Το εντυπωσιακό κι άγριο φαράγγι του Τσιγκούνη διέσχισαν τα μέλη του Ορειβατικού Συλλόγου Αγίου Νικολάου
Τα μέλη που συμμετείχαν

Το εντυπωσιακό κι άγριο φαράγγι του Τσιγκούνη στα δυτικά της Σφάκας, στην περιοχή της Σητείας, διέσχισαν τα μέλη του Ορειβατικού Συλλόγου Αγίου Νικολάου, την Κυριακή 4 Οκτωβρίου 2020. ”Μοιραστήκαμε μια συναρπαστική διαδρομή (καθώς το φαράγγι απαιτεί συχνή αναρρίχηση σε πανύψηλους βράχους), με αφετηρία κοντά στο χωριό Σφάκα, ανάβαση μέχρι το γραφικό οροπέδιο της Μονοκαράς και τερματισμό στην Τρουλωτή” τονίζουν τα μέλη του Συλλόγου που συμμετείχαν.

Το φαράγγι του Τσιγκούνη σχηματίζεται στο Όρος Ορνό, πάνω από το χωριό Σφάκα, όπου και βρίσκεται η έξοδός του. Το ρέμα που το διαρρέει μεταφέρει τα νερά από το οροπέδιο της Μονοκαράς στην παραλία του Αγίου Ανδρέα δίπλα στο Μόχλος.

Το όνομα «Τσιγκούνης» οφείλεται στη σχετικά μικρή ποσότητα νερού που κατεβάζει το χειμώνα. Οι ντόπιοι ονομάζουν το φαράγγι και ”Κοκκαλιά”, καθώς εκεί επιβιώνει ένα από τα λίγα εναπομείναντα στην Κρήτη ζευγάρια γυπαετών-κοκκαλάδων.

«Τα κροκαλοπαγή  -γράφουν μεταξύ άλλων-πετρώματα διαδέχεται συμπαγής ασβεστόλιθος και τα τοιχώματα στενεύουν πολύ, κάνοντας το τοπίο πολύ επιβλητικό.

Μετά από πορεία μιας περίπου ώρας συναντούμε το πρώτο εμπόδιο: τα βράχια σχηματίζουν έναν ψηλό ”τοίχο” που απαιτεί αναρρίχηση. Περνάμε τον κάθετο ογκόλιθο δεμένοι με σκοινιά και ζώνες ασφαλείας, με τις οδηγίες του αρχηγού, που διαθέτει τον απαραίτητο εξοπλισμό και εμπειρία.

Το εντυπωσιακό κι άγριο φαράγγι του Τσιγκούνη διέσχισαν τα μέλη του Ορειβατικού Συλλόγου Αγίου Νικολάου
Το φαράγγι είναι πολύ δύσβατο σε κάποια σημεία

Συνεχίζουμε, με την αδρεναλίνη να ανεβαίνει, καθώς οι “εκπλήξεις” και οι “πίστες αναρρίχησης” διαδέχονται η μια την άλλη, τόσο που χάνουμε μέτρημα.

Το φαράγγι είναι γεμάτο από επιβλητικούς ”τοίχους” που απαιτούν προσεκτικό σκαρφάλωμα, επικίνδυνες ”γλίστρες” και απίστευτους βραχώδεις σχηματισμούς, που δύσκολα πιστεύει κανείς ότι είναι απλά δημιούργημα της φύσης και δεν τις σμίλεψε κάποιος εκκεντρικός καλλιτέχνης!

Η φύση αποσπά διαρκώς τον θαυμασμό μας, καθώς ακόμη και στα κάθετα πρανή ανάμεσα στα άγονα πετρώματα φυτρώνουν τεράστιες βαλανιδιές!

Αποκορύφωμα το τελικό εμπόδιο, που μοιάζει με φυσικό οικοδόμημα: ένας επιβλητικός, απροσπέλαστος τοίχος 8 μέτρων περίπου. Με προσοχή και ακολουθώντας τις οδηγίες των συντονιστών, η ομάδα αναρριχήθηκε πατώντας πάνω στα σμιλευμένα από τη φύση πέτρινα σκαλοπάτια μέχρι την κορυφή.

Στη συνέχεια το φαράγγι ανοίγει: θάμνοι, φασκομηλιές, ασπάλαθοι κάνουν την εμφάνισή τους. Πήραμε δεξιά μια σχεδόν κάθετη σάρα και μετά από κοπιαστική πορεία 20′ στον ήλιο φτάσαμε στην έξοδο.

Για την διάσχιση του φαραγγιού χρειαστήκαμε 3.30 ώρες (μαζί με την αναμονή στις αναρριχήσεις) και όλη η διαδρομή ήταν στη σκιά. Ακολουθούμε το παλιό μονοπάτι μέχρι το οροπέδιο της Μονοκαράς, με τα πολλά πηγάδια. Οι παλιοί ξωμάχοι σιγά-σιγά εγκατέλειψαν το καρπερό οροπέδιο, αναζητώντας μια πιο εύκολη ζωή στα πεδινά, όμως η ομάδα μας είχε την τύχη να συναντήσει τον κ. Μανώλη Μαυροματακη (Μαυρόματος).

Σαν γνήσιος απόγονος του Ξένιου Δία, μας κέρασε ρακί, μήλα, καρύδια και άλλα καλούδια και τον ευχαριστούμε θερμά. Ξεκουραστήκαμε και ξεκινήσαμε το μεσημέρι διασχίζοντας τον οικισμό του οροπεδίου με άδειες αγροικίες,  το εκκλησάκι του Αφέντη Χριστού και έπειτα πήραμε το μονοπάτι της επιστροφής.

Μια ολιγομελής ομάδα με αρχηγό αποφάσισε να επιστρέψει στην αφετηρία διασχίζοντας το φαράγγι Κουδουμή.

Οι υπόλοιποι πήραμε το καλοφτιαγμένο μονοπάτι προς Τουρλωτή. Σταματήσαμε για λίγο σε παλιό οικισμό στην κορφή του βουνού και κατηφορίσαμε πότε από αγροτικό δρόμο και άλλοτε από μονοπάτια. Ο καιρός ζεστός, αν και είμαστε ήδη στον δεύτερο μήνα του φθινόπωρου.

Εντυπωσιακή η θέα όσο κατηφορίζουμε: ο κόλπος του Μεραμπέλλου αστράφτει κάτω από τον καταγάλανο ουρανό, το νησάκι της Ψείρας, τα ορυχεία γύψου στο Αλτσί, όλα τα Στειακά χωριά (Σφάκα, Τουρλωτή, Μυρσίνη, Έξω Μουλιανα) και στο βάθος η χερσόνησος μετά τη Σητεία και τα νησιά των Διονυσαδων, συνθέτουν εικόνες απαράμιλλης ομορφιάς.

Προς το τέλος της διαδρομής, μας συνόδευσε ένα ζευγάρι αγριοπούλια (πιθανόν γυπαετοί-κοκκαλάδες), ενοχλημένα προφανώς από την πολυάριθμη ανθρώπινη παρουσία στα απρόσιτα λημέρια τους…

Φτάσαμε στην Τρουλωτή στις 3 το μεσημέρι, έχοντας διανύσει σε 7 ώρες 14χλμ περίπου, καλύπτοντας υψομετρική διαφορά 1099μ.

Φωτογραφίες και βίντεο από την πεζοπορία, πληροφορίες για την περιοχή, χάρτης διαδρομής στο blog του συλλόγου».