Ο κόσμος ανεβαίνει στα Τείχη για τη βόλτα, το τρέξιμο, το άραγμα του αλλά η πλειοψηφία τα αντιλαμβάνεται ως μια περιστασιακή έξοδο.
Το καλοκαίρι όμως κάτι αλλάζει.
Μέσα στις Πύλες των Τειχών ή τα Κηποθέατρα όπως λέγονται συμβαίνουν ωραία πράγματα. Αυτό που ξεχωρίζει όμως και έχει αποκτήσει μια ολόδική του υπόσταση είναι το θερινό σινεμά της Πύλης Βηθλεέμ ή όπως είναι το θεσμικό του όνομα: Θερινός Δημοτικός Κινηματογράφος «Βηθλεέμ».
Θυμάμαι να πηγαίνω ήδη από τον πρώτο χρόνο που ξεκίνησε τα πρώτα του βήματα, με ένα συμπαθητικό (τότε) πρόγραμμα ταινιών.
Θυμάμαι ακόμα την πρώτη ταινία που είδα, το “Laurence Anyways” (παρεμπιπτόντως εξαιρετικό, αν δεν το έχετε δει αξίζει να το ψάξετε).
Αλλά βασικά θυμάμαι ότι σκέφτηκα «καλά τι μέρη έχουμε στην πόλη και δεν τα αξιοποιούμε;»
Και να λοιπόν που γεννήθηκε μια απλή – κατά τα άλλα – ιδέα, υπάρχει καλή οργάνωση, συνέπεια αλλά και εξέλιξη (εξαιρετικές επιλογές ταινιών) στις υπηρεσίες που παρέχονται και ο κόσμος άρχισε να την αγαπάει την Πύλη Βηθλεέμ και να ανηφορίζει προς αυτήν όλο και συχνότερα.
Είναι μπόνους ότι ειδικά στις αφόρητα ζεστές μέρες είναι ένα από τα λίγα μέρη της πόλης που μπορεί να προσελκύσει κάποιο αεράκι.
Το θερινό στην Πύλη Βηθλεέμ είναι μια σταθερή επιλογή εξόδου, με καθημερινές προβολές, είναι ένα μέρος που ξέρεις ότι και μόνος σου να πας δεν θα σε κοιτάξει κανένας περίεργα, ή είναι πολύ πιθανό να βρεις γνωστούς σου εκεί.
«Χώνεσαι» στα Τείχη και νιώθεις ότι μπαίνεις σε μια χρονοκάψουλα, σαν να σε προστατεύει η αύρα τόσων χρόνων ιστορίας.
Έχουν μια παλλόμενη «αστερόσκονη» τα Τείχη και σίγουρα δεν είναι απλά ένα διακοσμητικό στοιχείο του Ηρακλείου.
Δεν καμαρώνω για πολλά για την πόλη που κατοικώ, ούτε για την καθαριότητα της, ούτε για το ελάχιστο πράσινο σε σχέση με το μέγεθος της (άλλη συζήτηση αυτή), ούτε για τους λίγους
αληθινά δημόσιους χώρους που έχει.
Για την Πύλη Βηθλεέμ όμως και χαίρομαι και καμαρώνω και είναι η πρώτη σκέψη που μου έρχεται στο μυαλό όταν έρχεται κάποιος δικός μου άνθρωπος στο Ηράκλειο και με ρωτάει που να πάει.
Αυτό νομίζω αρκεί.