Παρασκευή 24 Ιουλίου 2020 χτυπούσαν σε όλη την Ελλάδα πένθιμα οι καμπάνες. Η Αγία Σοφία, ο Μέγας Βυζαντινός Ναός της Χριστιανοσύνης στην Κωνσταντινούπολη, απομεινάρι της παλιάς δόξας του Έθνους μας στα χώματα της Ανατολής, μετατρεπόταν από τον Ερντογάν, από μουσείο σε τζαμί.
Στην Κωνσταντινούπολη, την πόλη την λαμπρή, με το βασιλικό της όνομα. Η πηγή από την οποία απλώθηκε ο Χριστιανισμός στην οικουμένη. Istanbul. Πόσο βάρβαρο ακούγεται σήμερα το όνομά της! Πολύ μας πείραξε τους Χριστιανούς το γεγονός αυτό. Ιδίως εμάς τους Έλληνες ορθοδόξους χριστιανούς. Το αισθανθήκαμε σαν μια δεύτερη Άλωση της Πόλης.
Ο Ερντογάν, αντί να ξοδέψει τον πλούτο της χώρας του για την ευτυχία του λαού του, τον ξοδεύει για αγορά όπλων και για πολέμους που φέρνουν έχθρες, θάνατο και δυστυχία. Κάνει θρασύτατες ενέργειες. Κρίμα. Στην επιθυμία του να αφήσει όνομα στην ιστορία, που σφοδρά το επιδιώκει, σκορπά τη δυστυχία.
Περνούσα μπροστά από τον Ναό μας, την Παναγίτσα. Μία κυρία στεκόταν στον δρόμο. Έβλεπε ψηλά στο καμπαναριό τις καμπάνες να χτυπούν πένθιμα. Άκουγε τον ήχο τους. Ακίνητη. Πέρασα από κοντά της. Πρόσεξα δάκρυα στα μάγουλά της. Έκλαιγε από μέσα της. Κάποιος κύριος, περαστικός κι αυτός, την έπιασε από το χέρι. Εκείνη έβλεπε ψηλά. Άκουγε αφηρημένη. «Πηγαίνετε στην άκρη, κυρία μου. Θα σας χτυπήσει κανένα αυτοκίνητο».
Περπάτησε πιο πέρα οδηγούμενη από τον κύριο, σαν υπνωτισμένη. Έβλεπε ψηλά την καμπάνα να χτυπά πένθιμα. Αφηρημένη. Τι πόνος στην ψυχή των Χριστιανών! Ήταν σαν μια δεύτερη Άλωση της Πόλης.