Δύο ημέρες πριν κλείσει τα 64 του χρόνια, ο ιδιαίτερα αγαπητός Κρητικός καλλιτέχνης, βρέθηκε νεκρός σε κατάλυμα που έμενε στις Κάτω Γούβες.
Ο Μανώλης Λιδάκης ταλαιπωρήθηκε αρκετά με προβλήματα υγείας τους τελευταίους μήνες, δεν έχουν γίνει ακόμα γνωστά τα αίτια του θανάτου του, φως θα δείξει η νεκροψία που θα ακολουθήσει.
Παγωμένη η κοινωνία του Ηρακλείου, ο καλλιτεχνικός κόσμος, από την απώλεια ενός σπουδαία τραγουδοποιού.
Στις 24 Ιανουαρίου, ο Μανόλης Λιδάκης παραχώρησε συνέντευξη στην εφημερίδα ”Πατρίς” και την Άννα Κωνσταντουλάκη, έμελλε να είναι και η τελευταία του συνέντευξη.
Μάλιστα, σε αυτήν δήλωνε έτοιμος να επιστρέψει στην κανονική του ζωή μετά από το πρόβλημα υγείας που τον ταλαιπώρησε για μήνες και ήταν η αιτία που ακύρωσε το καλοκαίρι το πρόγραμμα των συναυλιών του.
Ακολουθεί η συνέντευξη
-Γιατί πιστεύετε ότι σας αγαπάει ο κόσμος;
«Δεν είναι εύκολο να απαντήσω, δεν έχω άποψη. Νομίζω, οι άνθρωποι αγαπούν την φωνή μου, πιθανόν τους αρέσει και ο χαρακτήρας μου. Αυτό που εκπέμπει ο καθένας μας είναι διαφορετικό.
– Έχετε πολλούς φίλους και πού στηρίζετε η φιλία;
Είναι μετρημένοι στα δάκτυλα του ενός χεριού, δεν είναι λίγοι. Ευτυχώς για την εποχή μας, είναι πάρα πολλοί.
Η φιλία στηρίζεται στην ανιδιοτέλεια και στην «συγγένεια» που νιώθουμε με τον άλλο, χωρίς να είναι συγγενής μας.
– Πώς βιώσατε την περιπέτεια της υγείας σας;
Όχι εύκολα, αλλά είχα μια μοναδική εμπειρία να παρακολουθήσω την αρθροπλαστική μου.
Είδα τι συμβαίνει μέσα στο σώμα μου, γιατί η επέμβαση από τον εξαιρετικό γιατρό και φίλο μου Γιώργο Κουβίδη, δεν έγινε με ολική νάρκωση.
Αλλιώς είναι να σε χειρουργεί ένας άγνωστος και διαφορετικό ένας φίλος σου.
Και μιας και μιλάμε για φίλους, θέλω να σας πω για τον περιφερειάρχη Κρήτης, τον Σταύρο Αρναουτάκη. Είναι κύριος με «Κ» κεφαλαίο, είναι δοτικός, έχει ενσυναίσθηση, είναι ικανότατος και είμαστε τυχεροί που τον έχουμε.
Έχετε φίλους πολιτικούς;
Ουδέποτε είχα σχέση με πολιτικούς. Αυτό όμως που θυμάμαι, πρέπει να ήταν καλοκαίρι του 1986 και ήμουν φαντάρος, ήταν όταν τραγουδούσα στην Ραφήνα, εκεί όπου υπήρχε ένα συγκρότημα και πήγαιναν αξιωματικοί του στρατού. Παρών ήταν ένα βράδυ και ο Ανδρέας Παπανδρέου. Τότε ήμουν σχεδόν «αδισκογράφητος».
Σηκώθηκε και με χαιρέτησε δια χειραψίας, επειδή τον συγκίνησε η φωνή μου.
Τι είναι για εσάς η μουσική και το τραγούδι;
Δεν θα μπορούσα να φανταστώ τη ζωή μου χωρίς μουσική, τραγούδια, τέχνη, γιατί η μουσική γιατρεύει τις ψυχές.
Πριν 35 χρόνια, μια γυναίκα ήρθε και με βρήκε εκεί που τραγουδούσα και μου είπε: «Μου σώσατε τη ζωή». Τι εννοείτε, την ρώτησα. «Είχα αποφασίσει να αυτοκτονήσω, να πέσω με το αυτοκίνητο στον γκρεμό, αλλά εκείνη την ώρα άκουσα ένα τραγούδι σας στο ραδιόφωνο και αντί να πάω δεξιά, πήγα αριστερά…».
– Ποιο ήταν αυτό το τραγούδι;
Το «Νιώσε με», του Μανώλη Ρασούλη. Η γυναίκα αυτή όταν μου το έλεγε δεν μπορούσε να συγκρατήσει τα δάκρυά της.
– Τι σας έχει μάθει μέχρι τώρα η ζωή;
Να μπαίνω στη θέση του άλλου, να είμαι δοτικός και πριν δω κάποιον πεσμένο, να τον πλησιάσω και να τον ρωτήσω, μήπως μπορώ να τον βοηθήσω.
– Ποιο είναι το μεγαλύτερο λάθος που έχετε κάνει;
Μετανιώνω που έκανα παρέα με ανθρώπους που δεν άξιζαν. Αυτό το επάγγελμα έχει τεράστιο ανταγωνισμό και είναι και πολύ ματαιόδοξο. Δεν είμαι τίποτα από όλα αυτά.
– Πώς φαντάζεστε το μέλλον σας;
Δεν είμαι ονειροπόλος. Θα ήθελα η ζωή να μου φέρει ό,τι νομίζει και να είναι επιεικής μαζί μου.. Εγώ, δεν πείραξα κανέναν.