Είναι πραγματικά όμορφη η ζωή, ή μήπως είναι γεμάτη αντιφάσεις, διαφορές, δυσκολίες και πίκρες, μα και την ίδια στιγμή πλημμυρισμένη από άφατη χαρά, ευτυχία, και ομορφιά κάνοντας την να είναι ενδιαφέρουσα και πολύτιμη. Μια διαδρομή με αρχή, μέση και τέλος, που είναι γεμάτη κώδικες, σύμβολα και κρυμμένες αλήθειες.
Φτωχή και δύσκολη ζωή μα δε με γνοιάζει ντίπι
για μένα είναι σοβαρό, η αγάπη που μου λείπει
Φαίνεται πως έχει πάρει το πάνω χέρι, η ατίθαση, απροσάρμοστη καρδιά και πολύ συχνά σε πείσμα της όποιας απομένουσας φρονιμάδας, βγαίνει στο τσαρσί και φωνάζει:
Δε θέλω φρόνιμη ζωή κι ήσυχη να περάσω,
μέσα στσ’ ανεμοθύελλες και μπόρες θα γεράσω
Ωστόσο σα να αισθάνεται την ανάγκη να προτάξει κάποια δικαιολογία, μια που ξέρει ότι τίποτα δεν είναι απόλυτα σωστό και τίποτα δεν είναι απόλυτα λάθος.
Ζωή σαν την καθημερνή δε μου ταιριάζει εμένα,
γι’ αυτό ‘χω και τα χρόνια μου στα πάθη ξοδιασμένα
Φαίνεται κάπως να μοιάζει αλαζονικό και απόλυτο το συγκεκριμένο πιστεύω, διακρίνεται μια αδιάλλακτη προσωπική αλήθεια, αλλά η καρδιά που αισθάνεται μια διαχρονική παρουσία, έχει να δώσει την δική της απάντηση. Το σήμερα μπορεί να μην είναι ασφαλές.
Οι αλήθειες του μπορεί να είναι πρόσκαιρες και αμφισβητήσιμες. Η καρδιά και το πνεύμα τρέφονται από τη διαχρονία, και ζουν το σήμερα μέσα σε μια ενιαία, αδιαχώριστη και αδιάσπαστη από το χθες πραγματικότητα:
Μπορεί σε λάθος εποχή να ‘ναι γραφτό να ζήσω,
μα φτάνουνε οι ρίζες μου χιλιάδες χρόνια οπίσω.
Πόσα τραύματα να σηκώνει καθένας μας, από παρορμητικές αποφάσεις της καρδιάς, από αντιστάσεις και άμυνες της ψυχής, και πόσα το έρμο κορμί να σηκώνει… Και για πόσο;
Είμαστε το -θέλομε δεν το θέλομε- πεδίο συγκρούσεων, μαχών και τραυμάτων. Και μερικά είναι αγιάτρευτα.
Ώστε να ζω δεν πρόκειται να γιατρευτεί η πληγή μου
γιατί δεν είναι στο κορμί μονό ‘ναι στην ψυχή μου
Ασφαλώς οι περισσότερες απ΄ αυτές τις πληγές προέρχονται από ερωτικές αψιμαχίες, και κάποιες φορές από πραγματικές ερωτικές μάχες. Κι είναι τόσο γλυκειά η πληγή απ΄ αυτό το ατίθασο τρελόπαιδο, που βάλει με πείσμα (ευτυχώς) κατά δικαίων και αδίκων…
Πληγή που ίσως δε μπορεί ‘πο δά κι ομπρός να γιάνει
μ’ άνοιξες φως μου, μα χαρά σ’ ορκίζομαι μου κάνει
Κάνοντας έναν τελικό απολογισμό μέσα από την φουρτουνιασμένη πορεία της καρδιάς και των αισθημάτων, μέσα από πραγματικά ή φανταστικά συμβάντα, ας της απευθύνομε ένα θετικό λόγο:
Ανάθεμά σε για καρδιά τρέλα που την σηκώνεις,
μα χαλαλίζω σου τα ‘γω, όσα κι ανε μου ξώνεις.