Τη νύχτα εκείνη δεν κοιμήθηκε κανείς. Ήταν νύχτα Κυριακής και ξημέρωνε 2α Οκτωβρίου 2017. Η καταρρακτώδης βροχή μαστίγωνε τα πρόσωπα των αστυνομικών που είχαν χωθεί στους σκίνους. Ήταν τέτοια η υπερένταση που παρά την κόπωση και την αϋπνία, οι κόρες των ματιών τους είχαν διασταλεί, κοιτώντας επίμονα το απέναντι κτήριο, τη μάντρα με τα σκραπ, στη γέφυρα της Ζουρίδας.
Ένας κόμπος λες και είχε σταθεί στον λαιμό τους και η καρδιά τους χτυπούσε σαν τρελή από την αγωνία. Το ξημέρωμα θα τελείωναν όλα. Όλες οι ενδείξεις και οι πληροφορίες οδηγούσαν στο συμπέρασμα ότι ο επί 185 ημέρες απαχθείς Μιχάλης Λεμπιδάκης κρατούνταν σε αυτό το κτήριο. Εκεί τους είχαν οδηγήσει τα «ακούσματα» υπόπτων μέσα από την παρακολούθηση των κινητών τους τηλεφώνων.
Ακούσματα όπως «θέλει το τηλεκοντρόλ, τι να κάνω;». Όταν πλέον κατέγραψαν τις περίεργες κινήσεις του ιδιοκτήτη, ο οποίος ακόμα και τις Κυριακές παρέμενε στην κλειστή μάντρα κουβαλώντας τσάντες με φαγητό, ένιωσαν σίγουροι ότι ήταν στο σωστό μέρος τη σωστή στιγμή. Δεν υπήρχε κανένα περιθώριο λανθασμένης εκτίμησης. Πρωτίστως για τον ίδιο τον απαχθέντα, για τη ζωή και την ψυχολογία του αλλά και για τους ίδιους.
Η ιστορία του Βρασκά, στις αρχές Αυγούστου, τούς είχε στοιχίσει πολύ. Βρέθηκαν μία μόλις ανάσα από το κρησφύγετο των απαγωγέων, οι οποίοι υπό το βάρος της αστυνομικής επιχείρησης φυγάδευσαν κακήν-κακώς τον επιχειρηματία, τον μετέφεραν προσωρινά σε μία στάνη για να καταλήξει τελικά στα μέσα του Αυγούστου στη μάντρα, λίγο έξω από την πόλη του Ρεθύμνου, δίπλα στην εθνική οδό.
Αυτή τη φορά ήθελαν λίγη τύχη και τον Θεό μαζί τους. Στη διάρκεια εκείνης της… αιώνιας νύχτας, που τα δευτερόλεπτα κυλούσαν τρομακτικά βασανιστικά, δόθηκε ένα ακόμα σημάδι που ενδυνάμωσε την πίστη τους ότι ήταν κοντά στο τέλος αυτού του πολύμηνου θρίλερ. Νύχτα Κυριακής και ενώ στη μάντρα δεν έπρεπε να κυκλοφορεί ψυχή (ούτε σκυλίσια), εντόπισαν μία κίνηση σε ένα από τα κλειστά παράθυρα του ημιώροφου. Κάποιος ήταν μέσα!
Με διακριτικότητα ανέβασε τα στόρια και άνοιξε για μερικά λεπτά το παράθυρο για μία τζούρα καθαρού αέρα. Μία κίνηση που «αιχμαλώτισαν» τα άγρυπνα μάτια εκείνων που παραμόνευαν από απόσταση, μετρώντας την αναπνοή τους.
Όσο χαράζει τόσο ανεβαίνουν οι παλμοί εκείνων που είναι ακροβολισμένοι αλλά και των άλλων που περιμένουν το κατάλληλο σήμα μερικά χιλιόμετρα πιο ανατολικά. Η νευρικότητα υποτάσσεται στην ψυχραιμία. Μέσα τους γίνεται μάχη. Λίγα λεπτά μετά τις 7 το πρωί της Δευτέρας, 2 Οκτωβρίου 2017, στη μάντρα καταφθάνει πρώτος ο 44χρονος ιδιοκτήτης της. Σχεδόν 20 λεπτά αργότερα ο κύβος ερρίφθη.
Ομάδα των ειδικών δυνάμεων (Τμήμα Ειδικών Αποστολών Κρήτης) με επικεφαλής αξιωματικούς εισβάλλουν στις εγκαταστάσεις της μάντρας, αιφνιδιάζουν τον ιδιοκτήτη και τον τελευταίο φύλακα του απαχθέντος και απελευθερώνουν τον Μιχάλη Λεμπιδάκη. Η μορφή του τους λυγίζει.
Πετούν στα ουράνια από χαρά μα ταυτόχρονα σφίγγεται το στομάχι τους. Αλυσοδεμένος από το πόδι, χλωμός, αδύναμος, με μία όμως καθηλωτική ευγένεια την οποία δεν απώλεσε ακόμα και στην πιο δύσκολη δοκιμασία της ζωής του. Ψελλίζει επανειλημμένα «ευχαριστώ» και ζητά μόνο λίγο νερό από τους σωτήρες του. Και εκείνοι κλαίνε και αγκαλιάζονται. Κάποιοι ξεσπούν ακόμα και σε λυγμούς λύτρωσης.
Βγάζουν από μέσα τους όλη την ένταση και την αγωνία των έξι μηνών. Οι πιο συγκινητικές όμως στιγμές εκτυλίσσονται στις εγκαταστάσεις της Σχολής Αστυφυλάκων στο Ρέθυμνο όπου ο Μιχάλης Λεμπιδάκης συναντά για πρώτη φορά τους αγαπημένους του ανθρώπους. «Οι σκηνές ήταν απερίγραπτες. Τα συναισθήματα στην κορύφωσή τους. Έκλαιγαν με λυγμούς όλοι. Κλαίγαμε και εμείς μαζί τους. Ήταν από τις πιο δυνατές ανθρώπινες στιγμές που έχουμε ζήσει» περιέγραψε αστυνομική πηγή.
Οι επικεφαλής ζητούν να κρατηθεί η υπόθεση για λίγο ακόμα μέχρι να ολοκληρωθούν οι έρευνες από τις ομάδες που είχαν αναλάβει να συλλάβουν εμπλεκόμενους και υπόπτους για την απαγωγή. Λίγο μετά τις 8 το πρωί ολόκληρη η Ελλάδα ενημερώνεται για την απελευθέρωση του Μιχάλη Λεμπιδάκη. Είναι η πρώτη φορά στα ελληνικά χρονικά που μία υπόθεση απαγωγής φθάνει σε αίσιο τέλος με μία τέτοιου είδους επέμβαση από πλευράς Αστυνομίας, χωρίς να ανοίξει ρουθούνι.
Απελευθέρωση ομήρου χωρίς καταβολή λύτρων και άμεσες συλλήψεις και προσαγωγές.
Αυτός ξέρει, εμείς υποθέτουμε
Κανείς δεν μπορεί να «τρυπώσει» στην ψυχή και στο μυαλό του Μιχάλη Λεμπιδάκη. Μόνο εκείνος ξέρει πραγματικά πόσο τον έχει αλλάξει αυτή η απίστευτη δοκιμασία.
Όλοι οι υπόλοιποι απλά υποθέτουμε με βάση την κοινή λογική. Εξέπληξε τους πάντες όταν το ίδιο βράδυ της απελευθέρωσης δέχτηκε αγαπημένα πρόσωπα στο σπίτι και την επόμενη ημέρα επισκέφθηκε το εργοστάσιο της οικογένειας και τους εργαζόμενους με ένα τεράστιο χαμόγελο στα χείλη.
Θέλησε να προχωρήσει μπροστά και δεν επέτρεψε στον εαυτό του να χάσει άλλο πολύτιμο χρόνο.
«Μέσα από κάθε οδυνηρή περιπέτεια μπορούμε να αναζητήσουμε διδάγματα που θα μας βοηθήσουν στη συνέχεια της ζωής μας και θα μας κάνουν καλύτερους» ανέφερε σε γραπτή δήλωσή του προς τα ΜΜΕ λίγες ημέρες μετά.
Διαβάστε επίσης: