Τα κόμικς και η ιστορία είναι οι δύο μεγάλες αγάπες του Θανάση Καραμπάλιου, που μπόρεσε να τις συνταιριάσει το χαρισματικό πενάκι του και να μας προσφέρει σπουδαία δημιουργήματα, για τα οποία έχει μάλιστα αποσπάσει βραβεία και διακρίσεις.
Τα ιστορικά κόμικς είναι μια ζωντανή πρόκληση για το σημαντικό αυτό δημιουργό που συνδέεται με την ανάγκη διατήρησης της μνήμης, αφού όπως υποστηρίζει, «ο καλύτερος τρόπος για να βρεις τον δρόμο σου είναι να θυμηθείς από πού ήρθες». Ο Θανάσης Καραμπάλιος μιλά σήμερα στην «Π» για τη συναρπαστική δημιουργική διαδρομή του την οποία διανύει, αφήνοντας το δικό του ξεχωριστό καλλιτεχνικό αποτύπωμα στον μαγικό κόσμο των κόμικς.
Ποια είναι τα ερεθίσματα που είχατε ως παιδί και ποια τα αγαπημένα σας κόμικς και ήρωες;
«Ξεκίνησα να διαβάζω κόμικς από πολύ νωρίς, δεν μπόρεσα να δεθώ με τους ήρωες του Disney ποτέ πέρα από μια μικρή περίοδο. Σαν παιδί τα αγαπημένα μου κόμικς ήταν της ΜΑΜΟΥΘ κόμικς, που έφερνε τα Αστερίξ, Λούκι Λουκ, Χ-ΜΕΝ, Σπάιντερμαν κ.α. αργότερα πέρασα στη Βαβέλ και μεγάλη αγάπη ήταν το 9 της ελευθεροτυπίας. Αγαπημένος ήρωας ο Κόναν του R.E.Howard».
Το ντεμπούτο σας στον χώρο των κόμικς έγινε το 2018 με το καταπληκτικό «1800», εισπράττοντας την αγάπη, τον θαυμασμό του κοινού, αλλά και τη βράβευση (Ελληνικά Βραβεία Κόμικς) για το εξαιρετικό σχέδιο, καθώς και για τη μελετημένη και σοβαρή ιστορική ματιά των γεγονότων. Πώς ξεκίνησε η ιδέα αυτή;
«Ήταν τον Νοέμβριο του 2013 που μου ήρθε η ιδέα με αφορμή ένα άρθρο για τα μαύρα καράβια, τον πειρατικό στόλο που συμμετείχε και ο Κολοκοτρώνης χρόνια πριν την επανάσταση. Το μεγαλύτερο πάθος μου μετά τα κόμικς είναι η ιστορία, οπότε σκέφτηκα να τα συνδυάσω».
Στο σενάριό σας βλέπουμε τα πρόσωπα που πρωταγωνιστούν να είναι απλοί αγωνιστές και λαϊκοί άνθρωποι του μόχθου της προεπαναστατικής περιόδου και όχι οι φημισμένοι ήρωες του 1821, όπως πιθανά θα περίμεναν οι αναγνώστες.
«Για τους πρωταγωνιστές της ιστορίας αλλά και σε κάθε περίοδο μαθαίνουμε τα πάντα, έστω και στρεβλά ή ωραιοποιημένα, πάντως αν θέλει κάποιος να δει σφαιρικά το θέμα οι πηγές υπάρχουν. Εμένα αυτό που με απασχολούσε ήταν τι θα έκανα εγώ αν ζούσα εκείνη την εποχή, και με το εγώ εννοώ τον μέσο άνθρωπο εκείνη την εποχή. Σε διακόσια χρόνια από τώρα όταν θα μιλάνε για την Ελλάδα της Κρίσης όλοι θα επικεντρωθούν στις “γενναίες“ και σκληρές αποφάσεις που πήραν οι ηγέτες της εποχής. Θα ήθελα να βρεθεί κάποιος που να γράψει και για τον λαό που είδε στο πετσί του το αποτέλεσμα αυτών των πολιτικών».
«Το Αιγαίο στις φλόγες το έκανα παράλληλα με τα δύο τελευταία βιβλία του 1800, ήταν μια συνεργασία που μου πρότειναν από τις Εκδόσεις Μικρός Ήρως και το χάρηκα πολύ. Ήταν γνώριμο για μένα το αντικείμενο σχεδιαστικά, αφού μιλάμε για την ίδια εποχή που διαδραματίζεται η πλοκή του 1800 οπότε μου ήταν εύκολο. Επίσης δύσκολο να πεις “όχι“ σε μια διασκευή του Ι.Βερν. Η σκιά του Ολύμπου είναι μια συλλογή από ιστορίες της περιοχής που μεγάλωσα.
Θα μπορούσαμε να τα πούμε λαογραφία; Παραμύθια; Δεν μπορώ να τα κατατάξω κάπου με σιγουριά το μόνο που μπορώ να πω με βεβαιότητα είναι ότι το σχέδιο του Σταυριανού έδεσε απόλυτα με τις ιστορίες. Θεωρώ ότι ήταν ο ιδανικός άνθρωπος για αυτό το βιβλίο. Το Mouse Trap είναι μια ιστορία για ένα ποντίκι στα χαρακώματα. Είναι η δεύτερη αυτοέκδοση που κάνω και έχει εξαντληθεί. Είναι μια αντιπολεμική ιστορία μέσα από τη ματιά ενός αθώου πλάσματος».
Θα θέλαμε το σχόλιό σας για το γεγονός ότι η εξέλιξη της διαδρομής σας στα κόμικς αναπτύσσει ισχυρούς δεσμούς με την ιστορία…
«Ας ξεκινήσουμε με το ότι η διαδρομή μου στα κόμικς δεν είναι τόσο μεγάλη, σχεδόν πέντε χρόνια. θεωρώ ότι η ιστορία είναι συναρπαστική, πέρα από την ερμηνεία του παρελθόντος, υπάρχουν απίστευτες ιστορίες που απλώς μας περιμένουν. Τα κόμικς μου είναι κυρίως ιστορικά, τουλάχιστον αυτά που έχουν εκδοθεί μέχρι τώρα».
Ποιο είναι το βαθύτερο νόημα της δουλειάς του κομίστα ή του εικονογράφου στην Ελλάδα του σήμερα, έτσι όπως το αντιλαμβάνεστε εσείς και ποιες είναι οι μεγάλες προκλήσεις με τις οποίες είστε αντιμέτωπος;
«Δεν μπορώ να μιλήσω γενικά για όλους τους συναδέλφους, αλλά για τον εαυτό μου μπορώ να πω αυτό: είμαι τυχερός που έχω μια δημιουργική εργασία, ακόμα περισσότερο που είναι αυτό που ονειρευόμουνα ως παιδί, αλλά πέρα από αυτό είναι μια δουλειά πρώτα απ’ όλα. Δεν ξέρω αν υπάρχει κάποιο βαθύτερο νοήμα στην τέχνη μου, το μόνο που μπορώ με σιγουριά είναι ότι δεν μπορώ να ζήσω χωρίς αυτήν. Η πρόκληση που αντιμετωπίζει ένας κομίστας;
Η ίδια που αντιμετωπίζει οποιοσδήποτε εργαζόμενος, πώς θα κρατήσω την δουλειά μου και αν θα καταφέρω να επιβιώσω. Και κυρίως πώς θα το κάνω μένοντας πιστός στις αρχές μου».
Ποιος είναι ο επόμενος στόχος της διαδρομής σας;
«Τον Δεκέμβριο θα κυκλοφορήσει το έβδομο άλμπουμ του 1800. Έχουν προκύψει αρκετές συνεργασίες για τις οποίες δεν μπορώ να μιλήσω ακόμη».