Μάχη με τον χρόνο, όπου το κάθε λεπτό μπορεί να είναι πολύτιμο ή και μοιραίο, έδιναν για πολλές ώρες από το πρωί του Σαββάτου μέχρι και τις βραδινές ώρες οι πυροσβέστες, ο καθένας από το δικό του μετερίζι. Οι ομάδες διάσωσης της πυροσβεστικής που βρίσκονταν στους δρόμους των περιοχών που επλήγησαν έβαλαν κι εκείνοι σε κίνδυνο τις ζωές τους για να σώσουν άλλες ζωές και τα κατάφεραν.
Μία άλλη όμως μάχη εξίσου σημαντική, ήταν και αυτή που έδωσαν τα στελέχη της Πυροσβεστικής που βρίσκονταν στο Συντονιστικό Κέντρο, το οποίο βρισκόταν σε γενική επιφυλακή και όλοι οι τηλεφωνητές βρίσκονταν στις θέσεις τους για να μπορέσουν όχι μόνο να συγκεντρώνουν πληροφορίες που διοχέτευαν στους συναδέλφους τους που βρίσκονταν στο πεδίο της … μάχης, αλλά και να δώσουν οδηγίες στους ανθρώπους που κινδύνευαν και να αναπτερώσουν επίσης και το ηθικό όλων εκείνων που η ζωή τους απειλούνταν από τη στάθμη του νερού που ανέβαινε απειλητικά.
Ο πρόεδρος της Ένωσης Υπαλλήλων Πυροσβεστικού Σώματος Κρήτης Μανόλης Αντωνακάκης ήταν ένας από τους δέκα πυροσβέστες που κλήθηκαν να διαχειριστούν την σοβαρή αυτή κατάσταση.
Ένα από τα στοιχεία που αποτυπώνουν το τι επικράτησε το προηγούμενο Σάββατο είναι το γεγονός ότι πυροσβέστες που απαντούσαν στα τηλέφωνα των πολιτών που καλούσαν έντρομοι σε βοήθεια μιλούσαν χωρίς ένα διάλειμμα για περισσότερες από δέκα ώρες! «Αν θυμάμαι καλά τα πρώτα τηλεφωνήματα ξεκίνησαν γύρω στις δέκα το πρωί.
Δέκα άνθρωποι προσπαθούσαμε να αντιμετωπίσουμε όσο το δυνατόν πιο γρήγορα και αποτελεσματικά γινόταν σε συνεργασία πάντα με τους συναδέλφους μας έξω στους δρόμους, αυτόν τον εφιάλτη που προκάλεσε η απίστευτη νεροποντή» μας λέει ο κ. Αντωνακάκης και προσθέτει: «Μπορεί να πέρασαν και δέκα ώρες που δεν σταματήσαμε να μιλάμε. Αυτό ήταν το καθήκον μας, αυτό έπρεπε να κάνουμε γιατί και από τη δική μας πλευρά εξαρτιόντουσαν ανθρώπινες ζωές».
Οι κλήσεις που δέχτηκε το διάστημα αυτό η Πυροσβεστική υπερέβησαν τις 500, σύμφωνα με τον συνδικαλιστικό εκπρόσωπο των πυροσβεστών. Μεταξύ αυτών που καλούσαν για βοήθεια, όπως μας αναφέρει, ήταν αρκετά παιδιά αλλά και ανήμποροι ηλικιωμένοι. «Υπήρξαν περιπτώσεις που μικρά παιδιά μάς τηλεφωνούσαν και μας έλεγαν ότι είναι με τους γονείς ή τους παππούδες και κινδύνευαν να πνιγούν.
Υπήρξαν και ηλικιωμένοι άνθρωποι που ήταν κατάκοιτοι και ο όγκος του νερού και της λάσπης που είχαν συγκεντρωθεί έξω από τα σπίτια τους ήταν τεράστιος. Από τις πιο δυνατές στιγμές όμως ήταν μια περίπτωση με ένα παραπληγικό παιδί, το σπίτι των οποίων είχε πλημμυρίσει. Όμως και η περίπτωση ενός συμπολίτη μας ήταν εξίσου δύσκολη και απαιτούνταν άμεσες διαδικασίες κι από εμάς αλλά κυρίως από τους συναδέλφους που βρίσκονταν έξω για να τον σώσουν.
Ήταν η περίπτωση ενός άνδρα στον Καρτερό, ο οποίος είχε εγκλωβιστεί στο αυτοκίνητό του και το νερό άρχισε να μπαίνει στο εσωτερικό του οχήματος. Κάθε δύο λεπτά ο άνθρωπος τηλεφωνούσε γιατί έβλεπε το νερό να ανεβαίνει. Προσπαθούσαμε να τον εμψυχώσουμε και παράλληλα να δίνουμε οδηγίες στους πυροσβέστες για τον άμεσο εντοπισμό του».
Δυνατά συναισθήματα
Όπως εξηγεί ο ίδιος, η κάθε περίπτωση έχει το δικό της ψυχολογικό φορτίο, το οποίο είναι σίγουρα βαρύ και μεταφέρεται και στους ανθρώπους που καλούνται να διαχειριστούν μια τέτοια κρίση. «Η δουλειά μας δεν είναι μόνο να δεχόμαστε τα τηλεφωνήματα. Παράλληλα πρέπει να είμαστε σε θέση να δίνουμε προτεραιότητα εκεί που πρέπει, διότι ο κόσμος είναι σε πανικό και σίγουρα όλες οι περιπτώσεις δεν είναι οι ίδιες.
Μιλάμε με τον κόσμο και προσπαθούμε να εκτιμήσουμε την κατάσταση. Πέρα από αυτό, δίνουμε και οδηγίες που μπορεί να είναι σωτήριες. Παράλληλα να συντονίσουμε τα οχήματα και τις δυνάμεις που είναι έξω και αναλαμβάνουν το πιο δύσκολο μέρος. Αυτοί οι συνάδελφοι κρατούν στα χέρια τους ανθρώπινες ζωές και πραγματικά υπερβαίνουν εαυτούς και τους αξίζουν συγχαρητήρια» καταλήγει ο κ. Αντωνακάκης.