«Η Γερμανία είναι μια χώρα που δεν θα ήθελα να είχα για γείτονα», είχε δηλώσει ο πρώτος μεταπολεμικός Καγκελάριος της Γερμανίας (Δυτικής Γερμανίας) Κόνραντ Αντενάουερ, ο οποίος παρέλαβε μια κατεστραμμένη χώρα από τον Β’ παγκόσμιο πόλεμο και την μετέτρεψε στην «Γερμανία του οικονομικού θαύματος»!
Είχε ασφαλώς τους λόγους του, το ανάλογο χιούμορ, αλλά και το πολιτικό ανάστημα για να μπορέσει να διατυπώσει μια τέτοια άποψη ο Αντενάουερ, μια από τις κορυφαίες πολιτικές φυσιογνωμίες της Ευρώπης του 20ου αιώνα.
Με την εξωτερική πολιτική που άσκησε και την υπογραφή του συμφώνου φιλίας μεταξύ Γερμανίας και Γαλλίας, συνέβαλε τα μέγιστα στην πορεία της ευρωπαϊκής ολοκλήρωσης και υπήρξε ένας από τους πρωτεργάτες, οραματιστές της ενωμένης Ευρώπης.
Την άποψη του Αντενάουερ θα ήθελαν σίγουρα να έχουν το θάρρος να την διατυπώσουν δημόσια αρκετοί σύγχρονοι πολιτικοί ηγέτες, όχι τόσο για την ίδια τη χώρα τους βέβαια, αλλά για κάποια γειτονική ίσως χώρα, που ενδεχομένως τους δημιουργεί προβλήματα.
Μια τέτοια επιθυμία, την είχαν σίγουρα κρυμμένη βαθιά μέσα στο υποσυνείδητό τους και όλοι οι Έλληνες πρωθυπουργοί, που αναγκάστηκαν εκ των πραγμάτων κάποια στιγμή να έρθουν στη θέση του υπερασπιστή των κυριαρχικών δικαιωμάτων της χώρας μας, από την διαρκώς αδιάλλακτη επεκτατική πολιτική της Τουρκίας, μέσω της οποίας η γειτονική χώρα διεκδικεί προκλητικά και παράνομα ό,τι δεν της ανήκει, παραβιάζοντας παράφορα διεθνείς κανόνες και συνθήκες. Έτσι και τώρα, ο άπληστος γείτονας Ερντογάν, μέσω του μνημονίου που υπέγραψε με την Λιβύη, συνεχίζει να προκαλεί, να εκβιάζει και να απειλεί, διεκδικώντας με κάθε τρόπο και μέσο, μερίδιο στη «μοιρασιά της θάλασσας»!
Η ματαιοδοξία μάλιστα αυτού το ανθρώπου είναι τόσο έκδηλη, που δίνει προς τα έξω την εντύπωση ότι επιδιώκει να οικοδομήσει μια σύγχρονη «Οθωμανική Αυτοκρατορία»!
Οι «άσοι» που διαθέτει στο σκληρό «πόκερ» που «παίζει», δεν είναι κρυμμένοι στο μανίκι του, αλλά τους κρατά φανερά και επιδεικτικά μέσα στα χέρια του, αφού τους χρησιμοποιεί ως στοιχεία εκβιασμού και πίεσης για να πετύχει τους στόχους του.
Σίγουρα ο πιο καλός του «άσος» είναι η θέση που κατέχει η χώρα του, ως κύριος ρυθμιστής των μεταναστευτικών ροών προς την φοβισμένη Ευρώπη. Είναι αυτός που κάνει τη Ευρωπαϊκή Ένωση να πηγαίνει «πάσο» στους εκβιασμούς του! Είναι αυτός που επιβάλλει στην παντοδύναμη Γερμανία να κρατάει χαμηλούς φιλικούς τόνους επικοινωνίας και συνεργασίας με την Τουρκία. Είναι αυτός που αφήνει την Ελλάδα μόνη κι έρημη, χωρίς συμμάχους, να «αμύνεται του πατρίου (υγρού αυτή τη φορά) εδάφους της»!
Η Γαλλία αποτελεί μια μικρή εξαίρεση ως υποστηρικτής της Ελλάδας σε διπλωματικό επίπεδο, στο «πάνθεον» των 27 εταίρων μας, ανταποκρινόμενη απλώς κι εκείνη στην υποχρέωσή της να υπερασπίζεται την διεθνή νομιμότητα.
Κι εμείς τι κάνουμε για όλα αυτά; Πώς αντιδρούμε στις επεκτατικές βλέψεις της γείτονος; Πώς απαντάμε στον «τσαμπουκά» του αχόρταγου «σουλτάνου»;
Μα, δια της διπλωματικής οδού βεβαίως! Δεν υπάρχει άλλη οδός και το ξέρουμε αυτό πολύ καλά… Ας «βαδίζουμε» τουλάχιστον αυτόν τον άχαρο, ρεαλιστικό «μονόδρομο», με θάρρος, αποφασιστικότητα, ειλικρίνεια και αξιοπρέπεια!
Αυτόν τον «μονόδρομο» «βάδισε» και ο πρωθυπουργός, όταν συναντήθηκε πρόσφατα με τον Τούρκο πρόεδρο. Μπορεί μεν να μην κατόρθωσαν, ο Μητσοτάκης με τον Ερντογάν, να μιλήσουν μεταξύ τους, ειλικρινά και ουσιαστικά, αλλά «μίλησαν», όμως εύγλωττα, απ’ ό,τι φαίνεται, αντί γι αυτούς τα σώματά τους!
Σ’ αυτό το συμπέρασμα τουλάχιστον κατέληξαν οι ειδικοί της μορφοψυχολογίας και της φυσιογνωμικής, αναλύοντας την στάση και την έκφραση των σωμάτων των δυο ανδρών.
Αφού η αλήθεια δεν αναδεικνύεται μέσα από την υποκριτική και «ξύλινη» γλώσσα της διπλωματίας, λογικό είναι να αναζητηθεί αυτή στα υποσυνείδητα «μηνύματα» που εκπέμπουν τα πρόσωπα των πολιτικών, αλλά και η στάση των σωμάτων τους.
Έτσι, οι φυσιογνωμιστές «διάβασαν» στο πρόσωπο αλλά και στο σώμα του πρωθυπουργού, «δυναμισμό, διπλωματική έκφραση, διαπραγματευτική ικανότητα και μια υφή αυτοπεποίθησης»! Μόνο που, όλες αυτές οι αρετές δεν αποτυπώθηκαν και στο γραπτό του μήνυμα, που μας διάβασε ο ίδιος λίγο αργότερα, μετά το τέλος της διμερούς συνάντησης.
Ο δυναμισμός και η αυτοπεποίθησή του, περιορίστηκαν απλώς στο να «ψελλίσει», σε άπταιστη διπλωματική διάλεκτο και σε ιδιαίτερα χαμηλούς τόνους, κάτι για «δυσκολίες» που συνάντησε κατά την προσπάθεια συνεννόησης των δυο πλευρών.
Συμπλήρωσε μάλιστα την διπλωματική του έκφραση, υπογραμμίζοντας ότι αυτές οι «δυσκολίες» υπήρχαν, υπάρχουν και θα υπάρχουν και κατέληξε με την διαπίστωση ότι οι δύο άνδρες συμφώνησαν σε ένα και μόνο πράγμα: «Ότι… διαφωνούν»! Κρίμα όμως που η ιστορία δεν καταγράφει φυσιογνωμικούς μορφασμούς και σωματότυπους, αλλά μονάχα γεγονότα! Εκεί, σίγουρα θα είχε αποτυπωθεί η υπεροχή μας!
Είναι γεγονός ότι έχουμε την τύχη ή την ατυχία, όπως θέλετε πείτε το, να βρισκόμαστε σε ένα κρίσιμο σταυροδρόμι πολιτισμών αλλά και συμφερόντων.
Δεν υπάρχουν χώρες, δεν υπάρχουν κράτη, δεν υπάρχουν λαοί, δεν υπάρχουν άνθρωποι, δεν υπάρχουν ανάγκες, δεν υπάρχουν αξίες. Υπάρχουν μόνο «συμφέροντα»…
Τόσα χρόνια γίνονταν πόλεμοι για να μοιράσουν τη Γη αυτά τα «συμφέροντα».
Τα σύνορα στους χάρτες είναι «ποτάμια» με ανθρώπινο αίμα. Τώρα μοιράζουν και τη θάλασσα! «Θαλάσσια οικόπεδα» λένε τα «κομμάτια» της. Εκεί πρόκειται να «οικοδομήσουν» μελλοντικά άλλο ένα σύγχρονο «μνημείο» της ανθρώπινης απληστίας, της ανθρώπινης ματαιοδοξίας. Θα γίνουν ξανά πόλεμοι, θα χυθεί και πάλι αίμα, για να «βάψει» τις επόμενες πτυχές της ιστορίας. Μιας ιστορίας που, μέσα από τις «ρυτιδιασμένες» σελίδες της, δεν θα σταματήσει ποτέ να μας υπενθυμίζει πως ο μεγαλύτερος εχθρός του ανθρώπου είναι ο… άνθρωπος!
Είναι γεγονός πάντως ότι, εδώ που τα λέμε, δεν μας «έτυχε» και ο καλύτερος γείτονας!
Δεν έχει σημασία αν αυτός μας μισεί περισσότερο ή λιγότερο απ’ ό,τι εμείς εκείνον.
Δεν αλλάζει κάτι αν εμείς τον χαρακτηρίζουμε «δύσκολο» κι αυτός μας αποκαλεί «τρελαμένους»! Ένα όμως είναι βέβαιο: Δεν υπάρχουμε μόνο εμείς κι εκείνος σε τούτο τον κόσμο!
Ίσως είναι καιρός να επαναπροσδιορίσουμε τη θέση και τη στάση μας, τόσο απέναντι στους εν δυνάμει «εχθρούς» μας, όσο και απέναντι στους υποτιθέμενους «συμμάχους» μας.
Μια κροατική παροιμία λέει: « Καλύτερα να σε μισούν οι Τούρκοι παρά να σ’ αγαπούν οι Γερμανοί»! Ίσως να ξέρουν κάτι παραπάνω οι Κροάτες που δεν το ξέρουμε εμείς…