Στο σχολείο κάποτε τραγουδούσαμε συχνά το στρατιωτικό τραγούδι “Η Ελλάδα ποτέ δεν πεθαίνει”. Το λέγαμε και το πιστεύαμε σαν σύνθημα στο τέλος κάθε μαθήματος της Ιστορίας. Τώρα καταλαβαίνω ότι Ελλάδα εννοούσαμε τότε το έθνος, όχι το κράτος. Δυο έννοιες εντελώς διαφορετικές που αυτονόητα τις ταυτίζαμε χωρίς να το καταλαβαίνομε.
Το κράτος μόνο του δεν έχει νόημα. Δεν έγινε για τον εαυτόν του αλλά υπάρχει για το έθνος. Είναι το παιδί του έθνους, γέννημά του και για αυτό έχει μοναδική υποχρέωση να επιδιώκει αδιάκοπα το συμφέρον την ελευθερία του και την πολιτική ένωση της φυλής.
Επί τετρακόσια χρόνια η τουρκική κατοχή το είχε εξαφανίσει. Κρυβόταν στα σπλάχνα του έθνους. Είναι ο καταστατικός χάρτης. Η πολιτική οργάνωση του ελεύθερου τμήματος τους έθνους. Είναι στην ουσία μια ολιγαρχία εκμεταλλευτών.
Συγκεκριμένα κράτος είναι ο Πρόεδρος της Δημοκρατίας, ο πρωθυπουργός και η κυβέρνηση, η Βουλή, ο αρχιεπίσκοπος η τηλεόραση και ο Τύπος. Έθνος είναι ο λαός. Με την ανοχή του λαού δημιούργησαν ένα Κράτος βαθιά άδικο.
Καθηλωμένο στη φτώχεια και στη διαφθορά. Ισοπεδώνει άξιους και ικανούς και φέρνει στην επιφάνεια κολλητούς καταφερτζήδες. Λεηλατημένο άγρια από αυτούς που ψηφίσαμε και άλλους που διορίσαμε να διαφυλάττουν το Έθνος. Η πλειοψηφία είναι εντολή για προφύλαξη του Έθνους, δεν είναι ιδιοκτησία που θεωρούν κάποιοι.
Το σημερινό Κράτος έχει εντελώς λησμονήσει ότι υπάρχει έθνος ένδοξο και για αυτό ξαφνιάζεται. Κάνει μετρήσεις του συλλαλητηρίου και προσπαθεί να το υποτιμήσει σαν να μην ξέρει ότι δεν υπάρχει Έλληνας να μην θεωρεί τα Μακεδονία ελληνική.
Ένας λαός αιχμάλωτος χρόνια της πολιτικής και της δημοσιογραφικής αθλιότητας κατεβαίνει απογοητευμένος οργισμένος, πανικόβλητος. Δεν ακούει τίποτε, δεν εμπιστεύεται τίποτε, θέλει να μιλήσει να δηλώσει τυφλά την απογοήτευσή του από τη συμπεριφορά του Κράτους. Επικεφαλής οι Μακεδονομάχοι που με αγώνες αιώνων και θυσίες γενεών κράτησαν την ψυχή και το πνεύμα της Μακεδονίας αθάνατο.
Το έθνος βρήκε τον εαυτόν του και διατάσσει τον αρχηγό του κράτους με το μέτωπο ψηλά να πάει εκεί που κρίνονται οι τύχες των λαών και να κηρύξει με στεντόρεια φωνή το δίκαιο του ελληνικού έθνους, όπως έκανε κάποτε το ξεχωριστό παιδί της Κρήτης και της Ελλάδας.
Και επειδή η ιστορία επαναλαμβάνεται διάβασα κάποτε ότι λίγο πριν τη μεγάλη εθνική συμφορά ο “γέρος της Δημοκρατίας”, που τότε ήταν ακόμη νέος, έγραψε στον ημερήσιο Τύπο και προέτρεπε τον αρχηγό του Κράτους, τον τότε βασιλιά, να υποβάλλει παραίτηση.
Να θυσιάσει τη θέση του για το συμφέρον του Έθνους και ίσως οι συμμαχικές δυνάμεις συνεχίσουν το δανεισμό και τη βοήθεια που διέκοψαν, αφού δεν αναγνώρισαν την επαναφορά του βασιλιά, και να μην τρέξουν δίπλα στον αντάρτη του τουρκικού κράτους, τον Κεμάλ. Επειδή τόλμησε να προτείνει στο κράτος να βοηθήσει το έθνος καταδικάστηκε από το Στρατοδικείο.
Το αποτέλεσμα ήταν η πιο μελανή σελίδα της ιστορίας μας. Ο στρατός που βρισκόταν λίγα χιλιόμετρα από την Άγκυρα να μην μπορεί να συνεχίσει. Να ακολουθήσει πανικός και οπισθοχώρηση δραματική. Τα χάσαμε όλα αιώνων δημιουργίας πολιτισμού. Οι Τούρκοι που θυσίασαν το Κράτος του Σουλτάνου για το λαό, έσβησαν τη συνθήκη των Σεβρών του Βενιζέλου και ξερίζωσαν το ελληνικό έθνος από τις ρίζες του.
Σήμερα που η κατάσταση είναι πάλι κρίσιμη η κυβέρνηση πρώτα και πίσω όλα τα κόμματα ας θυμηθούν ότι υπάρχουν μόνο για να υπηρετούν τα συμφέροντα του έθνους ενωμένοι, χάσαμε την Κύπρο, μη χάσομε και τη Μακεδονία.
Τους Σλάβους τους διώξαμε με αίμα από τη Μακεδονία, μη τους επαναφέρομε από ελλιπή διπλωματία. Είναι βέβαιο ότι αφού τους επιτρέψομε να εδραιωθούν στο ΝΑΤΟ και στην Ε.Ε. θα ζητήσουν πρωτεύουσα τη Θεσσαλονίκη. Αυτό διαισθάνεται ο σοφός λαός και επαναστατεί. Οι πολιτικοί βλέπουν μόνο τις καρέκλες.