Η χώρα μας μπορεί να είχε πάντοτε δυσκολίες στην εξυπηρέτηση του χρέους προς τους δανειστές της. Επειδή όμως από το έτος 2008 και μετά τα επιτόκια δανεισμοί εκτινάχθηκαν στα ύψη, δεν μπορούσε να δανειστεί με λογικά επιτόκια για να εξυπηρετεί το χρέος της, με αποτέλεσμα να διατρέχει τον κίνδυνο ακόμη και της χρεωκοπίας.
Επειδή λοιπόν η χώρα μας δεν είχε δικό της νόμισμα για να γίνει υποτίμησή του, αφού ήταν Χώρα της Ευρωζώνης, αποφασίστηκε να γίνει εσωτερική υποτίμηση, δηλαδή να μειώσει τις Κρατικές δαπάνες. Έτσι λοιπόν μείωσε τους μισθούς και τις συντάξεις, μ’ αποτέλεσμα το κόστος της υποτίμησης αντί να πέσει στις πλάτες ολόκληρου του ελληνικού λαού, να επιβαρύνει μόνο ορισμένες κατηγορίες πολιτών.
Η υποτίμηση λοιπόν αυτή δεν επηρέασε άμεσα ολόκληρο τον ελληνικό λαό, όπως για παράδειγμα του ελεύθερους επαγγελματίες, οι οποίοι όμως επηρεάστηκαν από το γεγονός ότι ο εργαζόμενος και ο συνταξιούχος δεν είχε χρήμα να καταναλώσει και ήταν φυσικό να μην αγοράζει προϊόντα, με αποτέλεσμα το πρόβλημα να φτάσει και σε αυτούς έμμεσα.
Επειδή λοιπόν έγιναν μεγάλες μειώσεις στους μισθούς των εργαζομένων, οι οποίοι αποτελούν σημαντικό παράγοντα στη διαμόρφωση της τιμής των προϊόντων, αντί οι τιμές των αγαθών να μειώνονται, αυτές τραβούσαν την ανηφόρα. Αυτό όμως οφείλεται στο γεγονός ότι επιβλήθηκαν υψηλοί φόροι, ΦΠΑ κτλ, που είχαν σκοπό να δημιουργηθούν πλεονάσματα, προκειμένου να εξυπηρετηθούν οι δανειακές υποχρεώσεις της χώρας μας. Για να είναι συνεπής όμως η χώρα μας προς τους δανειστές της, αναγκαζόταν να δανείζεται με πολύ υψηλά επιτόκια, με αποτέλεσμα να αδειάζουν τα πορτοφόλια του ελληνικού λαού και να γεμίζουν οι τσέπες των δανειστών της.
Όλα αυτά όμως δείχνουν ότι η Ευρωπαϊκή Ένωση είναι δομημένη με τέτοιο τρόπο, που εξυπηρετεί τα συμφέροντα της οικονομικής ελίτ και πρέπει να αλλάξει τρόπους και συμπεριφορές, διαφορετικά θα δημιουργούνται συνεχώς αντιδράσεις στα κράτη – μέλη της.
Οι Βρυξέλλες λοιπόν οφείλουν να παίρνουν δίκαια μέτρα για όλες τις χώρες της Ευρωπαϊκής Ένωσης, διαφορετικά εάν συνεχίσει να λειτουργεί όπως μέχρι σήμερα, που ο πιο ισχυρός οικονομικά προσπαθεί με κάθε τρόπο να εκμεταλλευθεί τον πιο αδύνατο, υπάρχει ο κίνδυνος ακόμη και για περαιτέρω συρρίκνωσή της. Η Μεγάλη Βρετανία αποχώρησε ήδη με δημοψήφισμα που έκανε.
Επίσης η Ιταλία η οποία είναι η τρίτη οικονομική δύναμη της Ευρωζώνης μετά τη Γερμανία και τη Γαλλία, δημιουργεί μεγάλη ανατάραξη στις οικονομίες ολόκληρης της Ευρώπης και η Ευρωπαϊκή Ένωση οφείλει να αντιμετωπίσει το πρόβλημα με μεγάλη σοβαρότητα.
Δεν μπορούν λοιπόν τα ισχυρά οικονομικά κράτη να μεταχειρίζονται τα πιο αδύνατα, σαν να είναι δεύτερης κατηγορίας και να απαιτούν μάλιστα να είναι συνεπή στις οικονομικές τους υποχρεώσεις, ενώ τα ίδια να πράττουν ακριβώς το αντίθετο. Όπως για παράδειγμα συμβαίνει με τη Γερμανία, η οποία είναι η ισχυρότερη οικονομική δύναμη της Ευρωπαϊκής Ένωσης και απαιτεί συνέπεια από τις άλλες χώρες και για τις δικές της υποχρεώσεις σφυρίζει αδιάφορα.
Αφού ενώ έχουν περάσει περισσότερα από εβδομήντα χρόνια από τη λήξη του Δευτέρου Παγκοσμίου Πολέμου, δεν έχει καταβάλει στη χώρα μας τις πολεμικές αποζημιώσεις, καθώς και το κατοχικό δάνειο το οποίο πήρε κατά τη διάρκεια του Δευτέρου Παγκοσμίου Πολέμου με το “αποφασίζομεν και διατάσσομεν” και τα οποία αν καταβάλλει στη Χώρα μας, το χρέος της μπορεί ακόμη και να μηδενιστεί.
Οσάκις όμως ανακινηθεί τέτοιο θέμα, έχει τις πόρτες κλειστές.
* Ο Ιωάννης Ξηρουχάκης είναι πρώην δ/ντής ΕΛΤΑ