Όταν ήταν νέος, από το χωριό όπου ξεκίνησε τη ζωή του, η δυνατότητα να μορφωθεί δεν υπήρχε.
Όμως η άσβεστη δίψα του για μάθηση τον οδήγησε στα φοιτητικά έδρανα σε ηλικία 84 ετών και σε λίγες ημέρες, ακριβώς 4 χρόνια μετά, ετοιμάζεται να πάρει το πτυχίο του από το τμήμα Ιστορίας και Αρχαιολογίας του Πανεπιστημίου Κρήτης.
Πήγαινε στο Ρέθυμνο με το λεωφορείο του ΚΤΕΛ γιατί δεν οδηγεί και δεν έχασε ούτε μία παράδοση.
“Η φοίτησή μου στο Πανεπιστήμιο ήταν από τις ωραιότερες εμπειρίες της ζωής μου”, λέει στην “Π” ο 88χρονος τυπογράφος κ. Δημήτρης Ν. Μουδατσάκης, ο οποίος μας μιλά με συγκίνηση για τα όσα έχει βιώσει από μικρός μέχρι σήμερα που είναι παππούς με 7 εγγόνια και απόφοιτος πλέον του τμήματος Ιστορίας και Αρχαιολογίας του Πανεπιστημίου Κρήτης.
“Οι γνώσεις που πήρα αλλά κυρίως η αγάπη από τους καθηγητές και τους συμφοιτητές μου” ομόρφυναν το ταξίδι μου στη ζωή”, μας είπε ο κ. Μουδατσάκης, σημπληρώνοντας ότι “η μόρφωση δεν σε οδηγεί μόνο στη γνώση αλλά και στην ανθρωπιά”.
Από ένα μικρό χωριό της Πεδιάδος
“Από το μικρό χωριό το Σκοτεινό επαρχίας Πεδιάδος τώρα Δ.Δ. Δήμου Χερσονήσου έχω την καταγωγή μου, με κατοίκους που περνούν τη ζωή τους όπως ταιριάζει στους ανθρώπους που σέβονται την ιστορία τα ήθη, τα έθιμα, τις ηθικές αξίες, είναι φιλόξενοι αγαπούν την εργασία και κρατούν τις αξίες τις παραδόσεις της ορθόδοξης λατρευτικής ζωής της εκκλησίας μας.
Όμως η σκληρή αγροτική ζωή με τα μέσα που υπήρχαν τις προηγούμενες δεκαετίες, ανάγκασε πολλούς από τους κατοίκους του, να στραφούν σε άλλες εργασίες, αλλά και στις τέχνες και τα γράμματα, εγκαταλείποντας το χωριό τους. Πλημμύρισαν τις πόλεις και τα κεφαλοχώρια σε αναζήτηση κάποιας καλύτερής τύχης, μιας πιο ανθρώπινης ζωής. Τυχερά ήταν τότε εκείνα τα παιδιά που είχαν ένα συγγενή στην πόλη, κάποιον που να ενδιαφερθεί και να τα πάρει στην δούλεψη του.
Το τυπογραφείο που μου έδωσε το ερέθισμα για μόρφωση
“Στο γνωστό βιβλιοπώλη του Ηρακλείου Μανώλη Μουδατσάκη, που διατηρούσε βιβλιοπωλείο και τυπογραφείο, στην οδό Έβανς αδελφό του πατέρα μου, βρήκα καταφύγιο και δουλειά. Κάτω από την προστασία του και την καθοδήγησή του έμαθα την δουλειά του τυπογράφου και του βιβλιοδέτη. Η εργασία στο βιβλιοδετείο και στο τυπογραφείο με γοήτευσαν από την πρώτη στιγμή, αλλά και η ίδια η πόλη του Ηρακλείου με ενθουσίασε.
Το Σεπτέμβριο του 1945 γράφτηκα στην τρίτη τάξη του νυχτερινού δημοτικού σχολείου για να συνεχίσω τα γράμματα που είχα αρχίσει στο χωριό μου. Το 1962 αποχώρησα από την δουλειά του θείου μου και ξεκίνησα την οργάνωση βιβλιοδετείου στο κέντρο του Ηρακλείου. Το εργαστήριό μου τότε διέθετε ένα παλιό τραπέζι και ένα τελάρο για τον ράψιμο των βιβλίων και διάφορα μικρά εργαλεία. Όμως με την αγάπη και την υποστήριξη των ανθρώπων του τόπου μας, τους οποίους ευγνωμονώ, το βιβλιοδετείο μετεξελίχτηκε σε τυπογραφείο, προστέθηκαν με ευκολίες πληρωμής τα απαραίτητα μηχανήματα. Το εργαστήριό μου το επισκεπτόταν άνθρωποι κατά τεκμήριο μορφωμένοι, συγγραφείς και λόγιοι και η σοφία εκείνων μου έδωσε το ερέθισμα και την δίψα για μόρφωση, μια δίψα που δεν με εγκαταλείπει, άλλωστε είναι γνωστό ότι η μάθηση είναι μια δίψα που δεν ικανοποιείτε ποτέ”.
Η οικογένειά μου, τα παιδιά, τα εγγόνια
“Το 1962 παντρεύτηκα την Μαρίνα Καρτσάκη με την οποία αποκτήσαμε τρία παιδιά. Το Νίκο γιατρό, την Ρένα φιλόλογο και το Μανώλη φιλόλογο, και επτά εγγόνια. Τα δύο αγόρια είναι στην Ιατρική, ένα συνεχίζει τις σπουδές του στο τμήμα Ιστορίας και αρχαιολογίας στο Καποδιστριακό Πανεπιστήμιο, και ένα στην Νοσηλευτική στο Ελληνικό Μεσογειακό Πανεπιστήμιο. Ένα έχει ήδη αποφοιτήσει από τη Φιλοσοφική Σχολή του Πανεπιστημίου Κρήτης”.
Το δικό μου ταξίδι στη μάθηση
“Δυνατότητα για την δική μου μόρφωση δεν υπήρχε, πάντα όμως είχα την πεποίθηση πως θα γίνει η επιθυμία μου πραγματικότητα κι όταν πια τα παιδιά μου είχαν σπουδάσει και αποκατασταθεί κοινωνικά, ξεκίνησα το δικό μου ταξίδι της σχολικής προσπάθειας. Γράφτηκα το 2012 σε ηλικία 78 χρονών στο σχολείο δεύτερης ευκαιρίας, στην συνέχεια στο Γενικό Εσπερινό Λύκειο. Ο ενθουσιασμός για την φοίτηση στο γυμνάσιο ήταν τόσο μεγάλος που δεν έλλειπα ποτέ από το μάθημα, κανένα πρόβλημα πια δεν με απασχολούσε πέρα από το σχολείο και το διάβασμα. Μετά από τις πανελλήνιες εξετάσεις το 2018 προέκυψε η εισαγωγή μου στο τμήμα ιστορίας αρχαιολογίας του πανεπιστημίου Κρήτης στο Ρέθυμνο.
Όλα στο αμφιθέατρο ήταν ωραία
“Η φοίτηση στη σχολή ήταν από τις ωραιότερες εμπειρίες της ζωής μου. Όλα εκεί ήταν ωραία το αμφιθέατρο, οι καθηγητές, οι συμφοιτητές, η βιβλιοθήκη. Εκείνο που με συγκινούσε περισσότερο είναι η αγάπη που απολάμβανα από τους καθηγητές και τους συμφοιτητές μου. Η μεταφορά μου από το Ηράκλειο στο Ρέθυμνο γινόταν με το αστικό και υπεραστικό λεωφορείο των ΚΤΕΛ, η οποία ήταν άψογη, ωραία λεωφορεία ευγενέστατο προσωπικό, ασφάλεια στην μεταφορά και ακριβή τήρηση των δρομολογίων. Πάντως δεν είναι εύκολο να ταξιδεύεις τρεις ώρες και στην συνέχεια να παρακολουθείς τρεις παραδόσεις στο αμφιθέατρο, αξίζει όμως αυτή η προσπάθεια χάρη της επιστήμης”.
Ο κ. Μουδατσάκης πιστεύει ότι: “Η επιστήμη και η συσσωρευμένη γνώση βοηθήσε τον άνθρωπο να παίρνει καλύτερες αποφάσεις, να κατανοεί καλύτερα τον τρόπο που λειτουργεί ο κόσμος, να καταλαβαίνει καλύτερα τους ανθρώπους, να δημιουργεί καλύτερες ανθρώπινες σχέσεις, να κάνει σωστότερη επίλυση των οικογενειακών του θεμάτων. Ακόμη να βρίσκει τρόπους και μεθόδους να αυξήσει την οικονομική του παραγωγή. Επιπλέον η ανάγνωση ενός βιβλίου οδηγεί όχι μόνο στη στη γνώση αλλά και στην ανθρωπιά”.
Πώς νιώθει ως πτυχιούχος του Πανεπιστημίου, αλλά και τι του έχει μάθει μέχρι σήμερα η ζωή;
O ίδιος μας απάντησε: “Η απόκτηση πτυχίου από το πανεπιστήμιο είναι μια επίτευξη που γεμίζει τον φοιτητή με απέραντή ικανοποίηση, επειδή αναγνωρίζονται οι προσπάθειές του και ο κόπος του. Πάνω όμως από το πτυχίο είναι και οι γνώσεις που απόκτησε απαραίτητες για το ταξίδι του στην ζωή, παράλληλα με τις γνώσεις και τις εμπειρίες, είναι και ο χαρακτήρας που διαμόρφωσε μέσα από την υπεύθυνη ελευθερία που είχε στην διάρκεια της φοίτησής του.
Ένα πράγμα που έμαθα από τα πρώτα χρόνια της ζωή μου, ήταν πως είναι όμορφο ο άνθρωπος να θέτει πάντοτε μεγάλους σκοπούς στη ζωή του και να τους πραγματοποιεί αγωνιζόμενος και για τον εαυτό του και τους συνανθρώπους του”.