Ο άνθρωπος που ξεγέλασε τον χάρο με το να μη μπει στη μοιραία πτήση της Ethiopian Airlines που συνετρίβη στην Αιθιοπία οδηγώντας στον θάνατο τους 157 επιβαίνοντες, έχει στενές σχέσεις με την Κρήτη και από χθες βρίσκεται στο επίκεντρο της παγκόσμιας επικαιρότητας, με τον σχολιασμό ότι πρόκειται για τον πιο τυχερό άνθρωπο του κόσμου!
Ο Αντώνης Μαυρόπουλος ο οποίος είναι πρόεδρος της Παγκόσμιας Ένωσης Διαχείρισης Στερεών Αποβλήτων, έχει αποκτήσει στενή σχέση με την Κρήτη, καθώς έχει διατελέσει για πολλά χρόνια σύμβουλος του Ενιαίου Συνδέσμου Διαχείρισης Απορριμμάτων Κρήτης, αλλά και στενός συνεργάτης της αείμνηστης Βιργινίας Μανασάκη.
Ο ίδιος, αν και αρχικά θεώρησε ότι ήταν άτυχος που έχασε την πτήση, λόγω έλλειψης συνεννόησης και… συμπτώσεων, έμαθε λίγη ώρα μετά την απογείωση του αεροπλάνου που τελικώς δεν επιβιβάσθηκε ότι η μοίρα είχε τα δικά της σχέδια για εκείνον.
Στη δημοσίευση που έκανε ο ίδιος στα μέσα κοινωνικής δικτύωσης περιγράφονται αναλυτικά οι συμπτώσεις που του χάρισαν τη ζωή…
Η μαρτυρία του κόβει πραγματικά την ανάσα.
Ο ίδιος αναφέρει:
Τρέχοντας να προλάβω την πτήση ΕΤ 302 Αντίς Αμπέμπα – Ναϊρόμπι, που συνετρίβη 6 λεπτά μετά την απογείωσή της, είχα τα νεύρα μου γιατί δεν υπήρχε κανείς να με βοηθήσει να πάω γρήγορα.
Την έχασα για δυο λεπτά, όταν έφτασα είχε κλείσει η επιβίβαση και έβλεπα τους τελευταίους επιβάτες στη φυσούνα να μπαίνουν μέσα – φώναζα να με βάλουν κι εμένα αλλά δεν το επέτρεψαν.
Στην πραγματικότητα, την πτήση την έχασα διότι δεν είχα δώσει βαλίτσα (αλλιώς θα με περίμεναν για 10-15 λεπτά ήa και παραπάνω, διότι το να βρεθεί μια βαλίτσα φορτωμένη θέλει τουλάχιστον 40 λεπτά).
Επίσης, όπως έμαθα αργότερα, την έχασα γιατί βγήκα πρώτος και πολύ γρήγορα από το αεροπλάνο και ο connection ambassador που ήρθε να με παραλάβει δεν με βρήκε.
Οι άνθρωποι του αεροδρομίου, ευγενέστατοι, με προώθησαν στην επόμενη πτήση που θα έφευγε στις 11:20, μου ζήτησαν συγνώμη για την ταλαιπωρία και με μετέφεραν σε ένα ωραίο lounge για την τρίωρη αναμονή.
Στις 10:50, καθώς επιβιβαζόμουν στην επόμενη πτήση, δυο σεκιουριτάδες με ενημέρωσαν ότι για λόγους ασφαλειας που θα μου εξηγήσει κάποιος ανώτερος αξιωματικός, δεν θα επιτρέψουν την επιβίβασή μου. Στις έντονες διαμαρτυρίες μου δεν άφησαν κανένα περιθώριο συζήτησης και με οδήγησαν στον ανώτερο τους, στο αστυνομικό τμήμα του αεροδρομίου.
Αυτός μου είπε ευγενικά να μη διαμαρτύρομαι και να πω ευχαριστώ στο Θεό, διότι είμαι ο μοναδικός επιβάτης που δεν μπήκε στην πτήση ΕΤ 302 η οποία αγνοείται. Και ότι αυτός ήταν ο λόγος που δεν μπορούν να με αφήσουν να φύγω, μέχρι να εξακριβωθεί ποιος είμαι, γιατί δεν μπήκα στην πτήση και τα σχετικά.
Στην αρχή νόμιζα ότι έλεγε ψέμματα, ωστόσο το ύφος του δεν άφηνε κανένα περιθώριο αμφιβολίας. Ένιωσα να χάνεται το έδαφος κάτω από τα πόδια μου, αλλά επανήλθα σε 1-2 δευτερόλεπτα γιατί σκέφτηκα ότι κάτι άλλο θα συμβαίνει, κάποιο πρόβλημα επικοινωνίας ίσως.
Οι άνθρωποι ήταν ευγενέστατοι, ρώτησαν ό,τι έπρεπε να ρωτήσουν, εξακρίβωσαν τα στοιχεία μου και με άφησαν να περιμένω. Με έβαλαν να καθίσω σε ένα σαλόνι και μου είπαν να περιμένω εκεί μέχρι να με ειδοποιήσουν. Έψαχνα στο διαδίκτυο να βρω στοιχεία για την πτήση, φίλοι από το Ναϊρόμπι με ενημέρωσαν ότι 30 λεπτά μετά την αναμενόμενη ώρα δεν είχε προσγειωθεί και δεν υπήρχαν πληροφορίες για την τύχη της και ξαφνικά κόβονται και όλα τα WiFi του αεροδρομίου.
Ευτυχώς υπάρχουν και τα SMS – από στενό φίλο έμαθα ότι η πτήση συνετρίβη σχεδόν μόλις απογειώθηκε και ότι το θέμα έβγαινε στα ελληνικά μέσα ενημέρωσης. Τότε κατάλαβα ότι πρέπει αμέσως να επικοινωνήσω με τους δικούς μου ανθρώπους και να τους πω ότι δεν ήμουν μέσα και ότι για δυο μικρές τυχαίες συγκυρίες έχασα την πτήση – τη στιγμή που έκανα αυτή τη σκέψη κατέρρευσα, γιατί τότε ακριβώς κατάλαβα ποσο τυχερός στάθηκα.
Αυτό το κείμενο το έγραψα για να διαχειριστώ το σοκ μου. Το ποστάρω γιατί θέλω να πω σε όλους ότι τα αόρατα και αδιόρατα νηματίδια της τύχης, οι εκτος πλάνου συγκυρίες πλέκουν τον ιστό στον οποίο είναι πιασμένη η ζωή μας. Είναι εκατομμύρια μικρές κλωστές που σχεδόν ποτέ δεν τις αισθανόμαστε – αλλά μια να σπάσει αρκεί για να ξηλωθεί όλος ο ιστός ακαριαία.
Πραγματικά, είναι η πρώτη φορά που χαίρομαι τόσο πολύ που έγραψα ένα ποστ και είμαι ευγνώμων που ζω και που έχω τόσους φίλους που με έκαναν να νιώσω την αγάπη τους – φιλιά σε όλους και ένα θερμό ευχαριστώ για τη συγκινητική συμπαράστασή σας.
Ειδική εύφημος μνεία για την έγκαιρη επέμβαση και υποστήριξη στους Jeroen Par Dijk Panos Fragiadakis Haris Kamariotakis και ένα μεγάλο συγνώμη στην οικογένειά μου για το σοκ που έζησαν. Maybe not too old to rock n roll – but certainly too young to die… Κυριακή 10/3/2019, 13:00 Αντίς Αμπέμπα, Αιθιοπία
(Το ποστ ανέβηκε από το Ναϊρόμπι στο οποίο έφτασα τελικά)».
Καταιγισμός μηνυμάτων και αναδημοσιεύσεων της ανάρτησής του
Η σελίδα του κ. Μαυρόπουλου κατακλείστηκε από μηνύματα συγγενών, γνωστών και φίλων του. Σε ορισμένα μάλιστα, οι διαδικτυακοί του φίλοι επιστράτευσαν το χιούμορ τους αναφερόμενοι στην τύχη του. Ένας από τους φίλους του σχολίασε “Αντώνη να είσαι καλά κ πάντα τυχερός!
Αν έχεις χρόνο στείλε 6+1 νούμερα που σκεφτόμουν να παίξω τζόκερ την επόμενη βδομάδα”, ενώ ένας άλλος σημείωσε “Μακάρι να ειχαν την τύχη σας ολοι οι άνθρωποι… δικαιωματικά είστε ο πιο τυχερός άνθρωπος του 2019. Σας εύχομαι να σκορπισετε την τυχη σας παντού!”.
Μιλώντας το πρωί στο OPEN, ο Αντώνης Μαυρόπουλος ανέφερε πως επρόκειτο να μεταβεί με το αεροσκάφος στο Ναϊρόμπι για την ετήσια γενική συνέλευση περιβάλλοντος των Ηνωμένων Εθνών και διηγήθηκε το πώς δεν επιβιβάστηκε στη μοιραία πτήση:
«Είχαμε κανονίσει με κάποιους άλλους ανθρώπους να πετάξουμε με την πτήση των 8:15 την Κυριακή το πρωί, από Άντις Αμπέμπα για Ναϊρόμπι, γιατί ήταν μια πολύ βολική σύνδεση. Εγώ έφτασα μισή ώρα πριν, χωρίς καθυστέρηση αλλά με πολύ short connection, και ουσιαστικά δεν μπήκα στην πτήση για δύο εντελώς συγκυριακά γεγονότα.
Πρώτον, διότι είχα τις βαλίτσες μαζί μου, κι έτσι δεν ήταν αναγκασμένοι να με περιμένουν, γιατί αν είχα βάλει τη βαλίτσα μέσα θα με περίμεναν οπωσδήποτε, και δεύτερον γιατί ο connection ambassador άργησε να εμφανιστεί, δε με βρήκε, ειδοποίησε ότι δε με βρήκε, κι έτσι οι άνθρωποι νόμιζαν ότι δεν θα πάω.
Έφτασα στην πύλη δύο λεπτά αφού είχε κλείσει, έβλεπα τους τελευταίους επιβάτες να μπαίνουν μέσα. Φώναξα να μου ανοίξουν και δε μου άνοιξαν και πραγματικά αισθάνομαι τυχερός που στην Αφρική τηρήθηκαν αυστηρά οι κανόνες του τυπικού και δε με άφησαν να μπω.
Στη συνέχεια παραπονέθηκα, διότι ήταν δική τους ευθύνη που έχασα την πτήση κι όχι δική μου, μου έβγαλαν ένα εισιτήριο για την πτήση των 11:20, τρεις ώρες αργότερα, κι όταν πήγα να επιβιβαστώ σε αυτήν την πτήση ο security μου είπε ότι δεν μπορείτε να επιβιβαστείτε, γιατί είστε ο μοναδικός επιβάτης της προηγούμενης πτήσης που δεν επιβιβάστηκε και η πτήση αγνοείται.
Εγώ δεν το πίστεψα στην αρχή, νόμιζα ότι μου κάνανε πλάκα ή ότι μου το έλεγαν σαν ψέματα. Νόμιζα ότι δεν είχαν θέσεις και κάτι άλλο συμβαίνει, αλλά ήταν πάρα πολύ σοβαροί, και τότε κατάλαβα ότι κατά βάση θεωρήθηκα, έστω και για λίγο, ύποπτος για τρομοκρατική ενέργεια.
Οι άνθρωποι ήταν πολύ ευγενικοί μαζί μου, εξακρίβωσαν τα στοιχεία μου, πήραν μερικά τηλέφωνα, ρώτησαν για μένα, είδαν τα χαρτιά που είχα μαζί μου, είδαν ότι εγώ δεν είχα σχέση με το αεροπλάνο, γιατί οι βαλίτσες μου ήταν όλες μαζί μου, και κάποια στιγμή γύρω στις 11:30 μάθαμε ότι το αεροπλάνο συνετρίβη.
Εκεί έχασα το έδαφος κάτω από τα πόδια μου και σχεδόν δέκα λεπτά μετά από την Αθήνα με ειδοποίησαν φίλοι ότι το παίζουν οι ειδήσεις και τότε συνειδητοποίησα ότι έπρεπε να μιλήσω με τους δικούς μου, να το μάθουν από μένα ότι είμαι έξω.
Μιλάμε για μία πολύ δύσκολη κατάσταση, έχασα ανθρώπους που τους ξέρω χρόνια, πολύ σοβαρούς και έμπειρους επιστήμονες, πολύ καλά παιδιά με πάθος για το περιβάλλον. Εγώ σώθηκα και ξέρετε, από τη μία μεριά είναι ότι εγώ σώθηκα, από την άλλη δε συμψηφίζεται ότι χάθηκαν οι άλλοι».