Συγκινεί και συγκλονίζει η τραγική μητέρα της 20χρονης Στέλλας, η οποία σπούδαζε αρχιτέκτονας μηχανικός στο Πολυτεχνείο Κρήτης. Τόσο η Στέλλα όσο και ο 19χρονος Γιάννης, παιδικός της φίλος, «έσβησαν» στην άσφαλτο όταν 20χρονος οδηγός διερχόμενου αυτοκινήτου έπεσε πάνω τους και τους συνέθλιψε. Το μοιραίο πρωινό οι δύο φίλοι είχαν βγάλει το σκυλάκι τους βόλτα, το οποίο ξεψύχησε μαζί τους.
«Η Στέλλα μου σπούδαζε Αρχιτέκτονας Μηχανικός. Αν κάποια στιγμή γίνει κάτι, μέσα μου, για μένα, θα είναι σαν να έφτιαξε εκείνη τα σχέδια γι’ αυτόν τον κόμβο”, αναφέρει σε ανάρτηση στην προσωπική της σελίδα στο Facebook. Με μεγαλείο ψυχής εκφράζει τις ευχαριστίες της σε όλους όσοι συμπαραστέκονται στον αβάσταχτο πόνο της και εξομολογείται ότι αυτό που της δίνει «λίγη αναπνοή» είναι ο στόχος της να υπάρξει λύση γι’ αυτόν το δρόμο-καρμανιόλα.
Η ανάρτηση της Βαρβάρας Γιoράν έχει ως εξής:
«Πρέπει να ομολογήσω ότι το γεγονός ότι υπάρχουν άνθρωποι σαν κι εσάς αποτελεί βάλσαμο στην πονεμένη μου ψυχή. Εγώ από την ώρα που δέχτηκα εκείνο το τηλεφώνημα που με ενημέρωναν για τον βίαιο, άδικο, τραγικό θάνατο του παιδιού μου, της Στέλλας μου, αλλά και του άλλου πια παιδιού μου, του Γιάννη, έμεινα ανάπηρη. Το γεγονός ότι στέκομαι στα πόδια μου οφείλεται στην υποχρέωση που έχω απέναντι στο άλλο μου παιδί, τον αδελφό της Στέλλας που την λάτρευε και την προστάτευε πάντα και είναι κι αυτός διαλυμένος, γιατί αυτή την φορά δεν ήταν εκεί για να την προστατέψει.
Οφείλω λοιπόν σαν μάνα να σταθώ όρθια για το άλλο μου παιδί. Εξάλλου και η Στέλλα μου θα με μάλωνε από ‘κει ψηλά αν δεν το έκανα. Οφείλω ωστόσο και στην μνήμη της κόρης μου να προσπαθήσω, και ειλικρινά προσπάθησα, όσο μου επέτρεπαν οι δυνάμεις μου, να αφυπνίσω όλους αυτούς που έχουν πέσει σε λήθαργο. Αυτούς που περιμένουν να χαθούν νέοι άνθρωποι, για να ξυπνήσουν ένα πρωί Δευτέρας και να ανακοινώσουν ότι πρέπει να μπουν φωτεινοί σηματοδότες, εκεί που καθημερινά κινούνται εκατοντάδες παιδιά.
Αυτούς που φοβήθηκαν ότι θα τους ρίξουν ευθύνες. Αυτούς που αποφάσισαν να βγάλουν από τα συρτάρια τους τις μελέτες για τον κόμβο έξω από το Πολυτεχνείο, να φυσήξουν την σκόνη από τα χαρτιά τους και να βγάλουν ανακοίνωση στα μέσα ενημέρωσης. Διαβεβαίωσαν στην συνέχεια ότι ο κόμβος θα γίνει.
Όχι βέβαια προσωπικά σε εμένα. Σιγά μην επικοινωνούσαν με μία απλή μάνα, που με χίλια βάσανα προσπαθούσε να βοηθήσει την κόρη της να σπουδάσει σε άλλη πόλη, αυτό που ονειρευόταν από μικρό παιδί. Σιγά μην μιλούσαν οι άρχοντες της πόλης σε μία γυναίκα που δεν είναι επώνυμη. Και όμως τους λέω ότι η Στέλλα μου λάτρευε την πόλη σας. Λάτρευε τα Κουνουπιδιανά. Λάτρευε την Πολυτεχνειούπολη. Λάτρευε την Σχολή της. Λάτρευε τα Χανιά πολύ περισσότερο από την πόλη που γεννήθηκε και μεγάλωσε. Μου έλεγε πάντα πάω στα Χανάκια μου…
Ευχαριστώ όλη την ομάδα σας για την συμπαράσταση σας. Δυστυχώς εγώ έφυγα από τα Χανιά. Όμως να ξέρετε ένα κομμάτι μου μένει εδώ. Να ξέρετε ότι ο στόχος μου να υπάρξει λύση γι’ αυτόν τον δρόμο-καρμανιόλα, μου δίνει λίγη αναπνοή. Η Στέλλα μου σπούδαζε αρχιτέκτονας μηχανικός. Αν κάποια στιγμή γίνει κάτι, μέσα μου, για μένα, θα είναι σαν να έφτιαξε εκείνη τα σχέδια γι’ αυτόν τον κόμβο. Είμαι στην διάθεση σας για να βοηθήσω όπως μπορώ σε περίπτωση που γίνει κάποια σημαντική κινητοποίηση. Να μην βιώσει άλλη μάνα τον πόνο που βιώνω εγώ».
Η άδικη θυσία των δύο νέων προκάλεσε ξεσηκωμό και κατακραυγή. Η οργή και η αντίδραση για τη σπαρακτική απώλεια οδήγησε και στη συγκρότηση της Κίνησης Κατοίκων Ακρωτηρίου με βασική επιδίωξη την άσκηση πίεσης για τη λήψη των απαραίτητων μέτρων για να μη θρηνήσει η τοπική κοινωνία άλλα θύματα στην άσφαλτο. Μάλιστα τη σΔευτέρα, 11 Σεπτεμβρίου, προγραμματίζεται από μέλη της Κίνησης συμβολικός αποκλεισμός του δρόμου όπου συνέβη το τραγικό δυστύχημα.