Αποτελεί κοινή διαπίστωση ότι σε παγκόσμιο επίπεδο έχει ξεσπάσει μια πρωτοφανής σε έκταση, γενικευμένη κρίση, με οικονομικά αλλά και περιβαλλοντικά χαρακτηριστικά, με όλες τις δυσμενείς συνέπειες για τις εθνικές οικονομίες, καθώς και το φυσικό και δομημένο περιβάλλον.
Οικονομίες κρατών κλυδωνίζονται, κολοσσοί τραπεζικοί και ασφαλιστικοί καταρρέουν, βιομηχανίες πτωχεύουν και εκατομμύρια εργαζομένων χάνουν τις εργασίες τους, εκτινάσσοντας την ανεργία στα ύψη και το φάσμα της φτώχειας και των κλιματικών αλλαγών προβάλλει απειλητικά.
Αν λάβει κανείς υπόψη του τα μείζονα προβλήματα όπως της παγκόσμιας ειρήνης, που δοκιμάζεται σε πολλά σημεία της γης, της παραβίασης των ανθρωπίνων δικαιωμάτων και των αρχών της δικαιοσύνης, του δράματος των προσφύγων, των εκατομμυρίων ανέργων και χιλιάδων εργαζομένων που είναι ουσιαστικά ανασφάλιστοι, αλλά και των συνταξιούχων, που με την καταβαράθρωση των εσόδων τους αντιμετωπίζουν πρόβλημα επιβίωσης, δεν αφήνουν περιθώρια αισιοδοξίας.
Η ποικίλων αιτιών και πολλαπλών επιπτώσεων αυτή κρίση, δίδει την εικόνα μιας γενικής παρακμής και έχει επηρεάσει και την χώρα μας, η οποία βιώνει παράλληλα και μία άλλη ιδιότυπη ΚΡΙΣΗ ΑΞΙΩΝ ΚΑΙ ΠΟΛΙΤΙΚΗΣ ΗΘΙΚΗΣ.
Μία κρίση που προέρχεται κύρια από την διάρρηξη των σχέσεων εμπιστοσύνης των Πολιτών προς την Πολιτική και κάποιους πολιτικούς, σαν αποτέλεσμα είτε της απροκάλυπτης εμπλοκής ολίγων υψηλά ιστάμενων πολιτικών προσώπων σε οικονομικά σκάνδαλα και διασπάθισης του δημοσίου χρήματος, με παράλληλο προκλητικό πλουτισμό τους, ή ακόμη από προκλητικές ιδιοτελείς ενέργειες, άλλων όπως κάποιων “πολιτικά γυρολόγων”, που αλλάζουν κόμματα σαν τα υποκάμισα, αρκεί να κρατήσουν τις καρέκλες τους στο «κουβέρνο», επικαλούμενοι την άποψη ότι κάθε νομότυπη ενέργεια, είναι και Ηθική, ενώ οι δύο αυτές έννοιες δεν ταυτίζονται πάντοτε.
-Η πρόσφατη ετερόκλητη αμφίπλευρη διεύρυνση της κυβέρνησης, με άτομα,γυρολόγους, χωρίς αρχές, που είναι πρόθυμα να αλλάξουν τις πολιτικές πεποιθήσεις, που υποτίθεται είχαν, προκειμένου να γευτούν το «νέκταρ» της εξουσίας, επέτεινε την άποψη που θεωρεί πλέον την ΠΟΛΙΤΙΚΗ ως έννοια ΑΣΥΜΒΑΤΗ με την έννοια της ΗΘΙΚΗΣ, ενώ αντίθετα σε μία ευνομούμενη Δημοκρατία πρέπει να είναι ταυτόσημες.
Με τις θεμελιακές αυτές έννοιες της ΗΘΙΚΗΣ & της ΠΟΛΙΤΙΚΗΣ ασχολήθηκε ένας από τους μεγαλύτερους αρχαίους Έλληνες φιλοσόφους, ο ΑΡΙΣΤΟΤΕΛΗΣ στο έργο του «ΗΘΙΚΑ ΝΙΚΟΜΑΧΕΙΑ».
Κατά τον μεγάλο αυτό Σταγειρίτη, βασικός στόχος της ΠΟΛΙΤΙΚΗΣ, ως η ύψιστη ανθρώπινη τεχνική της οργανωμένης κοινής συμβίωσης των πολιτών, πρέπει να είναι η επίτευξη της ΕΥΗΜΕΡΙΑΣ τους, μέσω των αρχών και των αξιών της ΠΟΛΙΤΙΚΗΣ ΚΑΙ ΑΝΘΡΩΠΙΝΗΣ ΗΘΙΚΗΣ.
Επίσης, Ο ΑΠΟΛΛΩΝΙΟΣ ΡΟΔΙΟΣ, ένας από τους επτά σοφούς (296-215 π.Χ.), έλεγε με πικρία ότι « εκείνοι που ξεχωρίζουν την ΠΟΛΙΤΙΚΗ από την ΗΘΙΚΗ, ποτέ δεν θα καταλάβουν ούτε την μία ούτε την άλλη», καυτηριάζοντας την πολιτική συμπεριφορά και δράση ανθρώπων της εποχής του.
Για τον ΑΠΟΛΛΩΝΙΟ και για κάθε έντιμο σκεπτόμενο άνθρωπο υπήρχε μία αδιάσπαστη σχέση και ταύτιση μεταξύ της πολιτικής ενέργειας και των ηθικών αρχών, ώστε του ήταν αδιανόητο να φανταστεί την ΠΟΛΙΤΙΚΗ ξέχωρα από την ΗΘΙΚΗ. Η άποψη όμως αυτή του Λίνδιου σοφού, είναι δυστυχώς ζητούμενο και στην σύγχρονη πολιτική ζωή του τόπου.
Έτσι, διαπιστώνουμε ότι στην εποχή μας το ΗΘΙΚΟ ΣΤΟΙΧΕΙΟ στην πολιτική συμπεριφορά και δράση, συστηματικά αγνοείται και ολοένα παραμερίζεται, δίνοντας την θέση του στις εκάστοτε πολιτικές σκοπιμότητες και τα ατομικά οφέλη.
Είναι συνηθισμένο φαινόμενο το «ΠΡΕΠΟΝ» να αντικαθίσταται με κυνισμό με το «ΣΚΟΠΙΜΟ».
Οι πολιτικές διακηρύξεις κομμάτων που διαπνέονται από ένα φλύαρο ιδεαλισμό & αλτρουϊσμό στην πράξη μένουν γράμμα κενό και υποτάσσονται συχνά σε «κανόνες» του πολιτικού αμοραλισμού.
Επανειλημμένα, κατά καιρούς, έχουμε ακούσει μεγαλόστομες διακηρύξεις για << μηδενική ανοχή στην διαφθορά>> ή για “αριστερή ηθική” ή το σύνθημα “κάτω οι κλέφτες”, από δυνάμεις της αντιπολίτευσης, για να διαψευσθούν τραγικά όταν κατακτήσουν το κυβερνητικό λάφυρο, παραβιάζοντας, με την σειρά τους, τους κανόνες της πολιτικής ηθικής, θυμίζοντας το γνωμικό “δάσκαλε που δίδασκες…”.
Αποτέλεσμα αυτής της πολιτικής πρακτικής που τείνει να γίνει ο κανόνας, είναι η εδραιωμένη αντίληψη των πολιτών ότι η ΠΟΛΙΤΙΚΗ ΚΑΙ ΗΘΙΚΗ δεν έχουν σχέση μεταξύ τους, καθώς η μεν ΗΘΙΚΗ υπαγορεύει κανόνες του «ευ αγωνίζεσθαι» και της έντιμης συμπεριφοράς προς τους ανθρώπους, η δε ΠΟΛΙΤΙΚΗ είναι ταυτόσημη με τον καιροσκοπισμό, την ίντριγκα, την «ανθρωποφαγία», την αλαζονεία, την αναξιοκρατία και η βασική της αρχή είναι ότι «ο σκοπός αγιάζει τα μέσα».
Γεγονός πολύ επικίνδυνο για την Δημοκρατία, γιατί η ΠΟΛΙΤΙΚΗ ως συμμετοχή των πολιτών στην διαχείριση των κοινών, που αποτελεί βασικό στοιχείο της σε μία τέτοια εξέλιξη απαξιώνεται και υποβαθμίζεται, πολίτες, δε, οδηγούνται στην ιδιώτευση, γεγονός που ρίχνει νερό στον μύλο των πάσης φύσεως εχθρών της που καραδοκούν.
Ο ΠΟΛΙΤΙΚΟΣ πρέπει να είναι ταυτόχρονα έντιμος, μορφωμένος και ευφυής αλλά και να διαθέτει «συναισθηματική νοημοσύνη», δηλαδή ευαισθησία στα κοινωνικά και προσωπικά προβλήματα των πολιτών.
Τότε σίγουρα θα νοιαστεί για τα προβλήματα του λαού αλλά και θα βρει τις απαιτούμενες, κατά περίπτωση, κατάλληλες λύσεις.
Όλη αυτή η προσπάθεια για την ευημερία ενός λαού δεν επιτυγχάνεται, βέβαια, με τον «αυτόματο πιλότο».
Χρειάζεται, λοιπόν, σκληρός αγώνας από το σύνολο των πολιτών, που έχουν την δική τους μεγάλη ευθύνη για την επιλογή των πολιτικών, που οι ίδιοι εκλέγουν με την ψήφο τους, τιμωρώντας τους επίορκους και τους γυρολόγους καιροσκόπους αναδεικνύοντας τους εντιμότερους και ικανότερους και όχι ασυνείδητους αμοραλιστές και λαϊκιστές…
Πρέπει να αγωνιστούμε για το μέλλον μας, Πολιτεία και Πολίτες, αφού προηγουμένως αποκατασταθεί η μεταξύ τους εμπιστοσύνη τους, που έχει σοβαρά διαταραχθεί, από τον διάχυτο αμοραλισμό, που δηλητηριάζει τις σχέσεις τους και υπονομεύει καίρια τους δημοκρατικούς θεσμούς.