Πόση τέχνη θέλει για να επιτύχει κάποιος… το καλοκαίρι; Το 6ο Fuckup Nights Heraklion ήρθε για να μας υπενθυμίσει να μην κουβαλάμε τις αποτυχίες μας όλο το θέρος! Η επιτυχής εκδήλωση πραγματοποιήθηκε με καλοκαιρινή διάθεση στο Πολιτιστικό Κέντρο Ηρακλείου, όπου 200 άτομα συγκεντρώθηκαν για να ακούσουν και να μοιραστούν και τις δικές τους αποτυχίες!
Όπως σε κάθε Fuckup Night, οι ομιλητές είχαν στη διάθεσή τους 7 λεπτά και 10 φωτογραφίες για να μοιραστούν τις… αποτυχίες τους.
Αυτή τη φορά τέσσερις ομιλητές: η κ. Δέσποινα Λιμνιωτάκη, o κ. Ευάγγελος Αυγουλάς, η κ. Λένα Μπορμπουδάκη, ο κ. Στέλιος Παπαρδέλας παρουσίασαν την αποτυχίες τους με άμεση, ψυχαγωγική και σαρκαστική διάθεση, περνώντας ταυτόχρονα πολλαπλά μηνύματα και μιλώντας ανοιχτά για ένα θέμα – ταμπού της ελληνικής κοινωνίας.
Η θεματική της τελευταίας εκδήλωσης εστίασε σε φαινόμενα με τα οποία το κοινό ταυτίστηκε με έντονη συναισθηματική φόρτιση, δίνοντας την αίσθηση της απελευθέρωσης, «αγγίζοντας» θέματα που δεν μπορούσε να εκφράσει ελεύθερα και καταρρίπτοντας όλους τους φόβους του.
Η πρώτη ομιλήτρια, η κ. Δέσποινα Λιμνιωτάκη, κοινωνική επιχειρηματίας και ιδρύτρια του The Healing Tree, ανέπτυξε ένα θέμα που απασχολεί μεγάλο μέρος της ελληνικής κοινωνίας: το πώς αποφασίζεις να κλείσεις τη μακροχρόνια επιτυχημένη οικογενειακή επιχείρηση, όταν είναι όλα στρωμένα ή μάλλον προδιαγεγραμμένα για να κυνηγήσεις τα όνειρά σου και να χαράξεις μια αυτόνομη πορεία.
Στην αρχή ήταν το «μαύρο πρόβατο» της οικογένειας που αντιμετωπίστηκε σχεδόν σαν αμαρτία, επειδή δεν σεβάστηκε «τον κόπο των γονιών της».
Σύμφωνα με την ίδια, ειδικά σε χαλεπούς καιρούς και σε μια χώρα που η κουλτούρα μας από τη μια μας δεσμεύει και δεν ενθαρρύνει τον πειραματισμό κι από την άλλη μάς εγείρει το αίσθημα της παραίτησης και μας κάνει εγκεφαλικά νεκρούς, μια τέτοια ενέργεια θεωρείται σχεδόν αμαρτία.
Η ίδια απαρνήθηκε την 45 ετών οικογενειακή επιχείρηση, έσπασε τα δεσμά, έκοψε τον ομφάλιο λώρο και πάλεψε για κάτι που πραγματικά επιθυμούσε και μέσα από την εμπειρία της και τις γνώσεις της ως ψυχολόγος παρακίνησε το κοινό να παραδοθεί (αφεθεί) στους φόβους του και σε ό,τι αγαπά, λέγοντας: « Όλες μας οι αποφάσεις για τη ζωή, οι σκέψεις και οι αντιδράσεις μας βασίζονται στον φόβο της απώλειας.
Όσο πιο πολύ φοβόμαστε ότι θα χάσουμε, τόσο πιο συντηρητικοί είμαστε και όσο λιγότερο φοβόμαστε, τόσο πιο ελεύθεροι είμαστε.
Στην Ελλάδα αυτό που λείπει είναι οι «ξεκινητές», να έχεις την τόλμη και τη γενναιότητα να ξεκινήσεις καινούργια πράγματα, παραδώσου στους φόβους σου και στην αγάπη που πάντα εμπεριέχει ρίσκο».
Στην ίδια λογική κινείται και ο κ. Στέλιος Παπαρδέλας, που δηλώνει φωτογράφος και κάτοικος του πλανήτη Γη, ο οποίος παρουσίασε τις αποτυχίες της ζωής μέσα από μια δική του εναλλακτική και αρκετά ιδιαίτερη οπτική, ζώντας τη ζωή χωρίς περιορισμούς και φόβους, καθώς η αποτυχία είναι κομμάτι της καθημερινότητας υποστηρίζοντας πως «όταν δεν γνωρίζουμε το αποτέλεσμα μιας απόφασης που παίρνουμε, δεν μπορούμε να ορίσουμε τι είναι σωστό και τι λάθος, επομένως πρέπει να ρισκάρουμε».
«Η αναπηρία δεν είναι αποτυχία στη ζωή μας, αποτυχία είναι να μην πιστέψεις στο δικό σου πείσμα και στη θέληση για την ζωή».
Ιδιαίτερο ενδιαφέρον προκάλεσε η ομιλία του κ. Ευάγγελου Αυγουλά, δικηγόρου, δημοτικού συμβούλου Ιλίου, τακτικού Εκπροσώπου στην Ελλάδα της Διεθνούς Οργάνωσης VIEWS για νέους με προβλήματα όρασης, προέδρου του “Seaman’s Home” και μέλους Επιτροπής Υγείας και Κοινωνικής Πρόνοιας ΚΕΔΕ.
Ο κ. Αυγουλάς είναι τυφλός εκ γενετής, όμως η αναπηρία του δεν στάθηκε εμπόδιο για να του στερήσει την κανονικότητα σε μια κοινωνία διαμορφωμένη ανεπαρκώς για άτομα με αναπηρία.
Ο ίδιος πιστεύει: « Η αναπηρία δεν είναι αποτυχία στη ζωή μας, αποτυχία είναι να μην πιστέψεις στο δικό σου πείσμα και στη θέληση για τη ζωή» και έτσι κατάφερε να τελειώσει στα 4 χρόνια τη Νομική σχολή και να αποφοιτήσει με βαθμό απολυτηρίου 8,5, παρόλο που έχανε τις εξεταστικές, επειδή τα ειδικά βιβλία του δεν ήταν ποτέ γραμμένα στην ώρα τους (είτε σε ανάγλυφη μορφή, είτε μέσω υπολογιστή που ότι δείχνει η οθόνη το λέει φωνητικά).
Κάθε παιδική του στεναχώρια ήταν μια αφορμή και υπόσχεση για να κάνει πράγματα μέσα από δημόσιο λόγο και τις ιδιότητές του, ώστε να αποδίδει ευθύνες σε αυτούς που δεν έχουν ανοίξει μια αγκαλιά στα παιδιά αυτά, καθώς, όπως μας ενημερώνει «υπάρχουν ακόμα και σήμερα παιδιά με αναπηρία που οι γονείς τους τα βγάζουν βόλτα το βράδυ για να μην “κουτσομπολεύει” το χωριό».
Κλείνοντας, η κ. Λένα Μπορμπουδάκη, Health Economist και διευθύντρια Έκθεσης Μουσείου Φυσικής Ιστορίας Κρήτης, εξομολογήθηκε πως σε μια νύχτα από αναπληρώτρια διοικήτρια στο ΠΑΓΝΗ διακόπηκε άδοξα η καριέρα της και ξεκίνησε να «φλερτάρει με το κενό», μένοντας άνεργη εν μία νυκτί. Σύμφωνα με την ίδια, σε μια χώρα που δεν υπάρχει αξιοκρατία και αξιοπρέπεια, η αποτυχία δεν είναι πάντα ένα αποτέλεσμα που ενσπείρουμε οι ίδιοι, αντίθετα πρέπει να συνεχίζεις να αγωνίζεσαι και να τολμάς για την ευτυχία σου, γιατί όπως λέει η κ. Μπορμπουδάκη «η ζωή είναι επτά φορές να πέφτεις και να σηκώνεσαι οκτώ».