Φίλε Σπύρο Δανέλη,
Παρακολουθώ τις δημόσιες παρεμβάσεις σου τον τελευταίο καιρό σχετικά με την ανάγκη (;) σύμπτυξης «προοδευτικού μετώπου» στον τόπο για την αντιμετώπιση της επέκεινα κρίσης.
Αλλά μέτωπο θα πει πόλεμος. Και πόλεμος εναντίον ποιου; Ασφαλώς εναντίον των άλλων που δεν είναι στο μέτωπο. Έτσι πορευτήκαμε σαν λαός (ίσως και σαν έθνος) σε όλη μας την νεώτερη ιστορία.
Η εθνική παλιγγενεσία μέτρησε περισσότερους νεκρούς στις εμφύλιες συρράξεις (λένε ορισμένοι ιστορικοί) απ’ όσους ο απελευθερωτικός αγώνας. Ξαναφάγαμε τις σάρκες μας στον εμφύλιο όταν ο υπόλοιπος κόσμος πολεμούσε για ανόρθωση.
Μετά ήρθαν άλλοι σωτήρες που μας ζητούσαν να ενταχθούμε σε άλλα «μέτωπα» κατά της «φαυλοκρατίας» και πέτυχαν την καταστροφή της Κύπρου. Ύστερα ήρθαν πιο «πολιτισμένες» μετωπικές γραμμές από τον πατριάρχη του λαϊκισμού που μας γαλούχησε πως «ο λαός δεν ξεχνά τι σημαίνει δεξιά» για να έλθει το σήμερα, που η «φαυλοκρατία» του Παπαδόπουλου βαφτίστηκε «παλιό πολιτικό σύστημα» και πως «ή θα τους τελειώνουμε ή θα μας τελειώσουν».
Και για να θυμηθούμε τα «κρητικά» μας, ασφαλώς δεν ξεχνώ πως και εσύ και εγώ ήμαστε και «προδότες και κότες», κατά την μαντινάδα του γνωστού αριμάνιου, ενώ εκείνος ήταν ήρωας και αγρίμι, αφού στο δημοψήφισμα ψηφίσαμε ΝΑΙ, που μπορεί να μην επικράτησε στην κάλπη, αλλά επικράτησε στην ζωή.
Μέτωπο προοδευτικό τι ακριβώς θα πει; Θα μετέχουν οι ΑΝΕΛ ή όχι; Και αν όχι, γιατί; Αφού αυτός ο τόπος τους χρωστά τη σωτηρία, contra στους «τραπεζίτες που έγιναν πρωθυπουργοί» και στους «υπουργούς που έγιναν τραπεζίτες» (τι φτήνια!). Και αν συμμετέχουν οι ΑΝΕΛ, εμείς να συμπαραταχθούμε σε αυτό το μέτωπο; Άλλωστε «salutas patriae suprema lex est».
Και άραγε αυτό μπορεί να μας το ξεκαθαρίσει η άποψη η μαχόμενη υπέρ του «προοδευτικού μετώπου»; Εκείνο το πολιτικό κεφάλαιο που ακούει στο όνομα Ραγκούσης πιέζει καθημερινά το ΚΙΝΑΛ να «δηλώσει» ότι δεν θα συνεργαστεί με τον Μητσοτάκη. Άραγε είναι politically correct να ζητήσουμε από τους «μετωπικούς» να μας ξεκαθαρίσουν απάντηση σχετικά με την συμμετοχή των ΑΝΕΛ στο «μέτωπο» ή όχι; Εντάξει, παιχνιδίζω, αφού δεν μπορώ να φανταστώ κανένα από τους «ορθολογιστές» του Ποταμιού να συμπράξουν σε τέτοια πολιτικά σχήματα.
Αλλά, για να ξαναδούμε τον λόγο ύπαρξης του «μετώπου». «Μέτωπο προοδευτικό» για την σωτηρία τίνος; Της πατρίδας; Της ιδεολογίας, ετούτης ή εκείνης; Της πολιτικής επιβίωσης ανθρώπων; Αν η απάντηση είναι αυτόθροη, τότε γιατί πάλι ως Έλληνες πρέπει να ανακαλύψουμε την πυρίτιδα;
Τι ακριβώς μέτωπο συνέπηξαν οι Κύπριοι, οι Πορτογάλοι και οι Ιρλανδοί και «καθάρισαν»; Συνέπηξαν μέτωπο ευημερίας του τόπου τους χωρίς κομματικές παρωπίδες. Άλλωστε το ίδιο – υπό κλίμακα – δεν συνέβη στην Ελλάδα με την κυβέρνηση ΑΝΕΛΟΣΥΡΙΖΑ, όταν οι άγιες ιδεολογίες του μπολσεβικισμού και του φασιστικού τίποτα, συνεταιρίστηκαν για να σώσουν τον τόπο απ’ τα μνημόνια;
Άρα; Ασφαλώς ουτοπία για τους Έλληνες είναι η συστράτευση σε επίπεδο κομμάτων εξουσίας που το κάθε ένα γουστάρει (αυτή είναι η πρέπουσα έκφραση) την εξουσία «όχι υπέρ πάτρης» αλλά υπέρ πάρτης. Έτσι πάντα σ’ αυτόν τον έρμο τόπο οι διχαστικές απόψεις για τις συμπτύξεις μετώπων θα είναι κυρίαρχες.
Όταν, Σπύρο, καλέ μου φίλε έγινε το Ποτάμι, που το τιμάς και σε τιμάει, ο στόχος ο καλός ήταν να μπολιαστεί το πολιτικό σύστημα ή πάντως ο πολιτικός λόγος με ορθολογισμό.
Ποτέ το Ποτάμι δεν άρθρωσε ούτεμια λέξη λαϊκισμού. Ποτέ το Ποτάμι δεν ολίσθησε σε πολιτικές ανοησίες. Θα πουν πολλοί πως εκεί ήταν το λάθος του αφού απευθύνεται σε ένα κοινό που έχει ευήκοο ους στα «Ζάππεια», στους «ζουρνάδες» και στην άποψη ανθρώπων που κάνουν 360° στροφή και νομίζουν πως έστριψαν.
Άρα;
Μη με βάζεις στον πειρασμό να μετρήσω το βάρος ή το ελλιποβαρές των δύο μονομάχων, γιατί τότε θα βαρύνει η παιδεία, τα ένσημα εργασίας, ο ορθός λόγος, η μη παροχολογία και η μη ευτέλεια του ενός έναντι του άλλου, παρά το «βαρύ» όνομα που φέρει.
Και βέβαια μη μου πεις να μη μετρήσω το βάρος των επικεφαλής αλλά το βάρος των κομμάτων γιατί ασφαλώς από το κεφάλι βρωμάει (ή όχι;) το ψάρι.
Και όχι μόνο.
Ασφαλώς στο επερχόμενο ως πρώτο κόμμα υπάρχουν και μάλιστα σε περίοπτες θέσεις άνθρωποι που τους είχαμε θαυμάσει είτε σε ακροδεξιές κορώνες είτε σε αναθέσεις πολιτικού αξιώματος από τον εγκληματία Παπαδόπουλο.
Όμως ο «εγκλωβισμός» αυτών των ανθρώπων σε ένα κόμμα εξουσίας τους υποχρεώνει να παίξουν με τους κανόνες της αστικής δημοκρατίας, παρά βέβαια τον κίνδυνο μολύνσεως του κόμματος. Έξω από αυτή την περιχαράκωση θα ενίσχυαν τις σβάστικες.
Απ’ την άλλη μεριά το απερχόμενο από την εξουσία κόμμα θα πάρει μαζί του τους ανθρώπους που πίστευαν από θεσμικές θέσεις ότι «η 17 του Νοέμβρη (όχι του ΕΜΠ) είχε στο κέντρο της ιδεολογίας της τον άνθρωπο», θα πάρει μαζί του εκείνη που στις 2 το πρωί με κλαίουσα φωνή κατήγγειλε στο πανελλήνιο από την τηλεόραση ότι απόφαση του ΣτΕ στερεί από τα παιδάκια το γάλα στους παιδικούς σταθμούς.
Θα πάρει μαζί του και τον γνωστό τραμπούκο και τον ντιλετάντε καραγκιόζη που στις κοινές με άλλους φωτογραφίες στέκει στα ακροδάχτυλα για να δείχνει πιο ψηλός. Και κυρίως – για να σοβαρευτούμε – θα πάρει μαζί του την συζυγικού φασισμού νοοτροπία ότι «πήραμε τις εκλογές, αλλά δεν πήραμε την εξουσία». Ξέρω πως οι παραπάνω γραμμές θα με κατατάξουν πολιτικά στα μάτια όσων ξέρουν να διαβάζουν μόνο άσπρο – μαύρο, αλλά μικρό το κακό.
Έλαβα το διαδικτυακό ερωτηματολόγιο του Ποταμιού για το τι θέλουμε κτλ από το κόμμα. Εκεί υπήρχε η ερώτηση σε τι θα μπορούσαμε να συνυπάρξουμε με τον Σύριζα, και απάντησα πως μόνο στο Μακεδονικό και στον χωρισμό Εκκλησίας από το κράτος (αν και ο Σύριζα δεν το πολυφωνάζει το τελευταίο) ταυτίζονται οι απόψεις μας.
Βλέπεις εσύ και κάτι άλλο;
Αλλά κάτι άλλο χειροπιαστό όχι γενικότητες περί δημοκρατίας, οικολογίας και ανθρωπισμού.
Ρεζουμές. Ποιο είναι το «δια ταύτα» των παραπάνω γραμμών αφού μέτωπο και συμπράξεις δεν προτείνουν, και αφού η μόνη πανκομματική συμπαράταξη αφήνει αδιάφορα κόμματα, στελέχη και ψηφοφόρους.
Ας μείνουμε, σήμερα, Σταύρο (ωχ, Σπύρο ήθελα να γράψω) έξω από αυτές τις κινήσεις «προοδευτικού μετώπου».
Ειδικά σε ό,τι σε αφορά, η αθλιότητα της κριτικής που σου γίνεται δεν υφέρπει πλέον, αλλά ανοιχτά εκφράζεται από άλλοτε ομοτράπεζούς σου, ίσως και φίλους σου, ότι «ο Σπύρος ψάχνει έδρα», κι έχουν συμπαραστάτες ακόμη και από το βήμα της Βουλής όπως θυμάσαι εκείνο τον βουλευτή του ΠΑΣΟΚ.
Διατηρώ για τον εαυτό μου το δικαίωμα να νοιάζομαι για τους ανθρώπους στους οποίους πιστεύω. Αυτή είναι η ratio του κειμένου μου. Και ασφαλώς ξέρω ότι Σύριζα δεν είναι μόνο οι παραπάνω μνημονευόμενοι αλλά δυστυχώς το πνεύμα συνδιαλλαγής δεν το εκφράζει ούτε Ξανθός ούτε ο Φωτάκης κ.α. με την πολιτική τους ευπρέπεια.
Και ασφαλώς δεν ξεχνώ τους χιλιάδες οπαδούς του Σύριζα που πίστεψαν και πολλοί ακόμα πιστεύουν σ’ αυτόν. Και δεν αναφέρομαι ασφαλώς στους «εστιώμενους στο πραιτώριο» αλλά στους ανυστερόβουλους πιστούς. Σ’ αυτούς τους συμπολίτες μας, μετά τις εκλογές, χρωστούμε και μας χρωστούνε μια συζήτηση όχι βέβαια για να «τους τελειώσουμε ή να μας τελειώσουν», αλλά για να βρούμε τα όποια κοινά πατήματα έχομε.
Υ.Γ. Και να συνυπογράψω με την άδειά του και το κείμενο του άλλου Σπύρου, του Λυκούδη, στα ΝΕΑ της 20.8.2018 που τελειώνει με την φράση: «Η πολιτική έχει καλώς ή κακώς σκληρές πλευρές. Η μετεξέλιξη του ΣΥΡΙΖΑ και όλα όσα θα την συνοδεύσουν, αν υπάρξει, περνάει μέσα από την εκλογική – πολιτική του ήττα.». Και ξέρουμε καλά τι εννοεί ο Λυκούδης όταν λέει «πολιτική» ήττα.
Χαίρε!
* Ο κ. Κωνσταντίνος Παπαδάκης είναι δικηγόρος, ΣΑΑΣ του Ποταμιού για την Κρήτη.