Εν έτει 2021, οπότε και ο Δήμος Οροπεδίου Λασιθίου έχει αφιερώσει τις εκδηλώσεις για τα 200 χρόνια από την έναρξη της ελληνικής Επανάστασης στον ευεργέτη, Αντώνιο Παπαδάκη, κάποιοι προσπαθούν να βεβηλώσουν τη μνήμη του!
Όπως έγραψε χθες η «Π», ο δικηγόρος, Πάνος Λαζαράτος, ευχαρίστησε δημόσια το… μισό υπουργικό συμβούλιο που ικανοποίησε το αίτημά του να ανακληθεί η απόφαση χαρακτηρισμού ως μνημείου του τάφου του Αντωνίου Παπαδάκη στο Α’ Νεκροταφείο Αθηνών.
Σημειώνεται πως ήδη από το 2001, το Υπουργείο Πολιτισμού, έχει χαρακτηρίσει έργο τέχνης που χρειάζεται ειδική κρατική προστασία το ταφικό μνημείο Α.Φ. Παπαδάκη στο Α’ Νεκροταφείο Αθηνών (Α’ Ζώνη, 1ο τμήμα), διότι είναι έργο του Λ. Βρούτου, φιλοτεχνήθηκε στη μνήμη του Α. Παπαδάκη μεγάλου ευεργέτη του Πανεπιστημίου Αθηνών και παρουσιάζει εξαίρετο καλλιτεχνικό ενδιαφέρον.
Πέρα από το γεγονός ότι η παραπάνω κίνηση προκαλεί πλήθος ερωτηματικών, υπάρχουν και πολλές αντιδράσεις.
Ήδη, ο Δήμος Οροπεδίου Λασιθίου ζητά από όλους τους αρμόδιους φορείς, το Υπουργείο, το Εθνικό και Καποδιστριακό Πανεπιστήμιο Αθηνών και τον Δήμο Αθηναίων, να παρέμβουν και να προστατέψουν το μνημείο, όπως αρμόζει στη μνήμη του εθνικού μας ευεργέτη. Θα στραφεί, ακόμα, και στις εισαγγελικές αρχές.
Ο δήμαρχος, κ. Γιάννης Στεφανάκης, αναφέρει στην «Π» πως επιθυμία του Δήμου είναι το μνημείο να αποκατασταθεί, ως ελάχιστη προσφορά στη μνήμη του Αντωνίου Παπαδάκη.
Η απόφαση του Υπουργείου Πολιτισμού που ανακλήθηκε με παρέμβαση του δικηγόρου, ελήφθη τον περασμένο Μάρτιο, μετά από εισήγηση του τότε Γενικού Γραμματέα Απόδημου Ελληνισμού, στο Υπουργείο Εξωτερικών και σημερινού Γ.Γ. του Δήμου, κ. Δημήτρη Πλευράκη.
Σημειώνεται πως μεταξύ των εκδηλώσεων για την εθνική μας επέτειο, ο Δήμος προγραμματίζει να καταθέσει στεφάνι στο μνημείο στην Αθήνα.
Η προσφορά του
Ο Αντώνιος Παπαδακης (1810 – 27 Δεκεμβρίου 1878) ήταν Έλληνας ευεργέτης του Εθνικού Πανεπιστημίου. Απέκτησε περιουσία στην Βεσσαραβία και όταν εγκαταστάθηκε μόνιμα στην Αθήνα, κληροδότησε στο Πανεπιστήμιο Αθηνών το κτίριο της Πανεπιστημιακής Λέσχης και όλα τα άλλα περιουσιακά του στοιχεία για υποτροφίες σε φοιτητές.
Ο Αντώνιος γεννήθηκε το 1810 στο Ψυχρό Λασιθίου, στην Κρήτη. Ο πατέρας του, ο παπάς Φραγκιας Καμπάνης, σφαγιάστηκε από τους Τούρκους το 1823 και ο μικρός Αντώνιος αιχμάλωτος μαζί με δύο αδέλφια του, τον Εμμανουήλ και τον Ιωάννη μεταφέρθηκαν αιχμάλωτοι στην Αλεξάνδρεια, όπου πουλήθηκαν ως σκλάβοι στην αυλή του Μεχμέτ Αλή Πασά, Αντιβασιλέα της Αιγύπτου. Ο Αντώνιος έφτασε στην Κωνσταντινούπολη και κατάφερε με την βοήθεια ενός Ρώσου να δραπετεύσει και να βγει στην Οδησσό μαζί με άλλους από την Κεφαλλονιά.
Πιθανόν όμως να απελευθερώθηκε από χρήματα που συγκεντρώθηκαν από την διενέργεια μεγάλου εράνου υπερ των Ελλήνων, «για την απελευθέρωση από τη φοβερή αιχμαλωσία στην Αίγυπτο χιλιάδων Ελλήνων αιχμαλώτων, και κυρίως για Χιώτες και Κρητικούς αιχμαλώτους.» απο την Ρωξάνδρα Στουρτζα, και τον Ρώσο πρίγκηπα Αλέξανδρο Galitzine που ήταν και υπουργός της Παιδείας.
Εργάσθηκε στα κτήματα του διπλωμάτη και έμπιστου του Καποδίστρια Αλέξανδρου Στούρτζα (αδελφού της Ρωξάνδρας Στουρτζα που ήταν ο ανεκπλήρωτος έρωτας του Καποδιστρια, και εγγονή του Έλληνα ηγεμόνα της Μολδαβίας του πρίγκηπα Κωνσταντίνου Μουρούζη).
Έμαθε τα ελληνικά γράμματα και έπιασε δουλειά σε ελληνικό τυπογραφείο της Οδησσού. Μπήκε δε και στη γεωργική σχολή και σπούδασε γεωπονία. Αφού αποφοίτησε διορίστηκε διευθυντής στα κτήματα του Αλέξανδρου Στούρτζα στη Βεσσαραβία το 1833. Χάρη στις γεωπονικές του γνώσεις αύξησε πολύ το εισόδημα των κτημάτων και επεξέτεινε τις δραστηριότητες του εργοδότη του και στον τομέα της κτηνοτροφίας.
Απέκτησε αρκετά χρήματα για να επιστρέψει και να εγκατασταθεί μόνιμα στην Ελλάδα. Εγκαταστάθηκε στην Αθήνα το 1848, και έτσι ως Έλληνας πολίτης έζησε βίο λιτό ευεργετώντας την πατρίδα του.
Αργότερα ψάχνοντας την τύχη των δύο χαμένων αδελφών του, ανακάλυψε ότι ήταν στην Αλεξάνδρεια και είχαν ασπασθεί τον Μωαμεθανισμό. Ο μεγαλύτερος από αυτούς, ο Εμμανουήλ, είχε μετονομαστεί Ισμαήλ και είχε γίνει ο περιβόητος στρατηγός Ισμαήλ πασάς Παπαδάκις γνωστός ως Ismail Selim Pasha (1809 – 1867). Επίσης, ο Ισμαήλ διετέλεσε και Υπουργός των Στρατιωτικών της Αιγύπτου. Ο μικρότερος αδελφός Ανδρέας είχε γίνει ο Αρχηγός Χωροφυλακής στην Αλεξάνδρεια. Σε επικοινωνία τους τα τρία αδέρφια αλληλοαναγνωρίστηκαν και χάρηκαν.
Απεβίωσε στις 27 Δεκεμβρίου 1878.
Διέθεσε το ποσό των οκτακοσίων και πλέον χιλιάδων δραχμών για τη μόνιμη χορήγηση δέκα υποτροφιών σε νέους και νέες από διάφορες περιοχές της Ελλάδας. Κληροδότημά του είναι, επίσης, το κτήριο της Πανεπιστημιακής Λέσχης επί των οδών Ιπποκράτους και Ακαδημίας. Το Εθνικό και Καποδιστριακό Πανεπιστήμιο Αθηνών έθεσε ως δείγμα τιμής μαρμάρινη προτομή του Παπαδάκη στη μεγάλη αίθουσα του Πανεπιστημίου Αθηνών, καθώς επίσης ανήγειρε προτομή του στο Α’ Νεκροταφείο Αθηνών (είναι δίπλα στη Κοιμωμένη του Χαλεπά-Σοφία Αφεντάκη).