Με την προγραμματισμένη πτήση της ΟΑ 322 αναμένεται να φθάσει στις 9.30 το βράδυ στο Ηράκλειο το Αγιος Φως.
Στο αερόδρόμιο Ηρακλείου θα γίνει μια σεμνή τελετή και στη συνέχεια θα φθάσει στον Μητροπολιτικό Ναό του Αγίου Μηνά. Πλήθος ιερέων θα παρευρίσκεται στις τελετές προκειμένου να μεταφέρουν το Άγιο Φως στις ενορίες τους για την Ανάσταση.
Ακόμη κι αν δεν προλάβει να φτάσει το Άγιο Φως από τον Πανάγιο Τάφο σε ένα απομακρυσμένο χωριό της χώρας μας, αυτό δεν σημαίνει ότι οι πιστοί θα λάβουν Φως… λιγότερο Άγιο. Στην Αγία Τράπεζα κάθε ναού υπάρχει η λεγόμενη ακοίμητη- άσβεστη κανδήλα. Και ο ιερέας μετά το “δεύτε λάβετε φως” μεταλαμπαδεύει απ’ αυτήν το Άγιο Φως στους πιστούς.
Στα Χανιά το Αγιος Φως θα φθάσει επίσης με την προγραμματισμένη πτήση ΟΑ 344 στις 10:45.
Το Άγιο Φως θα αφιχθεί από τα Ιεροσόλυμα σήμερα περίπου στις 6.30 με 7 το απόγευμα στο διεθνές αεροδρόμιο «Ελευθέριος Βενιζέλος» κι από κει με τακτικές και έκτακτες πτήσεις σε όλη την Ελλάδα.
Όπως κάθε χρόνο έτσι και εφέτος, σήμερα Μεγάλο Σάββατο το πλήρωμα καμπίνας όλων των πτήσεων εξωτερικού προς Ελλάδα και όλων των πτήσεων του εσωτερικού δικτύου της Aegean και της Olympic Air θα προσφέρει σε όλους τους επιβάτες πασχαλινές λαμπάδες, ενώ τηρώντας τα έθιμα αύριο Κυριακή και τη Δευτέρα του Πάσχα θα προσφερθεί εορταστικό μενού καθώς και πασχαλινό τσουρέκι σε όλους τους επιβάτες όλων των πτήσεων του δικτύου της εταιρείας.
Η τελετή της αφής
Σύμφωνα λοιπόν με την παράδοση, το μεσημέρι του Μεγάλου Σαββάτου ο Ελληνορθόδοξος Πατριάρχης με τη συνοδεία του – αρχιερείς, ιερείς και διακόνους – αλλά και τον Αρμένιο Πατριάρχη μπαίνει στον Ιερό Ναό της Αναστάσεως, ενώ οι καμπάνες χτυπούν πένθιμα. Πριν από την είσοδο του Πατριάρχη ο σκευοφύλακας του Ιερού Ναού φέρει την ακοίμητο κανδήλα, σβηστή εκείνη την ημέρα, για να αναφτεί με το Άγιο Φως. Από την εσωτερική είσοδο του Ναού του Αποστόλου Ιακώβου μπαίνει ο Πατριάρχης στο Ιερό Βήμα του Καθολικού και κάθεται στον πατριαρχικό θρόνο. Από αυτό το σημείο περνάνε και ασπάζονται το χέρι του Πατριάρχη οι εκπρόσωποι των Αρμενίων, των Αράβων, των Κοπτών και άλλων για να τους δοθεί το Άγιο Φως. Σύμφωνα με τα προνόμια, αν δεν ασπαστούν το χέρι του Ορθόδοξου Πατριάρχη δεν έχουν το δικαίωμα να λάβουν το Άγιο Φως από τα χέρια του. Αμέσως μετά αρχίζει η Ιερή Λιτανεία η οποία περιφέρεται τρεις φορές γύρω από τον Πανάγιο Τάφο και μετά ο Πατριάρχης σταματάει μπροστά στον Πανάγιο Τάφο όπου βρίσκονται και οι επίσημοι.
Μετά τη Λιτανεία αποσφραγίζεται ο Πανάγιος Τάφος και ο Πατριάρχης βγάζει την αρχιερατική στολή του και μένει μόνο με το λευκό στιχάριο. Κατόπιν ο διοικητής της Ιερουσαλήμ και ο αστυνομικός διευθυντής ελέγχουν σχολαστικά τον Πατριάρχη μπροστά σε όλους ώστε να διαπιστωθεί ότι δεν έχει τίποτα μαζί του το οποίο μπορεί να μεταδώσει φως.
Μετά τον έλεγχο ο Ελληνορθόδοξος Πατριάρχης Ιεροσολύμων λαμβάνει τους σβηστούς πυρσούς και εισέρχεται μαζί με τον Δραγουμάνο των Αρμενίων στο Ιερό Κουβούκλιο. Όλα τα κανδήλια είναι σβηστά και τίποτα δεν είναι αναμμένο στον Ιερό Ναό αλλά και στον Πανάγιο Τάφο.
Ελληνική αντιπροσωπεία στον Πανάγιο Τάφο
Η ελληνική αντιπροσωπεία η οποία θα παραστεί στην τελετή αφής του Αγίου Φωτός στον Πανάγιο Τάφο, αναχωρεί σήμερα Μεγάλο Σάββατο, στις 6.30 π.μ. για τα Ιεροσολυμα. Η ελληνική αντιπροσωπεία, με επικεφαλής τον υφυπουργό Εξωτερικών κ. Γιάννη Αμανατίδη και τους: Αθανάσιο Μπούρα, βουλευτή – αναπληρωτή γενικό γραμματέα της Διακοινοβουλευτικής Συνέλευσης της Ορθοδοξίας, Ιωάννη Σαρακιώτη, βουλευτή – μέλος της Διακοινοβουλευτικής Συνέλευσης της Ορθοδοξίας, τον εκπρόσωπο της Ιεράς Συνόδου της Εκκλησίας της Ελλάδος, μητροπολίτη Λαγκαδά, Λητής και Ρεντίνης κ.κ. Ιωάννη και τον έξαρχο του Παναγίου Τάφου στην Ελλάδα, αρχιμανδρίτη Δαμιανό, θα μεταβεί στον Ναό της Αναστάσεως για την τελετή αφής του Αγίου Φωτός και θα το μεταφέρει στην Ελλάδα.
Επίσης η αντιπροσωπεία θα έχει συνάντηση με την Α.Θ.Μ. τον Πατριάρχη Ιεροσολύμων κ.κ. Θεόφιλο Γ’. Η άφιξη της ελληνικής αντιπροσωπείας στον διεθνή αερολιμένα «Ελ. Βενιζέλος» στην Αθήνα υπολογίζεται στις 18.30 το απόγευμα.
ΟΙΚΟΥΜΕΝΙΚΟΣ ΠΑΤΡΙΑΡΧΗΣ ΒΑΡΘΟΛΟΜΑΙΟΣ
“Το ουσιώδες νόημα του Σταυρού είναι ότι αποτελεί οδόν προς την Ανάστασιν”
«Το ουσιώδες νόημα του Σταυρού είναι ότι αποτελεί οδόν προς την Ανάστασιν» τονίζει ο Οικουμενικός Πατριάρχης Βαρθολομαίος στο πασχαλινό του μήνυμα.
Ο κ. Βαρθολομαίος αναφέρει πως «ο Ορθόδοξος πιστός έχει ιδιαίτερον λόγον και ισχυρόν κίνητρον διά να αγωνίζεται κατά του κοινωνικού κακού, διότι ζη εντόνως την αντίθεσιν μεταξύ των Εσχάτων και των εκάστοτε ιστορικών δεδομένων. Εξ επόψεως Ορθοδόξου, η φιλάνθρωπος διακονία, η βοήθεια προς τον εμπερίστατον αδελφόν, κατά το Κυριακόν «εφ᾿ όσον εποιήσατε ενί τούτων των αδελφών μου των ελαχίστων, εμοί εποιήσατε» (Ματθ. κε’, 40), και η έμπρακτος αγάπη του Καλού Σαμαρείτου (βλ. Λουκ. ι’, 30-37), συμφώνως και προς το Πατερικόν «Εκείνον μάλιστα ηγού είναι πλησίον, τον δεόμενον, και αυτεπάγγελτος επί την βοήθειαν βάδιζε» (Ισίδωρος ο Πηλουσιώτης), αποτελούν προέκτασιν και έκφρασιν του ευχαριστιακού ήθους της Εκκλησίας, αποκάλυψιν ότι η αγάπη είναι η βιωματική πεμπτουσία της εν Χριστώ ζωής, εν τε τω παρόντι και εν τη Βασιλεία των Εσχάτων».
Προσθέτει πως «κυριαρχούν το «ημείς», η κοινότης της ζωής, η συμμετοχή και το συν-είναι, η αγιαστική ταύτισις της εν Χριστώ ελευθερίας με την θυσιαστικήν και δοξολογικήν αγάπην. Αυτό είναι και το συγκλονιστικόν μήνυμα της ολολάμπρου εικόνος της Αναστάσεως, της Καθόδου του Χριστού εις τον ‘Αδην. Ο Κύριος της δόξης, κατελθών εν τοις κατωτάτοις της γης και συντρίψας τας πύλας του ‘Αδου, αναδύεται νικηφόρος και ολόφωτος εκ του τάφου, όχι μόνος και φέρων το λάβαρον της νίκης, αλλά ομού μετά του Αδάμ και της Εύας, συνανιστών, συγκρατών και κρατύνων αυτούς και, εν τω προσώπω αυτών, άπαν το ανθρώπινον γένος και ολόκληρον την κτίσιν».
Εξηγεί ότι «εις την Ορθόδοξον Εκκλησίαν, ο Σταυρός ευρίσκεται εις το κέντρον της ευσεβείας, δεν είναι όμως η εσχάτη πραγματικότης, αυτός που ορίζει και το τελικόν σημείον προσανατολισμού της εκκλησιαστικής ζωής. Το ουσιώδες νόημα του Σταυρού είναι ότι αποτελεί οδόν προς την Ανάστασιν, προς το πλήρωμα της πίστεως ημών. Επί της βάσεως αυτής, οι Ορθόδοξοι αναφωνούμεν: «Ιδού γαρ ήλθε διά του Σταυρού χαρά εν όλω τω κόσμω». Είναι χαρακτηριστικόν, ότι εις την Ορθοδοξίαν, η Ακολουθία των Παθών δεν είναι καταθλιπτική, αλλά σταυροαναστάσιμος, αφού το Πάθος προσεγγίζεται και βιούται διά μέσου της Αναστάσεως, η οποία είναι «λύτρον λύπης». Διά το Ορθόδοξον αισθητήριον, η αμετάθετος σύνδεσις Σταυρού και Αναστάσεως είναι ασυβίβαστος με κάθε μορφής εσωτερικήν φυγήν εις μυστικισμούς ή εις ένα αυτάρεσκον ευσεβισμόν, οι οποίοι συνήθως είναι αδιάφοροι διά τα παθήματα και τας περιπετείας του ανθρώπου εν τη ιστορία».
Τέλος, τονίζει πως «το κήρυγμα του Σταυρού και της Αναστάσεως ευρίσκεται, εις την εποχήν μας, επίσης αντιμέτωπον τόσον με την αλαζονικήν αυτοαποθέωσιν του συγχρόνου εκκοσμικευμένου, λογοκρατουμένου, πεπεισμένου διά την παντοδυναμίαν της επιστήμης, εαυτοκεντρικού και προσκεκολλημένου εις τα γεώδη και πρόσκαιρα ανθρώπου, του ανθρώπου χωρίς πόθον της αιωνιότητος, όσον και με την απώθησιν συνόλου της Ενσάρκου Θείας Οικονομίας και του «σκανδάλου» του Σταυρού, εν ονόματι της απολύτου υπερβατικότητος του Θεού και του αγεφυρώτου χάσματος ουρανού και γης.
Επί πάσι τούτοις, ημείς οι Ορθόδοξοι πιστοί, τιμιώτατοι αδελφοί και πεφιλημένα τέκνα εν Κυρίω, έμπλεοι της πείρας της λαμπροφόρου Αναστάσεως, λαβόντες φως εκ του ανεσπέρου φωτός, εν παντί ευχαριστούντες, τα άνω φρονούντες, έχοντες δε εντεύθεν ήδη τον αρραβώνα και τα ενέχυρα της εσχατολογικής πληρώσεως της Θείας Οικονομίας, αναβοώμεν, εν Εκκλησία, το «Χριστός Ανέστη!», δεόμενοι όπως ο παθών, ταφείς και αναστάς Κύριος καταυγάζη τας διανοίας, τας καρδίας και πάσαν την ζωήν ημών, κατευθύνη δε τα διαβήματα ημών προς παν έργον αγαθόν και ενισχύη τον λαόν Αυτού προς μαρτυρίαν του Ευαγγελίου της Αγάπης «έως εσχάτου της γης» (Πραξ. α’, 8), εις δόξαν του «υπέρ παν όνομα» ονόματος Αυτού».
ΠΑΤΡΙΑΡΧΗΣ ΑΛΕΞΑΝΔΡΕΙΑΣ ΚΑΙ ΠΑΣΗΣ ΑΦΡΙΚΗΣ ΘΕΟΔΩΡΟΣ Β’
“Στο τραπέζι σου προσκάλεσε πτωχούς, ανάπηρους, χωλούς”
«Οι εμπερίστατοι αδελφοί μας είναι εκείνοι που κρατούν τα κλειδιά του παραδείσου», τονίζει στο πασχαλινό μήνυμά του, με αφορμή τη μεγάλη εορτή της Χριστιανοσύνης ο Πατριάρχης Αλεξανδρείας και πάσης Αφρικής, Θεόδωρος Β΄.
«Οι Απόστολοι μαρτυρούν και η οικουμένη εορτάζει. Οι Απόστολοι ομολογούν και η οικουμένη αγαλλιάζει. Οι Απόστολοι βεβαιώνουν και η οικουμένη πιστεύει. Ότι αληθώς ανέστη ο Δημιουργός της ζωής μας. Ότι αληθώς ανέστη ο Αρχηγός της ζωής μας. Ότι αληθώς ανέστη ο Ανακαινιστής της ζωής μας.
Μπορεί όμως το αναστάσιμο φως να καταυγάσει το πυκνούμενο σκότος της ανθρωπίνης ιστορίας; Μπορεί το αναστάσιμο μήνυμα να φθάσει ανεμπόδιστο προς τον κάθε εν Χριστώ αδελφό μας, προς τον κάθε άνθρωπο καλής θελήσεως; Ή μήπως ακόμη απορεί ο προφήτης: «Ουχί πατήρ εις πάντων υμών; Ουχί Θεός εις έκτισεν υμάς; Tί ότι εγκατέλιπε έκαστος τον αδελφόν αυτού;» (Μαλαχίας, 2:10)», αναφέρει.
Προσθέτει, ακόμα, πως «όταν ο Θεός μάς δημιούργησε, το έκανε αυτοβούλως. Και όταν μάς αναδημιούργησε διά του Μονογενούς Του Υιού, το έκανε χωρίς εμείς προηγουμένως να προσφέρουμε κάτι. Η Βασιλεία όμως του Θεού, η ένωσή μας δηλαδή με τον Θεό, θα γίνει μόνο εάν εμείς ποθήσουμε τον Θεό. Μόνο εάν εμείς αναζητήσουμε τον Θεό. Μόνο εάν εμείς υπαρξιακώς προτάξουμε το θέλημα του Θεού».
Ο Πατριάρχης Αλεξανδρείας αναφέρει, ακόμα, στο μήνυμά του:
«Εμείς τί κάνουμε; Aφήνουμε στην άκρη τον φόβο του Θεού. Τόν θεωρούμε δήθεν απαξιωτικό για το εγώ μας. Και διαστρεβλώνουμε την δικαιοσύνη του Θεού. Τήν παρατηρούμε μέσα από τους παραμορφωτικούς φακούς του έθνους, της φυλής, του χρώματος, της διαφορετικότητας. Και φθάνουμε στο σημείο να θάβουμε κάτω από αλλεπάλληλα στρώματα στοιχείων ταυτότητας, το ένα και μοναδικό στοιχείο που μάς ενώνει όλους: την κοινή μας καταγωγή από τον Θεό.
Λησμονούμε ότι ένας Σαμαρείτης έγινε το πρότυπο της αγαπητικής φιλανθρωπίας. Λησμονούμε ότι μια Σαμαρείτιδα έγινε το πρότυπο της ειλικρινούς μεταστροφής. Λησμονούμε ότι μια πόρνη έγινε το πρότυπο της σωτηριώδους μετάνοιας. Λησμονούμε ότι ο ληστής της ενδεκάτης ώρας έγινε ο πρώτος οικιστής του Παραδείσου. Λησμονούμε ότι η μόνη διάκριση που μπορεί να υπάρξει σε επίπεδο ανθρώπινο είναι εκείνη που ξεχωρίζει τους αδελφούς μας σε αυτάρκεις και σε χρήζοντες βοηθείας».
Στη συνέχεια, τονίζει πως:
«Αγαπητοί μου αδελφοί,
Σήμερα που εορτάζουμε την Ανάσταση του Κυρίου και θα ανοίξουμε το σπιτικό μας για να μοιραστούμε τη χαρά μας, ας έχουμε κατά νου το θέλημα του Θεού. Ο Χριστός μάς είπε: «Όταν παραθέτεις γεύμα ή δείπνο, μην προσκαλείς τους φίλους σου, ούτε τους αδελφούς σου, ούτε τους συγγενείς σου, ούτε τους πλουσίους γείτονές σου… Αλλά όταν κάνεις τραπέζι και υποδέχεσαι φιλοξενουμένους, προσκάλεσε πτωχούς, αναπήρους, χωλούς, τυφλούς» (Λουκ. 14:13-14).
Γιατί άραγε να καλέσουμε όλους αυτούς που έχουν ανάγκη; Την απάντηση έδωσε ο Άγιος προκάτοχός μας, ο Πατριάρχης της έμπρακτης αγάπης, Ιωάννης ο Ελεήμων: «Διότι αυτοί πράγματι μπορούν να μάς βοηθήσουν να κληρονομήσουμε την Βασιλεία των Ουρανών». Δεν είναι λοιπόν μόνο ότι αδελφοί μας έχουν την ανάγκη μας. Πολύ περισσότερο έχουμε εμείς την ανάγκη τους, διότι οι εμπερίστατοι αδελφοί μας είναι που κρατούν τα κλειδιά του Παραδείσου.
Με αυτή την πίστη πορευόμαστε στην Αφρική των εθνών, στην Αφρική των φυλών, στην Αφρική των διαφορετικών πολιτισμών. Πίστη όχι διανοητική, αλλά πίστη καρδιακή. Πίστη όχι ιδεοληπτική, αλλά πίστη φιλάνθρωπη. Πίστη όχι προσωποληπτική, αλλά πίστη προσωπική, πίστη δηλαδή ότι στο πρόσωπο του κάθε αδελφού που συναντούμε στην ήπειρο της ελπίδας μπορεί να κρύβεται ο Χριστός, ο Αρχηγός της ζωής!».