Παρατηρώντας αυτές τις ημέρες στα social media τους αποχαιρετισμούς στον Μανώλη Λιδάκη, διαπίστωσα για μια ακόμη φορά ότι σε αυτόν εδώ τον τόπο θρηνούμε, λυπόμαστε, με την απουσία των μεγάλων μας ερμηνευτών, γιατί ακριβώς χάνουμε τους παρηγορητές μας. Το τραγούδι στον τόπο μας, ήταν και είναι παρηγορητική τέχνη.
Κι ο Μανώλης Λιδάκης ανήκει σε αυτήν ακριβώς την περιοχή των ερμηνευτών που μας στάθηκαν με τη φωνή τους, και με το ερμηνευτικό τους ήθος.
Ο Μανώλης ήταν μια αληθινή ψυχή, που καθώς αυτή γίνονταν φωνή, είχε αυτή τη δόνηση που έδινε στις λέξεις του τραγουδιού τη συγκίνηση και το συναισθηματικό τους βάθος. Μια φωνή που κράτησε την ψυχή της υπέροχης κρητικής μουσικής- εισάγοντας κάτι σαφώς νέο αλλά και αρχέγονα οικείο στην λαϊκή μας μουσική.
Με τον Λιδάκη συνέβη αυτό ακριβώς που είπε ο Μάνος Χατζιδάκις για τους μεγάλους ερμηνευτές. Ότι δηλαδή, η φωνή τους δεν είχε τον εγωισμό να κρατήσει το τραγούδι μόνο για κείνους, έδιναν με την ερμηνεία τους χώρο και τόπο στους δημιουργούς.
Κι αυτή ακριβώς η διαπίστωση αφορά στον Μανώλη Λιδάκη. Υπάρχουν στιγμές που καθώς ερμηνεύει, δίνει την αίσθηση ενός ανθρώπου που μοιράζει τη φωνή του χωρίς περιστροφές ακέραια, ευθύβολα και ατόφια.
Ο Μανώλης αγαπούσε πολύ την ελληνική γλώσσα, την αναζητούσε θα έλεγα, δεν ήταν λίγες οι φορές που μου τηλεφωνούσε να μου πει για μια καινούργια λέξη που βρήκε και πολύ του άρεσε. Μάλιστα πριν από λίγες ημέρες, για την ακρίβεια δυο μέρες πριν φύγει από τη ζωή, μου μίλησε για τη λέξη ακριτόμυθος. Ωραία λέξη Κώστα, όμως αυτό που σημαίνει δεν το αγαπώ, μου είπε γελώντας, καθώς η λέξη ακριτόμυθος σημαίνει αυτός που δεν κρατά μυστικό.
Αποτελεί για μένα τιμή η συνεργασία μου μαζί του. Κι ακόμη πιο μεγάλη ότι με λογάριαζε ως φίλο του.