Η Κρήτη βρέθηκε στην καρδιά της Τανζανίας προσφέροντας χαρά, αγάπη, δύναμη και αισιοδοξία! Δυο νέα παιδία από την πόλη του Ηρακλείου, ο Σαράντης Σιμάκης, ο αρχηγός της εθελοντικής- μη κυβερνητικής οργάνωσης Α.Τ.Α.Χ.Τ.Ο.Ι, και η Χάρις Κοκκιάδη, συμμετείχαν σε ένα projectμε πρωτοβουλία της ομάδας Wheeling2help η οποία εδρεύει στη Λαμία, ταξίδεψαν στο χωριόGongo(Κονγκό) της Τανζανίας για καλό σκοπό.
Ο στόχος της αποστολής ήταν να φτιάξουν τουαλέτες και κουζίνα στο σχολείο του χωριού Gongo (Κονγκό) της Τανζανίας. Στο σχολείο υπήρχαν ήδη τρία κτήρια με δύο αίθουσες για την κάθε τάξη από παλαιότερες δράσεις, που είχαν την υπογραφή άλλων οργανισμών.
Οι Κρητικοί εθελοντές συμμετείχαν στο δεύτερο γκρουπ της δράσης από τις 15 Νοεμβρίου μέχρι τις 25 Νοεμβρίου, το οποίο αποτελούνταν από 20 γυναίκες και 7 άντρες από όλη την Ελλάδα και Κύπρο, ένα αγόρι από τη Δανία και μια κοπέλα από την Τσεχία.
Σε συνεργασία αντίστοιχα με την τοπική οργάνωση της Τανζανίας SANA(SavingAfrican’sNature), που αναλαμβάνει την υποστήριξη και οργάνωση του project, η υλοποίηση του έργου έγινε συνδυαστικά από τους εθελοντές του Wheeling2helpκαι τους εργάτες του χωριού Κονγκό. Ένα σημαντικό μέρος του κόστους του project ήταν να βρεθούν τα κατάλληλα υλικά για το έργο, να αγοραστούν από την τοπική κοινωνία και όλα τα χρήματα πάνε στους ανθρώπους της τοπικής κοινωνίας.
Οι εθελοντές της ελληνικής ομάδας ήταν ο συνδετικός κρίκος, προκειμένου να τους μεταφέρουν τα πράγματα ευκολότερα και να τους βοηθήσουν με εργατικά χέρια να προχωρήσει η κατασκευή. Ενώσαν τις δυνάμεις τους προκειμένου να προσφέρουν στιγμές αλληλεγγύης, αγάπης, σεβασμού και συνολικής προσφοράς χτίζοντας ένα αισιόδοξο αύριο.
Έβαλαν λοιπόν το δικό τους λιθαράκι για να χτιστεί η κουζίνα και οι σχολικές τουαλέτες και λίγες μέρες μετά την επιστροφή απόλαυσαν το αποτέλεσμα του έργου τους που είχε σχεδόν τελειώσει- εκκρεμούσε μόνο να μπει η οροφή στην κουζίνα.
Το πρώτο σκέλος του project ήταν να φτιαχτούν τουαλέτες για 450 παιδιά που ζουν στο χωριό και καλούνται να βρίσκονται καθημερινά σε πρωτόγονες για εμάς συνθήκες υγιεινής, πέρα για πέρα ανθυγιεινές.
Σύμφωνα με τον Σαράντη Σιμάκη: «Είδαμε άθλιες συνθήκες υγιεινής, παιδιά ξυπόλητα σε ένα χώρο εστίας μολύνσεων που έκαναν την ανάγκη τους ή πήγαιναν στη φύση».
Το δεύτερο σκέλος ήταν να φτιάξουν ένα χώρο όπου τα παιδιά θα είχαν την “πολυτέλεια” να σιτίζονται, ώστε να μην χρειάζεται είτε να αφήνουν τα μαθήματα τους και να πηγαίνουν έως και 12 χλμ μακριά για το γεύμα τους είτε να μένουν νηστικά για να παρακολουθούν το μάθημα.
Επομένως, η σκέψη για τη δημιουργία κουζίνας ήταν απαραίτητη, έστω και για ένα μικρό κολατσιό.
Όπως αναφέρουν στην «Π», δέκα μέρες ήταν αρκετές για να ζήσουν τη μοναδική εμπειρία προσφοράς και της αλληλεγγύης πέρα από τα σύνορα και να μας περιγράψουν τις μοναδικές και κοσμογονικές εμπειρίες τους, καταστάσεις που τους έκαναν να αναλογιστούν τις ουσιαστικές αξίες και τα ιδανικά της ζωής, καθώς είχαν την ευκαιρία να αντιληφθούν πώς ζουν και πώς θέλουν να πορεύονται στη ζωή.
Οι ίδιοι κρατάνε μια συνειδητή στάση ζωής μέσα από τη δύναμη του εθελοντισμού, της συνεργασίας, της ισότητας και της ενσυναίσθησης, καθώς δεν είναι η πρώτη φορά που δραστηριοποιούνται σε ένα τέτοιο εγχείρημα.
Για τον Σαράντη Σιμάκη ήταν το δεύτερο ταξίδι φιλανθρωπικού χαρακτήρα, έπειτα από μερικούς μήνες που είχε επιστρέψει από το Νεπάλ. Η Χάρις Κοκκιάδη, δε, επισκέφθηκε για δεύτερη φορά την Τανζανία μετά από ένα χρόνο σε ένα αντίστοιχο ταξίδι που είχε στόχο την εφαρμογή εναλλακτικού τρόπου εισοδήματος των ντόπιων με απώτερο σκοπό την προστασία του περιβάλλοντος.
Πέρυσι είχαν κατασκευάσει ένα ορνιθοτροφείο, μετά από εκτιμώμενες έρευνες, με σκοπό οι ντόπιοι να δραστηριοποιηθούν σε ένα άλλο εγχείρημα, καταλαμβάνοντας το ίδιο μηνιαίο εισόδημα, χωρίς την καταστροφή του περιβάλλοντος, που μέχρι τότε το λάμβαναν από το κόψιμο των δέντρων από την πλούσια φύση του δάσους τους, μέσα από την παραγωγή κάρβουνου.
Φέτος, στη θέαση αυτού του ολοκληρωμένου πια έργου τους, η συγκίνηση για τη Χάρι Κοκκιάδη ήταν απερίγραπτη, όπως μας πληροφορεί: «’Οταν πήγα φέτος και είδα το δημιούργημά μας ότι δουλεύει, αυτό στο οποίο βοήθησες έγινε πραγματικότητα και πραγματικά επηρεάζει δεκάδες κόσμο και μπορεί στο μέλλον και εκατοντάδες, τα συναισθήματα ήταν μοναδικά.
Ακόμα όταν ρώτησα κάποια άτομα αν θα ξαναγυρνούσαν στην παραγωγή κάρβουνου απάντησαν “nο way”! (με τίποτα). Δηλαδή, οι ίδιοι θέλουν να προστατέψουν το περιβάλλον τους από την στιγμή που έχουν εναλλακτική επιλογή. Το ίδιο ευελπιστούμε να γίνει και με το σχολείο».
Οι συνθήκες και το κόστος για ένα τέτοιο εγχειρήμα και τα οφέλη της αποστολής
Σε κάθε αποστολή υπάρχει το πρακτικό κομμάτι και το συναισθηματικό κομμάτι. Όσον αφορά το πρακτικό κομμάτι το κόστος της εθελοντικής δραστηριότητας το αναλαμβάνει ο καθένας μόνος του. Ο ίδιος χρειάζεται να κλείσει τα αεροπορικά του εισιτήρια, τα οποία κυμαίνονται περίπου στα 500 ευρώ, τα έξοδα για τη διατροφή και τη διαμονή που είναι και αυτά προσιτά, γύρω στα 400 ευρώ, καθώς χρειάζεται να διαθέτουν και κάποια χρήματα προκειμένου να αγοραστούν τα υλικά για το εκάστοτε project, τα οποία συνολικά ανέρχονται στα 1.000 ευρώ.
Τα καταλύματα καθόλη τη διάρκεια της διαμονής τους είχαν παραχωρηθεί από έναν από τους ιδρυτές της SΑΝΑ παρέχοντάς τους τα βασικά στο πλαίσιο της δράση. Ένα εναλλακτικό ξενοδοχείο με σκοπό να φιλοξενεί ομάδες και εθελοντές προκειμένου να λύσει τον στερεότυπο φόβο, την ανησυχία και τον ενδοιασμό των συμμετεχόντων για την διαμονή τους. Επίσης, ο ίδιος ο ιδιοκτήτης με δικούς του οδηγούς τούς μετέφεραν κάθε μέρα στο χωριό, από το οποίο ήταν 20 λεπτά μακριά.
Όπως λέει η Χάρις: « Το συγκεκριμένο projectείναι κάτι οργανωμένο, υπάρχει ο κατάλληλος οργανισμός αντίστοιχα στην Αφρική, όπου συνεργάζεται με τον ελληνικό. Είναι όλα δρομολογημένα, υπάρχουν οι κατάλληλες ταξιδιωτικές οδηγίες, γίνονται τα απαραίτητα εμβόλια.
Από την άλλην υπάρχουν και ευτράπελα που προκύπτουν και εκεί ο καθένας πρέπει να είναι προετοιμασμένος και ανοιχτός σε περιπέτειες και να ξέρει ότι μπορεί να τις αντιμετωπίσει, όπως το να ζει στη φύση παρέα με άλλα ζωύφια, έντομα, ερπετά, να σκάνε λάστιχα και να τα φτιάχνεις, ακόμα και να ζει κάτω από την τροπική βροχή.
Οι Τανζανοί έπιναν νερό από το πηγάδι, έπλεναν τα ρούχα τους, έκαναν μπάνιο από το βρόχινο νερό το ίδιο κάναμε και εμείς». Οι Ηρακλειώτες εθελοντές δηλώνουν πρόθυμοι να βοηθήσουν, να στηρίξουν και να συμβουλέψουν οποιονδήποτε επιθυμεί να επιχειρήσει ένα τέτοιο βήμα. Είναι εδώ να λύσουν ενδεχόμενες φοβίες και ανησυχίες, καθώς και να δώσουν οδηγίες στους ενδιαφερόμενους και εναλλακτικούς τρόπους να καλύψουν τα έξοδά τους.
Από συναισθηματική σκοπιά, το πιο δυνατό και ιδιαίτερο συναίσθημα που έζησαν από αυτή την εμπειρία ήταν η επαφή με τα παιδιά. Μέσα από την αυθεντική και αθώα αγκαλιά των παιδιών σε συνδυασμό με τη δική τους ανθρώπινη πλευρά που έβγαινε αβίαστα, εκεί συνειδητοποιήσαν ότι από όλη αυτή τη δράση δεν έχουν τίποτα να χάσουν παρά μόνο να κερδίσουν: «Ξέρανε από τους προηγούμενους τραγούδια όπως το “χαρωπά τα δυο μου χέρια τα χτυπώ”.
Τους μάθαμε τρίλιζα για να βάλουν το μυαλό τους να δουλεύει, πως θα κινηθούνε, παίξαμε μπάλα μαζί, πάνω από 100 παιδιά κυνηγούσανε μια μπάλα, παίξαμε ένα μίνι παιχνιδομαραθωνιο, τα “μήλα”, χορέψαμε.
Και εκεί καταλάβαμε ότι μέσω παιχνιδιού όταν ασχολείσαι με τα παιδιά γεμίζεις μέσα σου, όταν παίζεις μαζί τους γίνεσαι και ο ίδιος ξανά παιδί, ότι πρακτικά πήγες να σκάψεις αλλά ουσιαστικά σκάβεις μέσα στον εαυτό σου και προσπαθείς να γίνεις καλύτερος άνθρωπος» αναφέρει ο Σαράντης.
Η αλληλεπίδραση μεταξύ της ελληνικής κουλτούρας με την αφρικανική
Η συγκεκριμένη ενέργεια δημιούργησε μία γέφυρα ανάμεσα σε δυο πολύ διαφορετικούς κόσμους, τον δυτικό κόσμο, βασισμένο στην πληθώρα αγαθών και τον κόσμο της Αφρικής, όπου συχνά δεν υπάρχουν ούτε τα στοιχειώδη.
Αυτό που διαφοροποιεί τη συγκεκριμένη δράση από άλλες είναι ότι πας ο ίδιος να βοηθήσεις και να προσφέρεις τα χρήματά σου και δεν στέλνεις απλώς τα χρήματά σου. Η ειδοποιός διαφορά έγκειται στην αλληλεγγύη όχι απλά στη φιλανθρωπία.
«Σε αυτά τα ταξίδια φεύγεις από το εγώ και πας στο εμείς. Ήταν ένα μεγάλο όνειρο αυτό που ζήσαμε» δηλώνει με ενθουσιασμό ο Σαράντης και συνεχίζει η Χάρις, λέγοντας χαρακτηριστικά: «Ο κόσμος βλέπει ότι πάμε εκεί να βοηθήσουμε, άρα λένε ότι ενδιαφέρονται για εμάς, αυτό που γίνεται στο χωριό μου είναι κάτι σημαντικό, ξέρει ότι δουλεύουμε υπό ίσους όρους και συνθήκες με αυτούς.
Κάθε μέρα δενόμασταν με τους ντόπιους και αυτοί με εμάς και αυτό φάνηκε την τελευταία μέρα, που τους διοργάνωσαν ένα αποχαιρετιστήριο πάρτι στην καρδιά του χωριού με ό,τι μέσα διέθεταν, με παραδοσιακή μουσική και παραδοσιακό χορό δικό τους, όπου γινόμασταν μούσκεμα στον ιδρώτα από τον χορό. Τα παιδιά μάς έπιαναν να χορεύουμε, μας έπαιρναν αγκαλιά, ρωτούσαν αν θα φύγουν αύριο. Μια συγκινητική στιγμή που αποχωριζόσουν αυτά τα παιδιά».
Το κοινό σημείο αναφοράς των δύο πολύ διαφορετικών λαών είναι η φιλοξενία τους και η φύση των ανθρώπων που είναι αρκετά φιλικοί και χαρούμενοι. Όπως μας πληροφορεί η Χάρις, από την πρώτη κιόλας μέρα οι Τανζανοί δεν τους δυσκόλεψαν καθόλου στο θέμα της προσέγγισης. «Οι Κονγκολέζοι είναι ένας γλυκός, ειρηνικός λαός και αυτό φαίνεται και από τα χαρακτηριστικά των προσώπων τους.
Άλλωστε δεν είναι τυχαία η μόνη χώρα στην Αφρική, η οποία δεν είχε ποτέ εμφύλιο πόλεμο, πράγμα που μαρτυράει την ευγενή κουλτούρα τους και τον πολιτισμό τους.
Αυτό που σου διδάσκει αυτός ο λαός και το είχαμε ανάγκη ως νέοι Έλληνες, λόγω της δικής μας γενιάς και το τι βιώνουμε είναι ότι υπάρχει λύση, κάνε κάτι γι’ αυτό. Κάνε κάτι με τα ίδια σου τα χέρια γι’ αυτό, συνέχισε να χαμογελάς και δώσε μια λύση, μην περιμένεις από άλλους αλλά μην μοιρολατρείς κιόλας. Και αυτό είναι μεγάλο μάθημα».
«Μια μέρα όταν άρχισε να βρέχει τροπική καταιγίδα, η οποία είναι πολύ δυνατή και διαρκεί 7- 8 ώρες, την ώρα που εμείς δουλεύαμε και δεν μας ένοιαζε να σταματήσουμε, συνεχίσαμε. Βρεχόμασταν και ήμασταν ακόμα πιο αποφασισμένοι να μην σταματήσουμε και να συνεχίσουμε. Μεταξύ άλλων εθελοντών ακούσαμε σχόλια εκείνη την στιγμή “ποπο τι τέλεια” ή “δεν έχω ξανακάνει τίποτα με βροχή ποτέ στη ζωή μου και τώρα κουβαλάω τούβλα στην βροχή”. Αυτό το συναίσθημα είναι μαγικό!» επισημαίνει ο νεαρός εθελοντής.
Αντίστοιχα, η ελληνική κουλτούρα παρέσυρε τους ντόπιους στο ομαδικό πνεύμα της, όπως λέει ο Σαράντης Σιμάκης : «Όλοι οι άνθρωποι είμαστε τόσο διαφορετικοί μεταξύ μας, όμως όταν βάζουμε μπροστά το κομμάτι της προσφοράς, όλα τα άλλα είναι ανούσια.
Συνδυάσαμε τη δική μας νοοτροπία με τη δική τους, με τη δικιά μας τρέλα, το χαμόγελο, τον αυθορμητισμό, τη διάθεση, την ενέργεια. Από την άλλη, οι Κονγκολέζοι προσφέρθηκαν να μας μάθουν να μιλάμε τη γλώσσα τους, τη Σουαχίλι.
Επίσης, δοκιμάσαμε την τοπική τους κουζίνα και προσαρμοστήκαμε στη διατροφή τους. Μαγείρευαν για εμάς ρίζες δέντρων, αρκετά φαγητά με κύριο συστατικό την μπανάνα, τα οποία ήταν πάρα πολύ νόστιμα, δοκιμάσαμε καρύδες, ανανά και πολλά τροπικά φρούτα» αναφέρει ο Σαράντης.
Ευαισθητοποιημένη η τοπική κοινωνία του Ηρακλείου μέσα από τα μάτια των εθελοντών
«Το Ηράκλειο έχει ανάγκη την έκθεση αυτών των δράσεων και υπάρχει η ανάγκη τα άτομα να είναι πιο ανοιχτά στο να το δοκιμάζουν εθελοντικές ενέργειες. Προσωπικά βλέπω μια ανάπτυξη του εθελοντισμού στο Ηράκλειο και νομίζω σημαντικό αρωγό αποτελούν οι νέοι, οι οποίοι είναι πιο εξωστρεφείς άτομα, αποκτούν εμπειρίες και μετά έχουν τη θέληση να τις επικοινωνήσουν.
Επίσης υπάρχουν αρκετές οργανώσεις και οργανισμοί που με τον τρόπο τους δίνουν το δικό τους στίγμα. Σίγουρα στο Ηράκλειο γίνονται περισσότερα πράγματα και υπάρχει ανάγκη για ακόμα περισσότερα πράγματα» δηλώνει η Χάρις Κοκκιάδη.
Ο Σαράντης Σιμάκης μέσα από την χρόνια ενασχόλησή του με εθελοντικές δράσεις αναφέρει ότι οι Ηρακλειώτες είναι ευαισθητοποιημένοι, απλώς δεν είναι πλήρως ενήμεροι. Πιστεύει ότι όσο μεταδίδονται μηνύματα και υπάρχει θέληση, η ανάγκη για προσφορά θα μεγαλώνει, εξαρτάται από τον καθένα κατά πόσο θέλει να συνεχίζει το ταξίδι της αλληλεπίδρασης με τους άλλους ανθρώπους.