κι οι θάλασσες σωπαίνουν». Η εκδήλωση είναι ενταγμένη στον επιτυχημένο κύκλο «Περί Ωραίου – Συζητήσεις για την Τέχνη, τη Λογοτεχνία, τη Φιλοσοφία, την Αρχαιογνωσία» που οργανώνει ο Κώστας Ν. Καζαμιάκης στον ΙΑΝΟ.
Στην εκδήλωση ο Κωστής Ν. Καζαμιάκης συζητά με τον Νίκο Ψιλάκη επιχειρώντας ένα ταξίδι στις σιωπές της ιστορίας και στις πολύσημες συναντήσεις της λογοτεχνίας με τη μνήμη. Στη συζήτηση παρεμβαίνουν οι κ.κ.
Σταύρος Θεοδωράκης
Γιάννης Δρακάκης, αρχιτέκτων – συγγραφέας
Λίλιαν Καπόν, π. γεν. γραμματέας του Κεντρικού Ισραηλιτικού Συμβουλίου Ελλάδος
Μιχάλης Κοπιδάκης, ομ. καθηγητής του Πανεπιστημίου Αθηνών
Κυριακή Μπεϊόγλου, δημοσιογράφος
και αναγνώστες του βιβλίου.
Κεντρικό θέμα του βιβλίου είναι ένα από τα πιο σκοτεινά περιστατικά του Δευτέρου Παγκοσμίου Πολέμου, η βύθιση του πλοίου Τάναϊς τον Ιούνιο του 1944 ανάμεσα στην Κρήτη και τη Σαντορίνη. Στ’ αμπάρια του ήταν κλεισμένοι και κλειδωμένοι πάνω από 100 Έλληνες αντιστασιακοί, περίπου 120 Ιταλοί αντιφασίστες και όλοι οι Εβραίοι της Κρήτης.
Ήταν ένα ακόμη ολοκαύτωμα που οδήγησε στον αφανισμό των εβραϊκών κοινοτήτων των Χανίων και του Ηρακλείου και προκάλεσε αγωνιώδεις αναζητήσεις των οικογενειών όσων χριστιανών είχαν φορτωθεί στο πλοίο (ακόμη και σήμερα δεν είναι γνωστός ο ακριβής αριθμός των θυμάτων).
Ο συγγραφέας χρησιμοποιεί τη μυθοπλασία ως όχημα προκειμένου να υπενθυμίσει γεγονότα ξεχασμένα στο περιθώριο της ιστορίας και να επαναφέρει ζητήματα για τη συνύπαρξη ανθρώπων με διαφορετικές πολιτισμικές και θρησκευτικές καταβολές.
Η βύθιση του πλοίου εμπλέκεται στην πλοκή του μυθιστορήματος δίνοντας στον αφηγητή την ευκαιρία να εκφράσει ιδέες και σκέψεις και στο τέλος να αναδείξει ως επίκεντρο του έργου όχι μόνο το βυθισμένο πλοίο αλλά τον άνθρωπο, εκείνον που στοχοποιείται, θυματοποιείται ή υφίσταται με κάθε τρόπο τις επιλογές των ισχυρών.