Με τη σημαία του ΚΚΕ να αγκαλιάζει την σορό του και συντροφιά την αγαπημένη του εφημερίδα, τον Ριζοσπάστη, ο Μιχάλης Φαρσάρης ξεκίνησε το ταξίδι του στην αιωνιότητα. Το τελευταίο αντίο σε αυτόν τον ξεχωριστό άνθρωπο υπήρξε πάνδημο. Εκατοντάδες άνθρωποι, παλιοί σύντροφοι και συνοδοιπόροι του, πρώην συνάδελφοί του, πολιτικοί του αντίπαλοι, φίλοι και συγγενείς ήταν εκεί για να τον συνοδεύσουν στην τελευταία του κατοικία. Ο Μιχάλης Φαρσάρης στη μακρά διαδρομή του, που δεν ήταν στρωμένη με ροδοπέταλα, υπήρξε πάντοτε αδιαπραγμάτευτος μαχητής με ήθος και ευγένεια απαράμιλλη.
Ήταν συγκινητικό ότι πολλοί νέοι δικηγόροι – και όχι μόνο – βρέθηκαν χθες στον Ιερό Μητροπολιτικό Ναό του Αγίου Μηνά για να πουν το τελευταίο “αντίο” σε μία προσωπικότητα εμβληματική, αγωνιστική, με μεγάλες ευαισθησίες. Ο Μιχάλης Φαρσάρης, αγαπούσε τα νιάτα, αγαπούσε τη νεολαία και για πολλούς νέους ήταν ένας ζωντανός θρύλος. Τραγική φιγούρα η σύζυγός του, Κρήτη Σμπώκου, μία εξίσου δυναμική και ξεχωριστή προσωπικότητα. Αστείρευτα τα δάκρυα στα μάτια της. Ήταν μαζί μία ολόκληρη ζωή, στα εύκολα και στα δύσκολα, σύντροφοι, φίλοι, συναγωνιστές. Συντετριμμένα και τα τρία τους παιδιά. Ο Μιχάλης Φαρσάρης ήταν πολλά σπουδαία πράγματα, γι’ αυτά ήταν πάνω απ’ όλα ο πατέρας τους, δοτικός και στοργικός.
Συγκλονισμένος ο δήμαρχος Ηρακλείου κ. Βασίλης Λαμπρινός από το φευγιό ενός ανθρώπου με τον οποίο τον συνέδεε βαθιά φιλία. Στον επικήδειο που εκφώνησε η συγκίνησή του ήταν έκδηλη:
«Η άρρηκτη φιλία που μας συνέδεε, επί πολλές δεκαετίες, Μιχάλη, υπήρξε για μένα δεσμός που, πέραν της ιδιαίτερης επικοινωνίας, μου προσέφερε πάντα: το ανθρώπινο πρότυπο της ακεραιότητας, της ψυχικής ποιότητας, της ευαισθησίας και της ανιδιοτέλειας. Οι ενέργειές σου και οι πράξεις σου είχαν την σφραγίδα της αυθεντικότητας. Και αυτή σου η στάση ζωής ανέκαθεν με συγκινούσε και μου έδιδε στέρεα διδάγματα.
Ανδρώθηκες σε κρίσιμους καιρούς για τον τόπο. Ο Δεύτερος Παγκόσμιος Πόλεμος και τα χρόνια του Εμφυλίου είχαν αφήσει παντού ανεπούλωτες πληγές. Η χώρα μας, μέσα σε μυριάδες δυσκολίες και οικονομικά προβλήματα, χωρισμένη σε αντίπαλες παρατάξεις, δεν είχε βρει ακόμη τον δρόμο της προόδου και της πολιτικής ειρήνης. Ήδη από τα χρόνια των σπουδών σου στη Νομική Αθηνών αποφάσισες να ενταχθείς στα Αριστερά κοινωνικά και πολιτικά κινήματα της εποχής. Η συνείδησή σου δεν σου επέτρεπε την αδράνεια και την απόσταση από τα μεγάλα γεγονότα της ταραχώδους εκείνης περιόδου.
Γι’ αυτή την αγωνιστική σου δράση εξορίστηκες στον Άι-Στράτη, χωρίς όμως να υποταχθεί το φρόνημά σου. Κατά την επιστροφή σου, συνέχισες την πολιτική δράση ως μέλος του Κεντρικού Συμβουλίου της Νεολαίας Λαμπράκη. Η παραμονή της κήρυξης της επτάχρονης δικτατορίας σε βρήκε μέλος της Νομαρχιακής Επιτροπής Ηρακλείου της ΕΔΑ, ενώ ταυτόχρονα δικηγορούσες.
Η παρουσία σου στην Τοπική Αυτοδιοίκηση, στα χρόνια της Μεταπολιτεύσεως, ως δημοτικός σύμβουλος (εκλεγμένος το 1979) και ως νομαρχιακός, επικεφαλής του ψηφοδελτίου του ΚΚΕ, στις εκλογικές αναμετρήσεις του 1998 και του 2002, υπήρξε χαρακτηριστική πάντα της μετριοπάθειας του χαρακτήρα σου, του ήθους σου και της αδιάκοπης έγνοιας σου για κοινωνική δικαιοσύνη.
Ουσιαστική υπήρξε και η συμβολή σου στον Δικηγορικό Σύλλογο Ηρακλείου, πρόεδρος του οποίου διετέλεσες από το 1987 έως το 1996, για τρεις συνεχείς γόνιμες θητείες. Χαρακτηριστικό της επαναληπτικής εκλογής σου και η γενική αποδοχή της οποίας έχαιρες στο δικηγορικό σώμα.
Η ενεργός συμμετοχή σου στους δημοκρατικούς και κοινωνικούς αγώνες όλων αυτών των δεκαετιών, οι αρχές και αξίες που υπηρέτησες, σε καταξίωσαν. Ολοκλήρωσες την πορεία του βίου σου έχοντας κερδίσει την αγάπη και την εκτίμηση όλων των συμπολιτών σου.
Εκ μέρους του Δήμου Ηρακλείου, και προσωπικώς, στη σύντροφο της ζωής σου, Κρήτη Σμπώκου, τη θαρραλέα συναγωνίστριά σου σε τόσους πολιτικούς, ιδεολογικούς και κοινωνικούς αγώνες, στα παιδιά σας, τον Νικόλα, τη Γιάννα και τη Σουζάνα, καθώς και στον αδελφό σου Γιάννη Φαρσάρη, θερμά συλλυπητήρια.
Καλοτάξιδος, Μιχάλη, και καλή αντάμωση».