Η συναρπαστική ιστορία του «Μωυσή» του Βορού που οι θεραπευτικές και μαντικές του ικανότητες τον έκαναν γνωστό σε όλη την Κρήτη, ξεδιπλώθηκε στην αίθουσα του πολιτιστικού συλλόγου του χωριού.
Για την ζωή του, μετά απο έρευνα 2 χρόνων μίλησε ο κ. Δημήτρης Μουδατσάκης που πήρε πτυχίο Ιστορίας και Αρχαιολογίας από το Πανεπιστήμιο Κρήτης πέρυσι στα 88 χρόνια του και τον τίμησε ο Πολιτιστικός Σύλλογος Βοριτσίου «Η Αγία Μαρίνα», βραβεύοντάς τον για την αγάπη και την προσφορά του στα γράμματα.
«Ξεφύλλισα με προσοχή όλες τις εφημερίδες και περιοδικά που κυκλοφορούσαν στο Ηράκλειο από το 1870 και φυλάσσονται στη Βικελαία Δημοτική βιβλιοθηκη. Απευθύνθηκα στη συνέχεια στους κατοίκους του Βοριτσίου, του Σκοτεινού και των γύρω χωριών, όμως οι πληροφορίες που συνέλεξα από τις εφημερίδες και τα περιοδικά αλλά και εκείνες των χωριανών του και των ανθρώπων της γύρω περιοχής, όπως και εκείνες που γνώριζα ο ίδιος από παιδί, ήταν οι ίδιες» είπε και άρχισε να μιλάει για τον «δάσκαλο», όπως τον αποκαλούσαν όλοι όσοι του ζητούσαν βοήθεια.
«Η οικογένειά του ήρθε στο Βορίτσιο από ένα μικρό χωριό των Χανίων, το Γκαράνο. Δεν είναι γνωστό αν είχε έρθει από εκεί ή γεννήθηκε στο χωριό της νέας εγκατάστασης της οικογένειάς του, εκείνο που είναι γνωστό είναι ότι ζούσε στο χωριό Βορού.
Πέθανε λίγο πριν την επιδημία του 1918 σε βαθύ γήρας, κατ’ άλλους έζησε περισσότερο από εκατό χρόνια. Μπορούμε συνεπώς να δεχθούμε ότι είχε γεννηθεί γύρω στο 1820».
Το όνομά του ήταν Γεώργιος Κωνσταντουλάκης όμως τον αποκαλούσαν «δάσκαλο», «μάγο» ή «Μωυσή».
Δάσκαλος: Ο τίτλος αυτός ήταν εντελώς τιμητικός, ήταν σοφός και γι’ αυτό τον έλεγαν δάσκαλο. Η σοφία του όμως δεν είχε καμιά σχέση με τη σοφία των δασκάλων. Ήταν ένας χωρικός με ολίγα κολλυβογράμματα, όσα μπορούσε να μάθει ένας χωρικός της εποχής του. Τον έλεγαν και Μάγο: Η επιστήμη του ήταν η ιατρική, αλλά στην άσκηση της ιατρικής τον βοηθούσαν πολύ ή λίγο και οι απόκρυφες επιστήμες.
Στους ανθρώπους που τον επισκέπτονταν έλεγε και μερικά πράγματα από το παρελθόν, ή από το μέλλον που πάντα επαληθεύονταν. Για τον Γ.Κ. οργίαζαν οι πιο καταπληκτικές φήμες τόσο στη θεραπεία των ασθενειών όσο και στον μαντικό τομέα: Είχε λένε την δυνατότητα να κατευθύνει εκεί όπου ήθελε τα δαιμονικά πνεύματα με το «νταβέτι» το οποίο πραγματοποιούσε με την βοήθεια ενός βιβλίου που το έλεγαν “Σολομωνική”.
Για το νταβέτι το οποίο σήμαινε συγκέντρωση δαιμόνων, πολλοί διηγούνταν συχνά φανταστικές ιστορίες που κάποτε έφταναν να πιστεύουν πως τις έζησαν και οι ίδιοι.
Δεν υπήρχε οικογένεια στην κεντρική, ανατολική και δυτική Κρήτη, όπως και τα γύρω νησιά, που να μην είχε δεχθεί την θεραπεία του Βοριτσιανού πρακτικού γιατρού. Ήταν πασίγνωστος και ακόμη και από τον Πειραιά και την Αθήνα έρχονταν για συμβουλές και θεραπεία στο Μάγο και λαϊκό θεραπευτή του Βοριτσίου. Ήταν αρκετό να του πει κανείς το όνομα του ασθενή και την ημερομηνία γέννησής του, για να του συστήσει την κατάλληλη θεραπεία.
Τα φάρμακά του ήταν απλά. Συχνά συμβούλευε θερμά επιθέματα, σύστηνε τον μεγάλο και μικρό Αγιασμό, χόρτα, καρπούς, ρίζες, καθώς και νηστείες από ορισμένα φαγητά, συνιστούσε ακόμη ροφήματα από ειδικά βότανα. Ο Μωυσής του Βοριτσίου είχε το μεγάλο και σπάνιο χάρισμα να μπορεί να διαβάζει στα μάτια και στην όψη τις σκέψεις και τις επιθυμίες εκείνων που τον επισκέπτονταν, πράγμα που κατέπληττε όλους και εδραίωνε τη φήμη του σαν σοφού, μάντη και προφήτη.
Εκείνο που ιδιαίτερα τον χαρακτήριζε και τον έκανε χρήσιμο, αποδεκτό και αγαπητό στον κόσμο ήταν η προθυμία του να προσφέρει με συνέπεια και αφιλοκερδώς τις υπηρεσίες του στον πάσχοντα συνάνθρωπο, όταν αυτόν τον εγκατέλειπε η πνευματική, η ψυχική και η σωματική του δύναμη. Οπωσδήποτε δεν άφησε κακή μνήμη. Θεράπευσε πλήθος ασθενών, παρηγόρησε περισσότερους και δεν έκανε κακό σε κανένα» είπε ο κ. Μουδατσάκης.
Ο Μωυσής πέθανε σε βαθύ γήρας σε ηλικία 90 ή κατά άλλους 105 ετών, λίγο πριν την επιδημία του 1918 και για να τον τιμήσει το χωριό και η ενορία, ετάφη στην είσοδο της εκκλησίας της Αγίας Μαρίνας.
Στην διάρκεια της εκδήλωσης πολλοί πήραν το λόγο για να πουν τις δικές τους ιστορίες για τον «δάσκαλο» ,ενώ έγινε αναφορά στα χειρόγραφα βιβλία που έχει γράψει και βρίσκονται στην κατοχή συγγενικών του πιθανόν και άλλων προσώπων, τα οποία θα ήταν χρήσιμο να εμφανιστούν, να συντηρηθούν και να μελετηθούν απο ειδικούς.