Το τελευταίο “αντίο” στον μεγάλο βιολάτορα, Γιώργο Βασιλάκη ή Σκαλανιώτη θα πούν σήμερα στις 3 μετά το μεσημέρι οικογένεια, φίλοι και συγγενείς στο Καινούργιο Χωριό Πεδιάδος.
Η σορός του θα τεθεί σε λαϊκό προσκύνημα στην εκκλησία του χωριού από τη 1 μετά το μεσημέρι.
Ο Γιώργος Βασιλάκης έφυγε χθες το πρωί από τη ζωή σε ηλικία 91 ετών αφήνοντας πίσω του μια πολύτιμη μουσική παρακαταθήκη.
Γεννήθηκε στο χωριό Σκαλάνι το 1927 από αγροτική οικογένεια.
Από πολύ μικρός έδειξε την αγάπη του για τη μουσική της Κρήτης και ξεκίνησε να παίζει μαντολίνο που στα κλεφτά το έπαιρνε από έναν θείο του.
Τελικά τον κέρδισε το βιολί και σε ηλικία 17-18 χρονών ασχολήθηκε με το όργανο αυτό για το οποίο είχε πει σε συνέντευξή του στον Γ. Αμαργιανάκη:
“Μ’ άρεσε το βιολί, διότι άκουγα από άλλους και μ’ άρεσε πιο καλά το βιολί, πιο όμορφο, πιο καλό ήχο έβγαζε το βιολί και μ’ άρεσε.
Ειδάλλως θα μάθαινα λύρα. Να, ο γιος μου τώρα ο Στέλιος, του ‘πα να μάθει βιολί, έμαθε λύρα κι είναι καλός, καλός λυράρης”.
Ο ίδιος είχε επιρροές από παλαιότερους καλλιτέχνες και γρήγορα άρχισε να γίνεται ιδιαίτερα γνωστός και μάλιστα κρατούσε μόνος του τα γλέντια της εποχής.
Δάσκαλό του θεωρούσε τον Αριστείδη Σπανακάκη, τον οποίο παρακολουθούσε στα γλέντια που έκανε στο χωριό του.
“Υπήρχε ένας Σπανακάκης Αριστείδης, ο οποίος ήτανε άριστος στο βιολί κι από κει μπορώ να σας πως ότι πήρα εγώ πολλά πράματα.
Διότι ερχότανε στο χωριό μας και έπαιζε και ξέρεις εγώ τότε, μόνο με τ’ αυτί ή με το μάτι μπορούσες να πάρεις κάτι, δεν είχε ούτε μαγνητόφωνα, ούτε μεγάφωνα, ούτε μικρόφωνα, ούτε τίποτα. Αν αρπούσες με τ’ αυτί κάτι καλώς, δεν μπόρεσες, δεν έμαθες”.