Την ημέρα της εορτής του Αγίου Αρτεμίου, προστάτη της Αστυνομίας, επέλεξε ο Γιάννης Λεμπιδάκης, πατέρας του απαχθέντος επιχειρηματία, να εκφράσει δημόσια τη βαθύτατη ευγνωμοσύνη του προς τους αστυνομικούς για την απελευθέρωση του παιδιού του αλλά και για την πραγματική συμπαράστασήτους προς την οικογένεια καθ’ όλη τη διάρκεια αυτού του πολύμηνου θρίλερ.
Ο Γιάννης Λεμπιδάκης, όπως και τα υπόλοιπα μέλη της οικογένειας, έζησε τον απόλυτο εφιάλτη. Έναν εφιάλτη που κανείς δεν εύχεται ούτε στον χειρότερο εχθρό του. Το πρωί της 2ας Οκτωβρίου οπότε και ομάδα αστυνομικών εισέβαλε στο τελευταίο κρησφύγετο των απαγωγέων, απελευθερώνοντας τον αλυσοδεμένο Μιχάλη Λεμπιδάκη, ήταν για εκείνον το ευτυχέστερο της ζωής του. Τα δάκρυα που έτρεχαν από τα μάτια του ήταν μόνο χαράς και οι αγκαλιές τους πλημμυρισμένες από αγάπη και ευγνωμοσύνη.
Και αυτήν τη συγκίνηση την εξέφρασε και χθες, θέλοντας με την παρουσία του να τιμήσει τους ανθρώπους που στάθηκαν δίπλα τους και έδωσαν την ψυχή τους για να επιστρέψει ζωντανός ο Μιχάλης.
«Είμαι συγκινημένος που βρίσκομαι σήμερα εδώ. Ήρθα να πω τα χρόνια πολλά και τις πολλές ευχαριστίες μου στην αστυνομία όχι μόνο για την απελευθέρωση. Από την πρώτη στιγμή αυτού του δραματικού γεγονότος ήταν κοντά μας, κάθε στιγμή. Γιατί αν δεν υπήρχε κοντά η αστυνομία, δεν θα ήμασταν σήμερα εδώ, η οικογένεια μας δεν θα ήταν σήμερα εδώ» ανέφερε, εισπράττοντας το θερμό χειροκρότημα του ακροατηρίου.
Το συναισθηματικό δέσιμο πλέον της οικογένειας Λεμπιδάκη με την ΕΛΑΣ είναι πολύ ισχυρό.
Στη διάρκεια αυτού του πολύμηνου θρίλερ υπήρξαν αστυνομικοί που είχαν γίνει ένα με την οικογένεια λόγω της καθημερινής επαφής τους. Και δεν μιλάμε μόνο για τους διαπραγματευτές. Οι εναλλαγές των συναισθημάτων ήταν έντονες και ανατρεπτικές.
Και τις ζούσαν όλοι μαζί. Υπήρξαν όμως και αστυνομικοί, «αθέατοι» στην οικογένεια, οι οποίοι επί αμέτρητες μέρες και κυρίως νύχτες, υπό συνθήκες καύσωνα και καταρρακτώδους βροχής, ανέμων που έπαιρναν και τις πέτρες και κυρίως με κίνδυνο της ζωής τους, είχαν γίνει…σκιά στους απαγωγείς, διεισδύοντας στα «λημέρια» τους. Για κάποιους αστυνομικούς, όπως έχουμε γράψει, ο απαχθείς δεν ήταν ο Λεμπιδάκης αλλά ο Μιχάλης.
Ο Γιάννης Λεμπιδάκης δεν σταμάτησε να σφίγγει με ευγνωμοσύνη τα χέρια αστυνομικών, να τους ευχαριστεί από τα βάθη της καρδιάς του, αναγνωρίζοντας την υπερπροσπάθειά τους.
Αυτό που πέτυχαν οι αστυνομικοί ήταν πρωτόγνωρο και συνοψίζεται στα λόγια του ίδιου του Μιχάλη Λεμπιδάκη, την επομένη της απελευθέρωσής του όταν με ένα πλατύ χαμόγελο επισκέφθηκε τους συνεργάτες του στα Πλαστικά Κρήτης: «Εγώ που έζησα την υπόθεση εκ των έσω, ξέρω ότι είναι ένα θαύμα».