Τελευταία έχει γίνει μόδα να έχομε σκύλους στο σπίτι μας. Ο Αλέξης, παλιός μου συνάδελφος, μου λέει ότι ο σκύλος του ο Μενέλαος, άσπρος κατσαρομάλλης, μέτριου μεγέθους, είναι πολύ ζωηρός. Όταν μυριστεί ότι στον δρόμο, κάτω από το μπαλκόνι, περνά κάποιος άλλος σκύλος, ανεβάζει τα μπροστινά του πόδια στο στηθαίο και αρχίζει να γαβγίζει δυνατά. Και τότε όλοι οι μπαλκονόβιοι σκύλοι της γειτονιάς βγαίνουν από τα σκυλόσπιτά τους και αρχίζουν ξαφνικά να γαβγίζουν όλοι μαζί, χωρίς να ξέρουν το γιατί.
Πανζουρλισμός, που είναι μεγάλη ενόχληση για εκείνους στην γειτονιά που σκύλους δεν έχουν. Και διαμαρτύρονται.
Ο Αλέξης μου λέει ότι ο σκύλος του ο Μενέλαος θέλει την καλοπέρασή του. Τον χειμώνα, που κάνει κρύο, γρατζουνά την μπαλκονόπορτα να του ανοίξουνε. Και όταν μπει, πάει και πλαγιάζει μπροστά στο καλοριφέρ και κοιμάται στην ζεστασιά. Συνήθως ο Αλέξης τον δένει με λουρί από την κάνουλα της βρύσης του μπαλκονιού, για να περιορίσει τις κινήσεις του.
Συχνά οι οικόσιτοι σκύλοι γίνονται ενοχλητικοί. Έντονες διαμαρτυρίες διατυπώνει στην πολυκατοικία τους ένα οψίγαμο άτεκνο γεροντοζεύγαρο, άνθρωποι ιδιότροποι, που ήρθαν τελευταία από τον Πειραιά και εγκαταστάθηκαν στο Ηράκλειο, για να αφήσουν, λένε, τα κόκαλά τους εδώ στην πόλη μας, από την οποία κατάγονταν οι γονείς τους. Μια μέρα το γεροντάκι βγήκε στο μπαλκόνι και φώναξε «Ούστ, παλιόσκυλο!» την ώρα που ο Μενέλαος από πάνω γάβγιζε. Του Αλέξη πολύ του κακοφάνηκε.
Οι σκύλοι βέβαια, είδος εξημερωμένου λύκου, γαβγίζουν από τα μπαλκόνια ακόμη και τις ώρες του μεσημεριού που οι άνθρωποι κοιμούνται. Κατουρούν τις ρόδες των αυτοκινήτων. Λερώνουν με τα περιττώματά τους – που μερικοί δυστυχώς δεν τα μαζεύουν – δρόμους και πλατείες. Θυμάμαι την περίπτωση που ένα πρωί τόλμησα να κάνω την παρατήρηση σε ηλικιωμένη κυρία που άφησε τα κακά του σκύλου της, χωρίς να τα μαζέψει, σε πλατειούλα με γρασίδι, όπου τα απογεύματα παίζουν μικρά παιδιά. «Δεν μου λες» μου απάντησε εκείνη με άγριο ύφος «αυτά δεν σε ενοχλούν και κάνεις παρατήρηση σ’ εμένα;». Και μου έδειξε κάδο με ξεχειλισμένα σκουπίδια και ένα σκισμένο πάπλωμα πεταμένο στην άκρη του δρόμου.
Ο σκύλος στο σπίτι είναι δέσμευση και απαιτεί έξοδα. Χρειάζεται τροφή, παρακολούθηση από κτηνίατρο, βόλτα το πρωί ή το απόγευμα για να μην πάθει κατάθλιψη κλεισμένος στο διαμέρισμα (θέλει κι αυτός την αναψυχή του), λούσιμο και άλλη καθαριότητα… Πρόβλημα είναι πού θα τον αφήσεις, αν θες να πας διακοπές. Είναι όμως μια αθώα συντροφιά για τον άνθρωπο, παρηγοριά για τους ηλικιωμένους, πιστός φίλος και φύλακας του ανθρώπου, από τα αρχαία χρόνια.
Οι σκύλοι, παράξενα, δεν χωνεύουν τις γάτες. Μισούνται μεταξύ τους, και όταν συναντηθούν, αρπάζονται, και αρχίζει καβγάς μεγάλος.
«Σαν το σκύλο με τη γάτα» λέμε για άτομα που όλο τσακώνονται και δεν μονοιάζουν. Όμως αν βρεθούν υποχρεωτικώς συγκάτοικοι στο ίδιο σπίτι, μπορεί τελικά, σκύλος και γάτα, να συμβιβαστούν και να ζουν ειρηνικά.