Αυτό δεν είναι ούτε το πρώτο και σίγουρα δεν θα είναι και το τελευταίο κείμενο, με τη συνοδεία φωτογραφιών, το οποίο παρουσιάζει την εικόνα εγκατάλειψης της παραλιακής του Ηρακλείου.
Η παραλιακή του Ηρακλείου αποτελεί ένα διαχρονικό μνημείο εγκατάλειψης και αδιαφορίας, το οποίο απ’ όταν πήρε την μορφή που βλέπουμε σήμερα, έχει συντηρηθεί ουσιαστικά μόνο σημειακά συν την καθαριότητα (;) που γίνεται κι αυτή αποσπασματικά.
Είναι εντυπωσιακό και όχι με την καλή έννοια, ότι οι Ηρακλειώτες και οι Ηρακλειώτισσες τόσα χρόνια αντικρίζουν την ίδια εικόνα κατά μήκος της παραλιακής.
Τα παρατημένα σκουπίδια δίπλα στα βράχια, σε διάφορα σημεία, τα υλικά στην περιπατητική διαδρομή να διαλύονται μέρα τη μέρα από την αλμύρα της θάλασσας (λες και δεν ξέρανε αυτοί που τα βάζανε ότι προορίζονται για εκεί) και η λίστα δεν τελειώνει.
Η αίσθηση που παίρνει κάποιος που μπορεί να περάσει τυχαία είναι ότι ο χρόνος στην παραλιακή έχει σταματήσει. Ότι πρόκειται για ένα κομμάτι μιας πόλης που για κάποιο λόγο εγκαταλείφθηκε.
Το μόνο που δίνει ζωή στο τόσο μεγάλο και νευραλγικό αυτό κομμάτι της πόλης, είναι οι άνθρωποι που το χρησιμοποιούν. Θέλουν δεν θέλουν, αυτή είναι η αστική απόδραση, όταν δηλαδή δεν υπάρχει η δυνατότητα να φύγουν από την πόλη.
Δεν είναι ιδανική, αλλά αυτήν έχουν.
