Πώς σχολιάζουν τη νομική αναγνώριση της ταυτότητας φύλου από τα 15, που ξεσηκώνει θύελλα αντιδράσεων
Γεννήθηκαν κορίτσια, τουλάχιστον αυτό το φύλο τούς αποδόθηκε κατά τη γέννησή τους, όπως λένε χαρακτηριστικά, όμως όσο θυμούνται τον εαυτό τους ήξεραν ότι είναι αγόρια. Ποτέ δεν αμφέβαλλαν γι’ αυτό. Πολλές φορές αναγκάστηκαν να «πνίξουν» το είναι τους και τα θέλω τους για τον κοινωνικό περίγυρο. Για χρόνια υποχρεώθηκαν να προσποιούνται ότι είναι κάτι διαφορετικό από αυτό που πραγματικά ήταν.
Μέχρι που συνειδητοποίησαν ότι ο δρόμος αυτός ήταν καταστροφικός. Μία ατέλειωτη διαδρομή «βουτηγμένη» στη δυστυχία. Η ζωή όμως ήταν δική τους και κανενός άλλου. Η απόφαση της φυλομετάβασης (δηλαδή της αλλαγής φύλου) δεν ήταν εύκολη, σίγουρα όμως ήταν λυτρωτική για τους ίδιους και εκατοντάδες άλλους συνανθρώπους μας που βασανίζονται από την παιδική τους ηλικία. Το φύλο δεν είναι ζήτημα ανατομικό, μας λένε. Είναι ζήτημα συνολικής έκφρασης, το πώς κινείται, συμπεριφέρεται και στέκεται κάποιος στο κοινωνικό σύνολο.
Με αφορμή το… αφορισμένο νομοσχέδιο που έχει διχάσει την ελληνική κοινωνία ο 25χρονος Νίκος και ο 39χρονος Χ. από το Ηράκλειο καταθέτουν τη δική τους βιωματική εμπειρία.
Ο Νίκος βρίσκεται εν αναμονή της δικαστικής διευθέτησης της προσωπικής του υπόθεσης. Όπως εκμυστηρεύεται: “Aπό 3 ετών θυμάμαι να με ντύνουν με φουστάνια και να τα απαρνούμαι. Όταν με προσφωνούσαν στο θηλυκό, δεν ήθελα να απαντήσω”. Θυμάται στις Απόκριες να τον ντύνουν κοκκινοσκουφίτσα, ενώ ως παιδάκι ήθελε να ντυθεί Ρομπέν των Δασών. Στο σχολείο ντυνόταν πάντα με παντελόνια, τα οποία δεν αποχωριζόταν ούτε στις σχολικές παραστάσεις, τα οποία φορούσε κάτω από τα φορέματα.
«Ήξερα ότι δεν μου ταιριάζει αυτός ο ρόλος, αλλά δεν ήξερα πώς να το επικοινωνήσω. Σαν παιδί είχα πάντα κοντά μαλλιά κι έπαιζα ποδόσφαιρο. Ήθελα να με βλέπουν ως αγόρι, όχι ως κορίτσι. Το πρόβλημα ξεκίνησε στην εφηβεία, όταν ξαφνικά απέκτησα στήθος και περίοδο.
Εκεί πιέστηκα πολύ και σκέφτηκα ότι πρέπει να συμβαδίσω με αυτό που μου συμβαίνει. Κι έτσι πίστεψα ότι είμαι γυναίκα, ενώ ποτέ δεν ένιωθα έτσι». Μέχρι και σχέση έκανε με αγόρι «αλλά μέσα μου ήξερα πως ήθελα να είμαι σαν αυτόν».
Όπως λέει, έφθασε στο σημείο να μην θέλει να πάει ούτε στο σχολείο. «Φοβόμουν πολύ να μιλήσω σε κάποιον γιατί ήξερα ότι το περιβάλλον δεν είναι φιλικό».
Όταν τελείωσε το σχολείο, έφυγε εκτός Κρήτης για σπουδές. Έμεινε μόνος του και σιγά-σιγά άρχισε να συνειδητοποιεί ότι έπρεπε να δώσει ένα τέλος σε όλο αυτό. «Τον επόμενο χρόνο επέστρεψα και είπα στην οικογένειά μου ότι δεν μ’ αρέσει που είμαι γυναίκα. Θέλω να είμαι άντρας. Δεν μου αρέσει το φύλο που μου αποδόθηκε κατά τη γέννησή μου. Είμαι ένας τρανς άντρας.
Η οικογένειά μου με στήριξε πολύ αλλά βρέθηκαν κι άτομα που προσπάθησαν να με αποτρέψουν από το να κάνω κάτι τέτοιο. Απομακρύνθηκα από φίλους και φίλες που δεν μπόρεσαν να το στηρίξουν. Υπήρξαν άτομα που επίτηδες με προσφωνούσαν στο θηλυκό, υπήρξαν ακόμη και γιατροί που μου είπαν ότι θα με θεραπεύσουν. Δεν είναι όμως κάτι παθολογικό».
Όπως επισημαίνει, είναι μία διαδικασία αρκετά χρονοβόρα.
«Πρώτα πρέπει να πάρεις γνωμάτευση από τον ψυχίατρο για να σε αναλάβει ενδοκρινολόγος, ώστε να ξεκινήσεις την ορμονοθεραπεία και την επέμβαση της μαστεκτομής. Ενώ όμως έχω αλλάξει εμφανισιακά, η ταυτότητά μου δεν έχει αλλάξει. Και έτσι κάθε φορά που χρειάζεται να τη δείξω έχω πρόβλημα.
Χάνω πολλές ευκαιρίες στη ζωή μου έτσι. Κάποιες φίλες μου, που είναι τρανς, δεν μπορούν να βρουν δουλειά ούτε καν να ενοικιάσουν σπίτι. Την τελευταία φορά που έδειξα το δίπλωμα οδήγησης χλευάστηκα πάρα πολύ άσχημα, μπροστά στα μάτια της κοπέλας μου».
Χαρακτηρίζει πολύ σημαντικό το γεγονός ότι πλέον δεν υποχρεώνεσαι σε αφαίρεση του αναπαραγωγικού συστήματος. «Το να σου επιβάλλει το κράτος κάτι τέτοιο για να αποκτήσεις την ταυτότητ’α σου είναι έγκλημα», λέει και συμφωνεί 100% με την ηλικία των 15 ετών που ορίστηκε στο νομοσχέδιο. «Έτσι τα νέα παιδιά που ταλαιπωρούνται και νιώθουν δυσφορία με το φύλο τους, θα απαλλαχθούν νωρίτερα και δεν θα μπουν στη διαδικασία να ζήσουν μια ζωή που δεν είναι δική τους».
«Δεν είναι μεταδοτική ασθένεια»
Ο Χ. είναι επιστήμονας και πλέον έχει ανοίξει τα φτερά του στο εξωτερικό. Πριν από μήνες πήρε στα χέρια του την απόφαση του Ειρηνοδικείου Ηρακλείου για τον επαναπροσδιορισμό του φύλου του (με διόρθωση της ληξιαρχικής πράξης γέννησης-βαπτίσεως) χωρίς να υποβληθεί σε αφαίρεση γεννητικών οργάνων. Μία απόφαση-ορόσημο όπως είχε αποκαλύψει η «Π».
Σήμερα πια είναι αρκετά χαρούμενος, ετοιμάζει να δημιουργήσει τη δική του οικογένεια αλλά και να κυνηγήσει με πάθος το επαγγελματικό του όνειρο. Σε ό,τι και να έκανε στην καθημερινότητά του, από το να συστηθεί σε κάποιον άγνωστο, να κάνει μία νέα γνωριμία, μία συναλλαγή σε τράπεζα ή δημόσια υπηρεσία, να ταξιδέψει αεροπορικώς, μέχρι να στείλει βιογραφικό για τη δουλειά του, τον καθόριζε η θηλυκή του ταυτότητα και όχι το πώς αισθανόταν ή το πώς έδειχνε εμφανισιακά. Αυτά όμως τώρα πια ανήκουν στο παρελθόν.
Σε ό,τι αφορά στο πολυσυζητημένο νομοσχέδιο, τονίζει ότι η απλούστευση της διαδικασίας είναι σίγουρα κάτι θετικό, καθώς ο ενδιαφερόμενος κερδίζει χρόνο και απαλλάσσεται από μεγάλο μέρος των δικαστικών εξόδων.
Διατυπώνει επιφυλάξεις ως προς το κατά πόσο ένας 15χρονος είναι σε θέση να ξεκινήσει ορμονοθεραπείες από τόσο νωρίς και υπογραμμίζει ότι το σημαντικότερο όλων είναι να συνειδητοποιήσει πρωτίστως ποιος είναι και μέχρι που μπορεί να φθάσει. Θεωρεί καταλυτική την ψυχιατρική παρακολούθηση ώστε να μπορέσει με τη σωστή καθοδήγηση να καταλάβει την πραγματική του ταυτότητα και να προετοιμαστεί κατάλληλα για τα επόμενα βήματα της ζωής του. Θεωρεί απαραίτητη την ψυχιατρική συνδρομή και για την αποφυγή άλλων καταστάσεων που λανθασμένα μπορεί να παραπέμπουν σε διεμφυλικά άτομα.
«Διαβάζω τα σχόλια στα μέσα κοινωνικής δικτύωσης, σε sites και blogs και με λύπη διαπιστώνω ότι ο κόσμος έχει άγνοια για το θέμα. Κάποιοι θα ζητούσαν δημοψήφισμα για να αποφασίσουν για το πώς θα ζήσω εγώ για την υπόλοιπη ζωή μου. Αυτό είναι πολύ εγωιστικό.
Να θυμάστε ότι ακόμα και αν κάποιος εξαναγκαστεί να «κρύψει» μέσα του αυτό που πραγματικά είναι, ο αληθινός του εαυτός θα βγει κάποια μέρα στην επιφάνεια. Με το συγκεκριμένο νομοσχέδιο κάποιοι πιστεύουν ότι «υποβάλλουν» στα παιδιά να γίνουν διεμφυλικά. Δεν θα κολλήσουν, γιατί δεν πρόκειται για μολυσματική ασθένεια. Ούτε ψυχιατρική ασθένεια είναι. Αυτό μπορεί να συμβεί όταν καταπιέζεσαι και χάνεις την ισορροπία σου. Και σίγουρα δεν πρόκειται για ζήτημα κομματικό».