Ποιος είναι ο λόγος που μεγάλα μέσα ενημέρωσης της Ελλάδας αλλά και του εξωτερικού, όπως είναι οι Financial Times, ψάχνουν να βρουν μια νεαρή οινοποιό από την Κρήτη, την Ηλιάνα Μαλίχιν για να της πάρουν συνέντευξη ;
Η βρετανική εφημερίδα σε αφιέρωμα που έκανε τον Οκτώβριο σε ανθρώπους του νησιού, έγραψε για εκείνη: “Στο χωριό Μέλαμπες του Ρεθύμνου, βρίσκεις μια από τις πιο εμπνευσμένες πρωτοβουλίες.
Πριν 5 χρόνια η 30χρονη οινοποιός Ηλιάνα Μαλίχιν, άρχισε μια συλλογική προσπάθεια να αναβιώσει μια αυτόριζη ρεθυμνιώτικη ποικιλία αμπελιού.
Ξεκίνησε με πέντε αγρότες, τώρα εργάζεται με 40, αποκαθιστώντας αυτούς τους αρχαίους αμπελώνες, προστατεύοντας τη γη στην οποία βρίσκονται και πληρώνοντας στους αγρότες ένα δίκαιο μισθό.
Το 2022 εκατοντάδες χιλιάδες στρέμματα κάηκαν σε αυτό το τμήμα του νησιού, καταστράφηκαν πολλοί αμπελώνες και δεκάδες αρχαία ελαιόδεντρα.
Προχώρησαν σε μια “θαυματουργή” ανάπλαση, εκατοντάδων καμένων παλιών αμπελιών. Πρόκειται για μια ιστορία “πίσω στις ρίζες”, μια αφήγηση που απεικονίζει τόσο την αξία όσο και την ανάγκη για επένδυση στα μικρότερα, απλούστερα, όσο και ανεκμετάλλευτα μέρη του νησιού.»
“Θέλω να δω τις Μέλαμπες να γεμίζουν με νέους ανθρώπους. Θέλω να δω τα χωριά του νησιού να γίνονται ξανά ζωντανά και ζωντανά”, είπε η Ηλιάνα στους Financial Times.
Η ίδια μίλησε στην “Π” για την ιστορία της που είναι αρκετά γνωστή στο χώρο των οινόφιλων και την απόφασή της να φύγει από την Αθήνα και να ζήσει σε ένα χωριό του Ρεθύμνου, να συνεργαστεί με τους ντόπιους παραγωγούς, να δημιουργήσει το δικό της οινοποιείο στις Μέλαμπες, όλα αυτά ξεκινώντας από το μηδέν.
Πώς βρέθηκε να ασχολείται με τα αμπέλια και το κρασί;
“Ζούσα με την οικογένειά μου στην Αθήνα που δεν έχει καμία σχέση με την οινοποιία και δεν μπορώ να πω ότι μου άρεσε στην πρωτεύουσα η ζωή, η καθημερινότητα σε μια μεγάλη πόλη.
Σπούδασα Γεωπονία στο Ηράκλειο και έκανα το μεταπτυχιακό μου στην οινολογία. Το θέμα μου ήταν οι γηγενείς ζύμες της τοπικής ποικιλίας Βιδιανό, που δεν είχαν ταυτοποιηθεί στο παρελθόν. Στην συνέχεια εργάστηκα σε οινοποιεία του Ηρακλείου”, μας είπε.
Οι παιδικές μνήμες
Η ζωή της, αλλά και οι σκέψεις της, μοιάζει να κινούνται συνεχώς γύρω από το κρασί και όλα ξεκίνησαν όταν ήταν μικρή. “Θυμάμαι τον παππού μου, στη Λαμπινή Ρεθύμνου ήμουν 6-7 ετών, με το αμπελάκι του, το πατητήρι του.
Μεγαλώνοντας στα 12-15, παρατηρούσα τον παππού μου με τους θείους μου, που μαζεύονταν γύρω από το τραπέζι, ο κάθε ένας έφερνε το δικό του κρασί, έπιναν, μιλούσαν, συζητούσαν για αυτό που δημιούργησαν, περνούσαν ωραία.
Αυτή τη ζωή ονειρευόμουν και για μένα”.
Με το όραμα, τις γνώσεις, το πείσμα της, κέρδισε όχι μόνο την εμπιστοσύνη αλλά και την αγάπη των παραγωγών
Γιατί κέρδισε την εμπιστοσύνη των ντόπιων
Η Ηλιάνα, ξεκίνησε με 10 ιδιόκτητα στρέμματα αμπελιών και στην συνέχεια αναζήτησε την συνεργασία με τους ντόπιους. Διστακτικοί στην αρχή, δεν μπορούσαν εύκολα να την εμπιστευθούν, ιδιαίτερα όταν τους ζήτησε να αλλάξουν τις καλλιέργειές τους και να τις κάνουν βιολογικές.
Σιγά-σιγά όμως όχι μόνο τους έπεισε, αλλά πλέον την υπολογίζουν σαν μια από αυτούς, η οποία μάλιστα τους βοήθησε να διπλασιάσουν την παραγωγή τους. Χαρακτηριστικά, κάθε στρέμμα που μέχρι τότε απέδιδε 300-400 κιλά σταφύλι, τώρα φτάνει και τα 700 κιλά, τόσο για το Βιδιανό όσο και για τις υπόλοιπες τοπικές ποικιλίες.
Πως έπεισε τους ανθρώπους αυτούς να ακολουθήσουν το όραμά της;
“Ίσως βλέπουν το πάθος και την επιμονή μου, το όραμα που έχω, την αγάπη μου για τη γη και το Ρέθυμνο, το γεγονός ότι είμαι ειλικρινής και αληθινή, ότι μ’ αρέσει η ομαδική δουλειά, ότι δεν μ’ αρέσουν τα λόγια, αλλά οι πράξεις”, μας απαντά η ίδια και προσθέτει:
“Mε εξιτάρουν η ιστορία του παλιού αμπελιού, οι μνήμες, ο πολιτισμός, τα ιστορικά στοιχεία”.
Στο οινοποιείο της στις Μέλαμπες παράγει 4 ετικέτες κρασιού, λευκό, ροζέ και κόκκινο και ζει στην Λαμπινή, ένα χωριό 70 κατοίκων.
Η συνηθισμένη διασκέδασή της είναι να πηγαίνει στο καφενείο και να κουβεντιάζει με τους κατοίκους, οι περισσότεροι είναι ηλικιωμένοι και χαίρεται πολύ την συντροφιά μαζί τους.
“Το κρασί δεν είναι ένα μοναχικό προϊόν”
Ποια είναι η αγαπημένη της συζήτηση;
“Οτιδήποτε αφορά το κρασί, λέει και ομολογεί ότι βαριέται λίγο τις παρέες, που δεν τις ενδιαφέρει αυτό το θέμα συζήτησης”.
“Το κρασί δεν είναι ένα μοναχικό προϊόν, είναι συλλογικό και δεν υπάρχει πιο όμορφο πράγμα, από το να το απολαμβάνουν πολλοί άνθρωποι μαζί, γύρω από ένα τραπέζι”, σχολιάζει η οινοποιός που της αρέσει να περνάει χρόνο και να μαγειρεύει στο σπίτι της στο χωριό. “Μ’ αρέσει πολύ να φτιάχνω κριθαράκι με μανιτάρια που τα βρίσκω στο βουνό και το καλοκαίρι τα αγαπημένα μου πιάτα είναι αυτά με λαχανικά, μπριάμ, γεμιστά ,όλα τα προιόντα από το μποστάνι μου”, λέει.
Οι ποικιλίες που ξεχωρίζει
Η Η. Μαλίχιν απαντάει εύκολα. “Είναι το Βιδιανό, Λιάτικο, Θραψαθήρι, Ρομπόλα της Κεφαλονιάς, Ξινόμαυρο της Νάουσας, Ασύρτικο της Σαντορίνης”.
Οι τιμές από τον παραγωγό στο εστιατόριο
Η κουβέντα φθάνει αναπόφευκτα και στις τιμές του κρασιού.
“Υπάρχει μια αλυσίδα πάνω σε αυτό το θέμα. Για παράδειγμα ένα κρασί φεύγει με αρχική τιμή από το οινοποιείο τα 6 ευρώ, φθάνοντας στην κάβα η τιμή του μπορεί να ανέβει στα 14 ευρώ και συχνά βλέπουμε την τιμή του στον κατάλογο του εστιατορίου να φθάνει πολύ ψηλά.
“Θεωρώ ότι η τιμή του στο εστιατόριο θα πρέπει να είναι λογική, για να είναι προσιτό σε περισσότερους ανθρώπους και να έχουν την δυνατότητα να απολαύσουν ένα καλό κρασί”, καταλήγει η οινοποιός.